Annem bizi büyütürken 42 kiloymuşAbim çok yemek yermiş hatta anne karnında başlamış bu alışkanlığıdoğduğunda 4 kiloya yakınmış.Bense yemek yemezmişim,arkamdan çatal kaşıkla annem koşturup duruyormuş,iki farklı karakterde evlat yetiştirmek çok zor belli kiEn sonunda herkes anneme 'bu kız ölür çok yaşamaz' demişler,annem ağlamış ağlamış..Ama abim o kadar yemekten ölmediyse ben azıcık yemek yemekle ölmezdim herhaldeBana bir kaşık daha fazla yedirmeye çalışırken hepsini püskürtürmüşüm suratınaNihayetinde büyüdük,okula başlayınca kimin elinde ne görürsem özenip yemişim,hatta liseye geldiğimde annem 'yeter artık yeme' demeye başlamıştı,çünkü tartıdaki ibre 70'e kayıp duruyorduİşte hiçbir zaman sabrınızı yitirmemeniz gerektiğinin deliliyimEn sonunda normal insan boyutlarına ulaştım,ne ye diyor ne de yeme diyor,oluruna bırakmak en iyisi