Birkaç gündür çok hastayım, burnumun artık kopmasından korkarak uyanıyorum aslında Ama hayat bugün bizi öyle mutlu etti ki..Şu an burnumun kopması ya da gözümün çıkması pek de umrumda değil..

Liglere verilecek ara en çok da ailemize yaradı.. Kardeşim akşam geliyormuş. Onu o kadar özledim ki, 3 kişi yaşamaya alıştığımızı sansak da eksikliğini geldiğinde daha çok hissediyoruz. Artık bir parçamız bizden koptu.. Zaten hayat zamanla zorunlu ayrılıkları da beraberinde getiriyor. İşi için giden, evlenip giden, okumaya giden. Biz ayrılığı ilk kez Anıl'ımızla yaşadık. Ama küçüklüğünden beri topla yatıp topla kalkan kardeşimin, şimdi sevdiği işi yapabilmesi, bu yüzen uzakta olması biraz katlanılabilir kılıyor ayrılığı..

İşte hayat; sevdiklerinizin sevdiklerini düşünerek, ondan ayrı kalabilmeye katlanmaktır. Gün gelir, bir saat için, birkaç gün için özlem gidereceğinizi bilirsiniz.. Bizim için o gün, bugün..