Alıntı: Yazan Raşit Tavus Belirtmeyi unutmuşum galiba bu sendrom genelde 20li yaşlarda oluyor, sonraları insan belli bir olgunluğa gelip aşktan beklediği şeyleri değiştiriyor. Yani hataları kabul edebiliyor.

Hayatta ilk askini yasarken karsidakinin her turlu hatadan munezzeh olduguna inanirsin. Cunku hatalari goremezsin. Sonralari hatalari gorunce buyuk bir hayal kirikligina ugrar, sevdigini bir kalemde harcarsin. Daha sonraki adimda masukun hatalarini gorunce once sasirir ve boyle bir insani nasil sevdigini dusunursun. Sonraki adimda hatalari gorunce artik sasirmaz ancak sevgiline yakismadigini dusunur ve ona bunu guzel bri dille hatirlatmaya baslarsin. Sonra ki adimda hatalar gozune gozune batmaya baslar ve artik sevgiline biraz da hoyratca yaptigi seylerin kendisinin hosuna gitmedigini anlatmaya calisirsin. Ve fakat bir gun gelir hatalari yuzunden sevdiklerini uyardikca veya tavsiyelerde bulundukca onlarin birer birer etrafindan gittiklerini gorursun ve artik hatalari gorunce susarsin. Gormezlikten gelmek artik gercekten gormemeyi takip eder ve hatalari artik su su su diye kategorize etmez, en basa donersek artik gormezsin. Hasili sevdigini ufak tefek hatalariyla birlikte sevmeyi kendine siar edinirsin. Cunku bilirsin ki senin onda hosuna gitmeyen halleri kadar, onun da sende hosuna gitmeyen hareketlerin vardir