Sevdikleri ve onu sevenler hep yanında olmuştu...Hiç bir zaman gerçek anlamda terkedilmemişti...Hissettiği yalnızca kalabalın içinde garip bir yanlızlıktı...Bunu yaratan da tıpkı o dipsiz çukurları yaratan gibi kendisiydi...Silkelenip kendine geldiğinde kendisine bakan onlarca çift göz vardı...Şaşırdı körlüğüne...ve daha sıkı sarıldı açık bir dimağla, gördüğüne...