Belki de hayat anlamını kaybetmeye başladı. Ya da yaşlandıkça anlamını değiştirmeye başladım. Neydi mutluluğumun sebebi, neydi haykırışlarım ve çırpınışlarım?... Unuttum tutunacak mazeretimi hayata, unuttum arayacağım avuntuyu sonsuz geleceğimde. Belki de bu boşluktur nice insanı yok eden kendi içinde. Ümit bir kaosa dönüştü daha dün sabah, arayış yine mi kayboldu kısa bir süre yada ebediyen dün sabah? Bazen hissedemediğim anlardır, gerildiğim anlardır hayat bir yay gibi... Sanki oku çoook uzaklara fırlatacakmışım; bazen geçmişe, bazen geleceğe... Zihnimin derinliklerinden çıkaracağım anlardır, sebepsiz bir merak ve hatıra getirmek için...

Yorulmaktır
Yüklemektir
Taşımaktır
Hamallıktır kimi zaman
Dokunmaktır
Saklamaktır
Korumaktır
Aramaktır ve o zaman