Büyümeye çalıştım...İnandım.Bazılarının sözle söylediğini,Hırçınlığımla anlattım. Zaman geçerken,Değişmen gerek dediler. Değiştim. Sev dediler Sevdim.Sonunda unutma dediler. Unutmadım. Çünkü unutamadım. Sonra… Popülarite önce gelir, Kişiliğin anlamı yoktur dediler. Neden diyemedim. Utandım...Yolun dönüşünü göremediğimden,Onu da öğrenmek zorunda kaldım.Gecelerim değişirken,Yüzüm soluyordu.Kaldıramıyordum kafamı.Ancak soluğu yanımda aldığında,Uyanıyordum kabuslardan.Bir anlık bakışı bileBulanık gözlerimde anlam kazanıyordu.Neden diyemediklerim ise onun mimiklerinde cevaplanıyordu.Günler,hatta aylar geride kalmıştı.Kaybolmuştum bir nevi.Kimsesizler gibi sığınacağım limanı arıyordum.Pis kokan tenime,bıyıklarımla dans eden sakalıma rağmen,Güzel görünmek istiyordum uyandığım sabaha sanki sen varmışcasına.Sonraları,gecelerin bitmemesi için dua ediyordum.Çünkü dertleşmeyi öğrenmiştim tanrımla.Elimde bir kalem ve bir not defteri rahatlıyordu beni.Onunla konuşur gibi,seni anlatıyordum basit olan birinin öyküsüymüş gibi ona...Ama...Bunlar bir teselli yağmuru etkisi yaratmıştı bende.Artık ipleri çekmiş,Tek bırakmıştın beni.Güvenememiştin bana.Senin için sensiz yaşayabileceğimi öğrenememiş miydin hala?Çok şey mi istemiştim senden?Yoksa yok olanda ısrar ettim diye miydi herşey?Hayır,hayır.Galiba senin aydınlığın,benim ışığımı söndürmekten geçiyordu...