Fanus...

Bazen yaşadığım dünya ,
öylesine kristalleşir ki gözümde,
cam bir fanus gibi,
çevirir bedenimi,
nefes alamam,
net göremem çevremi,

Ne bir ışık süzülür yüreğime,
ne bir ses yansır,
ne de bir hava nefesime...
Herşey olabildiğince karanlık
ve de kapalı,
sis gibi sarar tüm benliğimi,
boğulurum
ve hatta son bulur,
bakışlarım gözlerimde..,

Fanustur bu,
dev bir fanus...
Çiçeği, böceği
çirkini, güzeli,
kötüyü iyiyi,
ne bulursa önüne katarak sürükler
ve hapseder gövdesinde,
ne varsa içinde boy veren,
filizlenen
meyvesi umut olan tüm fidanlar,
renksiz ve de neşesizdir şimdi...

Ne bir müzik sesi duyulur,
ne ahenkle çizilmiş ,
rengarenk bir çizgi...
Ne ışık vardır gökyüzünde ,
ne tozpembe bir dizgi,
ne alaca bulut,
ne ayışığı,
ne sevgi...

Sadece fanus,
gri dev bir fanus,
çevreler bedenimi...


16 kasım 2006/Bursa


Nilgün Çakıcı