Çok eskiden yazmıştım aşağıdaki şiiri. Bandırma'daki evde, benim odamın penceresinin karşısında dururdu üç kavak. Yaz geceleri penceremi açar, dallarında rüzgarın gezinmesini, yapraklarını okşamasını dinlerdim. Sabahları ilk gördüklerim onlar olurdu.

Bir gün uzaklardan geldim, yoktular. Cami kubbelerini yaparken kalıp olarak yaş ağaç kullanılırmış meğer; onları cami yapımına bağışlamışlar.

Üç kavak için üç gün ağladım.


üçüz kavaklar ben yokken kesilmiş
ben onları bugün
özlemle perdeyi açtığım
baktığım, şaşkınlıkla arandığım
soluğumu tuttuğum, yutkunduğum
ve anama sorup öğrendiğim an
yitirdim

yitirmek ayrı acı
yitirdiğini bilmeden günlerce
yitirmemiş gibi yaşamak
ayrı

(Bandırma 05.10.1989)


Bazen dostlarımızı da yitiririz ama yitirdiğimizin ayırdında olmayız uzun zaman.

O, bizim için, biryerlerde yaşıyor, soluk alıyor, yemek yiyor, yürüyor, oturuyor, uyuyor, uyanıyor, çalışıyor, kitap okuyor, seviyor, sevişiyor, küsüyor, barışıyor, çiçek kokluyor, gülüyor ya da ağlıyordur.

Bir zaman ikimiz de eşeklik etmiş aramamış, daha sonrasında da o aramayışımızın utangaçlığı ile arayamamış, böyle yıllar yılları kovalamış ve bir gün birimiz "Dostum değil mi, anlar beni" deyip diğerini aramıştır.

Aramaz olaydım!

Aramasam, yaşıyor, soluk alıyor, yemek yiyor, yürüyor, oturuyor, uyuyor, uyanıyor, çalışıyor, kitap okuyor, seviyor, sevişiyor, küsüyor, barışıyor, çiçek kokluyor, gülüyor ya da ağlıyor olacaktı.

O'nu ben öldürdüm, aramakla.

(06.04.2009)