Ya Benim Olursun Ya Toprağın!

Boşanma davalarında gözlemlediğim bir gerçekliği paylaşmak isterim. Kadın boşanma davası açıyor. Yeni evli değiller, müşterek çocuklar var. Çocuklar da reşit. Boşanma sebebi, şiddetli geçimsizlik. 20 yılı aşan evlilikte kadın sürekli şiddete maruz kalıyor. Hatta eşinin sanık olduğu, x ceza mahkemesinde devam eden bir kasten yaralama davaları devam etmekte. Kadın bir süredir başka bir erkekle beraber. Hatta onunla evlenme planları yapılıyor. Erkek şöyle bir yaklaşımla geliyor. Buna belki klasik erkek yaklaşımı da diyebiliriz. Bu konuda görüşlerinizi yazmanızı rica ediyorum.

' Avukat hanım bak, ben karımla boşanmaya razı olurum. Tek celsede anlaşmalı boşanabiliriz. Hiç tanıkla, delille uğraşmaya gerek yok. Ama bir şartla. Karım alacak çocukların birini ya da bir kaçını ( Çocuklar dediği de dört tane yetişkin erkek ) oturacak başlarına bir daha evlenmeme şartıyla yaşayıp gidecek.

Ama eğer bir daha evlenmeye kalkarsa o zaman ölüsü de benimdir dirisi de, yaşatmam! '

İşte bu korku sebebiyle kadın tabiri caizse saklanacak delik arıyor koca şehirde. Koruma Kararı, devam eden ceza davası yetersiz kalıyor. Boşanmak ve başka bir ekekle beraber olmak isteyen kadının birinci önceliği artık ne yazık ki canını düşünmek oluyor. Ya kocasından, ya kışkırtılmış çocuklarından birinden gelecek bir mermi ile hayatı sona erebilir. Bu tablo da belki sayısız kadının yaşadığı, yaşayacağı bir gerçeklik oluyor, ' ya benim olursun ya toprağın ' sözü vücut buluyor. Bir kadın, boşanmak ve başka biriyle beraber olmak isterse şayet, neden can güvenliği tehlikeye düşsün? Ekseriyetle erkekler, evlendikleri kadınları sahip oldukları bir malmış gibi görmekten ne zaman vazgeçecekler, kadın ' bitti' dediği anda ne zaman erkekçe, mertçe arkalarını dönüp gidebilecekler, namus cinayeti diye meşrulaştırmak istedikleri cinayetler ne zaman bitecek bu ülkede? Biz görebilecek miyiz, belki torunlarımız görebilecekler mi?