Alıntı: Ben tıbben tedavinin çözüm bulamadığı ve yaşadığı sürece acı çekmeye mahkum olacak hastalardan bahsediyorum

Ya ötanazinin uygulanmasından 3 ay sonra o hastalığın acının çözümü, tedavisi bulunursa? İşte olayın kilitlendiği nokta da burası. Aslında ötanazi ve idam cezası kökende birbirine benziyor. İdam cezası hususundaki en büyük sorun cezanın infazından sonra cezanın objesinin suçsuz olduğunun anlaşılmasıdır. Bu anlaşılmadan sonra geri dönüş yoktur. Aynı durum ötanazi açısından da geçerlidir. Yaşama hakkı en büyük haktır ve kişi bu kendi hakkı üzerinde tasarruf dahi edemez. Ötanazi ile kişilerin yaşam hakları üzerine getirilen tasarruf yani sonlandırma sonucunda ya ötanazi kararının alınmasına sebep olan hastalığın tedavisi bulunursa... İşte burada geri dönülemez bir hata oluşacaktır.

Ya ötanazi 1885'te yasal olsaydı ve Haziran 1885'te kuduz hastalığına yakalanan şahıs ötanazi hakkını kullansaydı...Bu olaydan bir ay sonra Louis Pasteur kuduz aşısını bulacaktı.

Ya AIDS olan bir hasta bugün ötanazi hakkını kullanır ancak bir ay sonra AIDS tedavisi bulunursa? Hukuk bunun hesabını nasıl verecek?

Bir diğer konu da ötanazi kararının kim tarafından verileceğidir. Biliyorsunuz dünya üzerindeki hukuk sistemlerinde varolan ötanazi çeşitlerinden biri de hastanın yakınları tarafından verilen ötanazi kararıdır. Dünya üzerindeki herkesin iyiniyet sahibi olması beklenemez ve doğaldır ki ötanazi karar safhasında da kötüniyetli hasta yakınları olabilir, olacaktır.
Hangi hukuk sistemi hasta yakınının kötüniyetli kararı sonucunda bitkisel hayattaki şahsın ötanazi kurbanı olmayacağının garantisini verebilir?
Hangi hukuk sitemi bitkisel hayattaki şahsın bitkisel hayattan asla çıkamayacağını garanti edebilir?
Hangi sağlık sistemi bitkisel hayattaki şahsın asla iyileşemeyeceği konusunda %100'lük bir güvence verebilir?

İşte bu duygusal, hukuksal ve tıbbi sebeplerden dolayı ötanaziye karşıyım.

Konuyu daha da genişleterek irdelemek isterdim ancak şu an ceza usul hukukuna çalışmam gerekiyor