Bana sorarsanız çocuğun babasının soyadını taşımasından yola çıkarak velayet konusunda baba hakkı iddiası ne kadar ataerkil bir bakış açısı ise, çocuğun istemi halinde çok aykırı durumlar sözkonusu değilse velayetinin anneye verilmesi de o kadar ataerkil bir bakış açısı. Velayeti annesine bırakılmayıp, babasına verilmiş olan çocukların annelerine korkunç soru işaretleri ile bakılıyor, bu da yine ataerkil pencerenin uzantısı olan önyargılı bakış açısı. Bunun yanında çocuğun anneye verilmesinin asıl nedeni olan çocuğun "anne bakım ve şefkatine muhtaç olması", babaların çocuk bakımı konusundaki ilgisizlik ve dolayısıyla körelmişlikleri düşünülecek olduğunda, daha da ataerkil ve gerçeklik payı yüksek bir bakış açısı.

Bu ataerkil bakış açıları yalnız anneler bakımından külfet oluşturuyor, bu da ayrı ve tümüyle gerçekçi bir bakış açısı. İki ebeveynin sorumluluğunu tek omuzda yüklenme yeteneğini haiz anneler, mevcut ataerkil bakış açısından yüksünmüyorlar, bu da -belki ataerkilite izlerini haiz- duygusal, ancak fiiliyatı izlediğinizde aynı zamanda da rasyonel bakış açısı...

Kabul edilmelidir ki velayet konusundaki tüm bakış açıları ataerkil anlayış üzerinden türevleniyor. Bu durumdan yalnızca erkek egemen düzenek anlayışını yadırgayan, rasyonel bakışa yaklaşabilen ve sorumluluk sahibi babalar yakınıyor, bu da oldukça istisnai bir açı.

Saygılarımla...