Bu kısa öyküyü e-posta ile gönderdiğim bir dost, bir ağabey, bir üstadımın çok hoşuma giden eleştirisini sizlerle paylaşmak istiyorum:

Alıntı: Güzel olmuş teşekkürler, ancak ben okurken öykünün sonunun farklı biteceğini düşündüm, açılan tünel hızlı tren güzergahı içinmiş ve bahsi geçen köyde durmak bir yana görünüp kaybolması bir olacakmış. Tabi sonuç olarak kahramanımızın hayal kırıklığı...buna bağlı diğer yan öğeler. Öykülemedeki süpriz öğesi bakımından da böyle olması beklenirdi. Yani umut olmalı elbette ama hayat hayal kırıklıkları ile de dolu. Onları görmezden gelmeli mi bilmem ki. Gerçek hayatta umut motivasyon yaratır bu da başarmanın en azından yarısıdır. Ancak öykülemede okuyanda yapay bir pollyanacılıktan çok daha fazla gerçeklik duygusu yaratacak çarpıcı sonlar yeğlenmelidir. Kahramanın boynunu büküp kalakalması okuyanda daha bir gerçeklik ve özdeşleşme duygusu yaratacaktı ve daha çarpıcı bir son olacaktı gibi geliyor bana... Teşekkürler....