Yolum; yaşım itibariyle oldukça çok mezarlıklardan geçti.Ölümün ilk ayırdına vardığımda henüz 14 yaşındaydım.Çok sevdiğim büyükannem (Anneannemin annesi) nihai sona gelmişti.Yaşım henüz küçük olduğu için; aile büyükleri tarafından ölümle yüz yüze gelmem uygun görülmemiş; büyükannem ile son kez vedalaşmam mümkün olmamıştı.Yaşım küçüktü,bu ilk ölüm üzüntüsünü çabuk unuttum.Arkasından daha uzak akrabaların ölümüyle de tanıştım,doğal olarak.İlk ve en büyük ölüm acısını babamla yaşadım.O sıralarda hukuk 2'de okuyordum,oğlum 2,5 yaşındaydı.Babam küçük bir operasyon için bir hastaneye yatmış ve biz maaile operasyonun bitip hep birlikte eve dönmemizi sabırsızlıkla bekliyorduk.Beklerken; ablam, hiç unutamıyorum şöyle dedi,"babam yoğun bakımda her an ölebilir!"Abla ne diyorsun demeye fırsat kalmadan yaşamımın en acı haberini verdiler;babanız öldü dediler.O andan sonraki 12 saati hatırlamıyorum,çünkü uyutulmak suretiyle 12 saat geçirmişim.Babamın vefatını takip eden günlerde final sınavlarım vardı; her sınavı baştan sona ağlayarak zar zor tamamlamaya çalışıyordum.Yaşam devam ediyordu,babamın öldüğü anda her ne kadar yaşam bitti dediysem de devam ediyordu,zaman acıların en büyük ilacıydı.Babam doğum günümden bir gün sonra bir yaz günü vefat etmişti,hemen her gün ziyaretine gittim.Derken kış geldi;ilk kar yağdı ve ben o kar kış günü babamı ziyarete gittim.Gönlüm onun o karla kaplı toprak içinde yatmasına izin vermiyordu,ama yapılacak bir şey yoktu.Seneler geçti,tek başına kalan annemle avunur olmuştum.Ta ki üç yıl öncesine kadar.Komşularından gelen telefon üzerine annemin yanına gittiğimde annemi yerde yatar bir şekilde;felç halinde bulduk.Bu durumdan sonra annem sadece 8 ay yaşadı,genç sayılacak bir yaşta ismimi sayıklayarak vefat etti.3 senedir hemen her gece annemi rüyamda görüyorum ve diyorum ki eğer ebeveynleriniz hayattaysa onların kıymetini bilin,yarın geç olmasın...