Merhaba;

Alıntı: Dertlerimi,üzüntülerimi ve hayal kırıklıklarımı bırakıp kenara,bir gün bile olsa taze havayı ciğerlerime çekip,gülücük takmak dudak kenarıma niyetiyle üzüntüleri çantama doldurup taşıdım yanımda.Zaman ilerledikçe farkettim ki,çantamın ağırlığından sırtımda kocaman bir kambur oluşmuştu

demiştiniz sayın hilmişeker;

bende bu yüzden aktarmıştım size arkadaşımın sözünü.

beklentiler hayata bağımlılık kazandırdığı kadar,umutsuzlukda doğurur.
Çünkü öğretilmişliklerle "insan" pek uyuşmuyor olmalı ki;

"farkındalığın azameti" ortaya çıkıyor.

farkına vardığımız aslında "insan" değil mi?

Bu yüzden derim ki;
beklentiler öğretilmişliklerden doğduğu sürece,kamburumuz hep olacak..

ve bana göre işte o zaman asıl , evrene bakışımız ve insana bakışımız hep "dar yolda" kalacak.

Alıntı: Ne kadar süre ile "ellerimizi arkaya bağlayıp ıslık çalarak dolaşabilme" liyiz Sayın Ege?

diyorsunuz sayın Karaca

sizce ne kadar süre ile mutlu olunabilir?

OSHO dan küçük bir alıntı yazmak istiyorum.(beni çok düşündürmüştü bu dize.)

"usta şöyle dedi,
"seni kim hapsetti? zincirlerin nerde?"
öğrenci dedi ki,
"kiç kimse.benim zincirlerim yok."
o zaman usta şöyle dedi,
"peki neden kurtulmaya çalışıyorsun? Neden? Kimden?"

sizce kimden?