Son BuluŞma

Ağzımdan anlamsızca dökülecek cümlelerin hesabını vermeye hazır değildim sana doğru gelirken..biliyorum sende hazır değildin, ikimiz de hazır değildik buna.yaşanan onca şeyin varlığına kavgalarımıza sevinçlerimize özlemlerimize aradan geçen ayrılık ve birleşmelere tüm yaşananlara hesap veremeyecektik..biliyorum ellerim zoraki elini tuttuğunda bana bakıp soğuk bir gülümseme ile hoş geldin dediğinde üç nokta yan yana geleceğini dünyadaki her şeyin o anda ağzımızdan çıkmayacak çıkamayacak kelimeler gibi bizi terk edeceğini..ve derin bir yalnızlık..sen gibi her şey soğuk..buz gibi üzerime üşüşeceğini..O fethiye’nin meşhur isyan tüten sokaklarında, sokağın denize açıldığı Akdeniz caddesinde sahildeki son nokta olan yakamoz cafe’ye doğru, sana doğru son kez gelirken adımlarımdaki ürkekliği tüm yalnız kalmış insanlar algılayabiliyor fakat bir ben anlayamıyordum.. Her zamanki ılık ilkbahar havası yerini buz gibi soğuğa bırakmış ve terk etmiş şimdi beni. Benim seni senin beni terk ettiğin gibi...Karşı sahile takılıyor gözlerim karşıda kıpkızıl bir orman.Güneş de terk ediyor şimdi beni her şey gibi.deniz de kıpkızıl ..ikimizin geleceği gibi..Aslında şimdi konuşacaklarımız hep konuşmaktan kaçtığımız şeylerdi senle.Korkmuştuk bir kez ayrılıktan değil ayrılık denen o korkunun adından..Ayrılık yoktu aslıda bizim için sadece adından korkmuştuk ayrılığın.Ya ayrılırsak dediğinde parmaklarımı dudaklarına götürürdüm sana sus demek için... Konuşmak istemezdik bu korku üzerine.Senin dudakların ve benim parmaklarım aslında bir kurtuluştu ikimiz içinde..Geçici bir aldatma o korkuyu yok sayma..Dudaklarına dokunduğumda heyecanlanır kızarır utanırdın..Göğüslerinin inip kalktığını görürdüm de kızardım sana utanılacak ne var diye..Oysa gülüm temizliğin saflığın simgesiydi o utangaç bakışlar.İşte geldim sana.. Beklediğim ve beklediğin gibi zoraki bir gülümseme parmak uçlarıyla yapılan tokalaşma, geçmiş güzel günlerden eser yok ve üç nokta yan yana…Ben senin misafirin olurken aslında sen çoktan yabancı olmuşsun bana..Gözlerin yine takılıyor çalış mevkii sahiline doğru..Konuşulacak bir şey yok aslında diye bir cümle dökülüyor ağzımdan istemeden inatla..bu inada bir inat cevap daha –Ben zaten konuşmaya gelmedim ki…..İyi de gülüm neden böyle olduk.özür dilerim deyip boynuna sarılmak istiyorum fakat her şey içimde kalıyor.Dökülmüyor kahrolası cümleler ağzımdan..Birkaç parça hediyelik eşya el değiştirdikten sonra..derin bir sessizlik ve ortamı buz gibi eden ikimizi de şoke eden cümleler dökülüyor.-Kalkalım mı……?.Kalkalım……! Garsona hesap ödenirken aslında geçen üç yılın hesabını ödüyorduk farkında olmadan….Kendine iyi bak…-TAMAM..arama beni..TAMAM..tamam tamam tamam.. Her şeyi , farkında olmadan sorgusuz sualsiz kabul edip terk edip gitmek niye..Hala anlayamadım…..

meslektaşım.yazınızı okuduğumda uzun süre fethiye'nin o uzun sahillerine gittim sanki..sahil her yerde sahil.. ve..her son buluşma neden sorusunu içinde taşır hep.. sonsa eğer buluşmaya ne gerek vardı dedirtir..aslında son olmaması istenir alttan alta hep..

Doğru seçtim mi soruların fiillerini? der şair..


Daha önceki yazılarınızda da bir temennim olmuştu ve bunu tekrarlıyorum..


SEVGİ HERZAMAN YANINIZDA OLSUN....