Yazık ki büyümüşüz

Hayat şimdi
Bitirilmiş bir masal
Görülmüş bir düş
Yürünmüş bir yol
Yorgun ve ağır bir yürek
Hepsinden beter
Hastalıklı bir hasret
Ellerim veda yazıyor
Çok uzaktan
Ve öğreniyorum ki
Kara tahtanın önünde
Kara çocuklar değiliz

Yazık ki
Beyaz değil artık yakamız
Önce aldanmayı öğrendik
Aldattıklarımızdan
Kaybettiğimiz dostluklardan
Eksilmenin yakıcı yalnızlığını
Koştuğumuz sokaklarda
Kaybolan ayak sesimizi
Sonra masum çocuk yüzlerini
Ve annesiz parmaklarımızın
Yalandan sevgilerde büyümesini

Yazık ki
Seni büyümemiş ellerimle
Yakamda unuttuğum
Gül
Duvarlara direnen
Yazılar
Ve bir kayboluş öyküsünde
Yaşam belirtisi gibi sevdim
Şimdi çocuk muyum
Kara çocuk sen misin
Yakamda ki gül ne renkti
Unutmuşum
Şimdi gülüm tek bildiğim
seni
Kara önlüğümün üstünde
Beyaz yakam gibi sevdiğim

1 / 09 2006 /
AVCILAR