Hayatın renkleri gözlerini almaya başlamıştı yorgun insanın...Omuzlarındaki yük hayli ağr geliyordu cılız bacaklarına...Titreyen dizleri bir kaç adım daha atmak için çırpınıyordu fakat ne o titreyen dizlerde ne de sızlayan kalpte bir kaç adım dahi atabilecek derman kalmamıştı...Hoyratça yaşamıştı zamanı ve bir gözü hep arkasında kalsa da daima önüne bakmaya çalışmıştı diğeri kör olan gözleriyle...Kendini hayata adamıştı...Mutlu olmaktan çok mutlu etmekti ilgilendiği,yaşamaktan çok yaşatmak...Günün birinde bu kadar altında ezileceğini tahmin etmemişti omuzlarına kendi isteğiyle ve seve seve aldığı yüklerin...Kenara koymak "ohhh" demek elindeydi,bunu biliyordu...Ama bildiği bir şey daha vardı...Ondan başka hiç kimse bir daha o yükleri omuzlamayacaktı...Bunca yıl hayatını adadığı sorumluluklarını çıktığı yolda hem de daha yarısında bir kenara atıp amaçsız ve huzursuz yaşayacaktı...