Emekliye ayrılmış bir savcı ya da hakim, avukatlık yapmak istiyorsa, sınırlama getirilmesi gibi bir düşünceyi onaylamak güç. Yakınma daha ziyade, kürsüde geçirilen süre nedeniyle tecrübeye duyulan güvene bağlı olarak, daha çok tercih edilme endişesi ekseninde dönüyor sanıyorum. Bu tercih geçmiş zamanlar için doğruydu da. Ancak emekli hakim ve savcıların değişen teknolojiye ayak uydurmakta zorlandıkları ve günümüz avukatlık dünyasına intibakta da güçlük yaşadıkları ve giderek geçmişin aksine saçı kırlaşmış avukat arayışının yerini; daha genç ve dinamik avukat arayışına bıraktığı düşünülecek olduğunda, anlamsız da. Kaldı ki bu bir tercih nedeni olacaksa da sınırlama getirilmeli düşüncesine yine de katılmıyorum. Çalışan, er ya da geç emeğinin karşılığını alır düşüncesini savunuyorum.

Tüm meslekler geçimimizi temin edebilmek için yapılır. Para kazanmak amaçlı olarak çalışmak utanılacak, ya da ayıplanacak, hakir görülecek bir durum değildir. Önemli olan, para kazanma saikinin, meslek ilkelerini zaafa uğratmasına izin verecek şekilde öncelik kazanmasına meydan vermeden mesleği sürdürmekten ibarettir.

Kendi adıma ilke şudur: Önce kendim, sonra başkaları için faydalı olacak şekilde mesleğimi sürdürmek. Bu ilkeyi uyguladığım meslek, avukatlık olabileceği gibi, dolmuş şoförlüğü, fırıncılık, simitçilik yahut hakim-savcılık da olabilirdi. Ben ilkelerine bağlı kalınarak yapılan hiç bir mesleğin bir diğerinden üstün ya da aşağı olmadığı inancındayım.

Saygılarımla...