Neden intihar edilir?

Değerli arkadaşlar,
Son zamanlarda maalesef peş peşe intihar haberleri sitemizde duyrulmaktadır.
İnsanlar neden intihar eder? İnsandan başka intihar eden canlı var mı? İntihar neyin çözümü olarak düşünülüyor? İntihar eden kişinin bilinç durumu nedir? İntihar aniden mi gelişir yoksa bir süreç midir? Eğer bir süreç ise, bu süreçte neler yapılabilir? Toplumumuzun entellektüel kesiminde bir yalnızlaşma mı yaşanıyor? Entellektellerin yalnızlaşma nedenleri nelerdir? Arkadaş, daha doğrusu "dost" edinme sorunu mu yaşanıyor? Dost bulmakta neden zorlanır olundu? Batı toplumlarındaki yalnızlaşmanın belirtileri, yüksek egoizm, kibir, gurur, aşağılanma korkusu vb. bizde de görülmeye başlamış mıdır? Dertleşmek, açık verme olarak mı algılanır oldu? Sorunlarını anlatamayıp biriktirmenin sonuçları nelerdir? Daha fazla soru sormak istemiyorum. İntiharı tartışalım izninizle.

Kendine ve topluma yabancılaşmanın, sadece entellektüel kesimde olduğunu düşünmek iyimserlik olur, kanaatimce!

Samimiyet,içtenlik,paylaşma,duygu,sevgi,artniyetsi zlik;bu duygulara sahip olmayan insanları dost edinmeyeceksin !
Eğer böyle yanlış insanlara dostum dersen,yorulduğunda seni sırtına alanı bulamazsın.
Samimi,içten,gözleri seni görünce ışıldayan(herkes bu farkı çok iyi anlar),seninle herşeyini paylaşmaktan zevk duyan,hatalarını sana usulca söyleyen,hata yapsanda ben demiştim demeyen kişileri dost edinirsen, ne yalnız kalırsın ! nede yolda kalırsın çünkü seni sırtına alacak bir dostun vardır. Yalnız değilsindir.
Kendi gibi olanlar,yalnızlığa mahkum olmazlar. Dolayısıyla intihara yönelme arzusu görülmez,kendi görüşüme göre.

Hepimiz kabul ediyoruz ki duygusal varlıklarız.Elimize iğne batsa canımız acır ve kanımız akar.Fakat kalbimiz kırıldığı,zarar gördüğü zaman maalesef kanamaz,kanasa bile içimizde olur herşey.Kimi insan vardır ki zehrini,acısını dışarı atabilir ve kimi insan vardır ki içinde yaşar herşeyi.Acıyı,mutluluğu.Seçim bizimdir yalnız kalmak ya da kalabalığa karışmak.Kalabalıklarda kaybolmaktan korkanlar seçer yalnızlığı.Belki bu bir savunma mekanizması belkide korunma içgüdüsüdür.
Hayat kimseye güzel anlar sunmuyor,ömrümüz sınavlarla geçiyor.Başarısızlıklarda pes edip kaçmak yanlış.Helede hayattan kaçmak,yaşamı terketmek daha da yanlış.
İntihar eğilimi bence tamamen tedavi gerektiren bir hastalık.Sayın Darc ın dediği gibi entellektüel kesim için konuşmak doğru değil.Baktığımız zaman intihar vakaları genelde gelir düzeyi düşük,hayattan beklentisi kalmayan maalesef zor şartlar altında yaşayan insanlarda yoğunlukta.Okumuş,iş-güç sahibi,sorumluluklarının bilincinde olan insanlar farklı alanlara kayarak hayatlarını bir şekilde yönlendirebilmekte.
Benim şahsi kanaatim,herkes hayatının bir evresinde sıkıntıya düşsün yahut düşmesin psikolojik destek almalıdır.
Yaşadığım şehirde maalesef psikolojik danışmanlık yapacak kimse yok ve var olan hekimlerin hepsi ilaçla tedavi yolunu seçmekte.Her şehirde kentte yahut kırsal da insanları yönlendirecek,rahatlamalarını sağlayacak ücretli yahut ücretsiz(ki gelen hastanın ekonomik durumuna göre)psikologların bulunması şart.
Saygılarımla...

BU KONUYA YORUM EKLEMEDEN ÖNCE LÜTFEN OKUYUNUZ:

Şu ana kadar eklenen mesajlar için yazmıyorum ancak bundan sonra eklenecek mesajlar için genel bir hatırlatma ve uyarı yapmak isterim:

Sitemizin düzeyi ve saygınlığı nedeniyle, Türk Hukuk Sitesi forum alanlarındaki mesajlar yüksek bir rating'e sahiptir ve arama motorlarında zaman zaman başka sitelerde yer alan benzer konulardan öncelikli olarak listelenebilmekte ve hukukla ilgili olmasa dahi yüksek bir trafik çekerek çok geniş kitlelere ulaşabilmektedir.

Örneğin bu açılan konu, başlığı ("Neden İntihar Edilir") ve içeriği nedeniyle kısa bir süre sonra arama motorlarında "intihar" konusuyla ilgili kavramlarda arama yapan binlerce ziyaretçiye erişecektir. Bu ziyaretçilerin bir kısmı da maalesef intihar etmeyi planlayan, intiharın çözüm olup olmadığını düşünen ve hatta intihar yollarını araştıran ziyaretçiler olacaktır.

Bu nedenle konuya eklenen yanıtların bu ziyaretçileri olumsuz anlamda etkilemeyecek nitelikte olması, hatta mümkünse olumlu anlamda etkileyecek şekilde yazılması HAYATİ derecede önemli olabilir.

Konuya yorumlarıyla katılan tüm üyelerimizin bu bilinç ve sorumluluk duygusu içinde konuya katılımda bulunmalarını önemle rica ederim.

Son yıllarda evrendeki değişime uyarak bizlerde değişmeye başladık. Dünyanın çehresi ile birlikte bizlerde içimizdeki yaşam arzusunu, içimizde gizli olan bir çok niteliğe sahip güzel insanı yani kendimizi yüzeysel de olsa değiştiriyoruz. Aslında içimizde hala aynı; güvenen dolayısı ile de güvenmek isteyen, seven ve sevilmek isteyen, paylaşmak isteyen, herşeyden önce mutlu edip mutlu olmak isteyen insan duruyor. Fakat korkuyoruz hemde hepimiz birbirimizden korkuyoruz. Birisi iyi bir şey yapsa, başlıyoruz altından ne çıkacak diye beklemeye; sonra zarar görmemek için asıl duygularımızın üzerine giydiğimiz bizi birbirimizden, zarar vermek isteyecek insanlardan koruyacak olan kıyafetimizi, yani maskemizi Böylece duygularını, hayata asıl bakışını yok saydığımız kişiyi, yani kendimizi üzerine giydiğimiz maskeyle hayatı yaşamaktan men ederek zaman içerisinde havasız bırakıp önce depresyon'a sonra intihara sürüklüyoruz.
Selam beklemeden selam verdiğimiz, karşımızdakilerle hakkımda ne düşünür hesapları yapmadığımız, yani hayatımızı başkaları için değil önce kendimiz için yaşadığımız, yaptığımız hatalar karşısında gülebildiğimiz ve insanlarıda güldürebildiğimiz zaman. İçimizde asıl var olan bize, hayatı yaşama fırsatı verdiğimiz zaman hem depresyon hemde intihar bize çok uzak şeyler olacak. Sorunlarla karşılaştığımız, kendimizi çıkmazda hissettiğimiz zaman akla gelir intihar. Kimse mutlu olduğu zaman intiharı düşünmez. O halde mutlu olmak için çabalayalım, olayların hep olumsuz yüzünü mü görüyoruz. Biraz zorlayıp iyi yönlerini bulalım, bulamadık mı, o halde her şeye rağmen, hayat devam ediyor ''benden kıymetli mi'' demeyi bilelim.
Bu hayat sadece bize ait değil eşimiz'e, çocuğumuz'a, Annemiz'e, Babamız'a bizi seven bizimle müşarekette olan öldüğümüzde arkamızdan ağlayacak herkese ait. Kimseyi üzmemek için hayatla savaşırken bile gülümsemeyi bilelim...
Gerekiyorsa biraz uğraşın ama gülümsemek için olumlu bir şey bulun, bulamıyormusunuz bence yeterince aramıyorsunuz.''

Saygılar

hayat gerçekten hiç kolay değil. herzaman gülmek,mutlu olmak imkansız denilecek kadar zor hatta.ama bir an durup düşünsenize! hersey çok mükemmel olsa,cebimiz para dolu olsa,etrafımız insan kaynasa,herşeyimiz sorunsuz çözülse,çabalamamıza hiç gerek kalmasa....
ben düşünüyorumda hayatın hiç bir anlamı kalmaz.çünkü benim "var olmamın" bu hayatın "bir parçası olmamın" ne anlamı var. ben mücadele etmeyeceksem, her istediğim olacaksa "elde ettiklerimin ne değer var".
herkes sorusnlar yaşıyor,herkes her istediğini elde edemiyor.ama bunların birçogu "ayakta kalmak için" MÜCADELE ediyor.hemen pes etmiyor.savaşıyor.
nolur hiç birzaman en kolayı seçmeyin.ölüm çok kolay.ama arkanızda bıraktıklarınız için okadar zorki.. arkamda ağlıcak kimsem yok diyenler!!! bi düşünün gözlerinizi kapatıp.. okadar çok insan hatırlayacaksınızki.. kendiniz şaşıracaksınız..
LÜTFEN!!! HAYATI KÖTÜ GEÇENLER!! HAYATA İNAT BİR GÜN FAZLA YAŞAYIP HINCINIZI ÇIKARTIN!! İNTİKAMINIZI ÖLÜMLE DEĞİL,YAŞAYARAK ALIN...

Bir bardak düşünün içinde su varsayın,olasılıklar dünyasında yaşadığımız için seçimlerimiz hayatımız
1-Bardağın tamamı dolu
2-Bardağın yarısı dolu
3-Bardağın yarısı boş
4-Bardağın tamamı boş
5-Bardak aslında hiç yok
Bu olasılıklardan herhangi birisi bizi düşündürüyor,tamamı boş dediğimizde sanırım intahar ediyoruz