Cam Tavan Sendromu

''Bir Şeyin imkânsız olduğuna inanırsanız, aklınız bunun neden

imkânsız olduğunu size ispatlamak üzere çalışmaya başlar. Ama bir Şeyi
yapabileceğinize inandığınızda, gerçekten inandığınızda, aklınız yapmak
üzere çözümler bulma konusunda size yardım etmek için çalışmaya başlar"
Dr. David J. Schwartz

Bilim adamları pirelerin farklı yükseklikte zıplayabildiklerini görürler.
Birkaçını toplayıp 30 cm yüksekliğindeki bir cam fanusun içine koyarlar.
Metal zemin ısıtılır. Sıcaktan rahatsız olan pireler zıplayarak kaçmaya
çalışırlar ama başlarını tavandaki cama çarparak düşerler. Zemin de sıcak
olduğu için tekrar zıplarlar, tekrar başlarını cama vururlar.
Pireler camın ne olduğunu bilmediklerinden, kendilerini neyin
engellediğini anlamakta zorluk çekerler. Defalarca kafalarını cama vuran pireler sonunda
o zeminde 30 santimden fazla zıpla(ya)mamayı öğrenirler.
Artık hepsinin 30 cm zıpladığı görülünce deneyin ikinci aşamasına geçilir ve
tavandaki cam kaldırılır. Zemin tekrar ısıtılır. Tüm pireler eşit
yükseklikte, 30 cm zıplarlar! Üzerlerinde cam engeli yoktur, daha yükseğe
zıplama imkânları vardır ama buna hiç cesaret edemezler.

Kafalarını cama vura vura öğrendikleri bu sınırlayıcı 'hayat dersi'ne sadık
halde yaşarlar. Pirelerin isterlerse kaçma imkânları vardır ama
kaçamazlar. Çünkü engel artık zihinlerindedir. Onları sınırlayan dış engel (cam)
kalkmıştır ama kafalarındaki iç engel (burada 30cm'den fazla
zıplanamaz inancı) varlığını sürdürmektedir.Bu deney canlıların neyi başaramayacaklarını nasıl öğrendiklerini
göstermektedir.

Bu pirelerin yaşadıklarına 'cam tavan sendromu' denir. Bir insanın
gelebileceğine inandığı en üst nokta, onun cam tavanıdır. Cam tavanınız
hayallerinizin tavan yüksekliğini gösterir. İnsan inandığına denktir.
Yapabileceğini düşündüğü kadardır.
Umarım cam tavanınız en yükseklerdedir.İyi çalışmalar

teşekkür ederim ,
tam ihtiyacım olduğu bir anda bu hikaye geldi
aynı iyi dilekler hepimiz için
saygılar

Alıntı: Birkaçını toplayıp 30 cm yüksekliğindeki bir cam fanusun içine koyarlar. Metal zemin ısıtılır. Sıcaktan rahatsız olan pireler zıplayarak kaçmaya çalışırlar ama başlarını tavandaki cama çarparak düşerler. Zemin de sıcak olduğu için tekrar zıplarlar, tekrar başlarını cama vururlar.

Zavalli pireler...

Kobay olmak böyle bir şey işte.

Alıntı: Bir insanın gelebileceğine inandığı en üst nokta, onun cam tavanıdır.

Sadece tek tek insanların mı cam tavanları vardır?
Toplumların nesilden nesile aktardıkları cam tavanları yok mu?

Hangimizin kafasında, genlerinde bu cam tavanlardan var. Yükseklikleri kaç santimetre? Toplumumuzun genelinin cam tavan yüksekliği ne kadar?
Cam tavansız bir toplummuyuz yoksa?

Saygılarımla

Alıntı: Cam tavansız bir toplum muyuz yoksa?

Merhaba.Bana göre cam tavanlı topluların arasında 1.sırada yer almaktayız.Dışarıdan bakıldığında kendine yüzde yüz güvenen ancak içinde fırtınalar kopan bir topluluğuz.Bunun nedeni küçüklüğümüzden beri omuzlarımıza yüklenmiş olan baskılar;karşılaştırmalar;yakıştırmalar;yakıştırma malar.Toplum olarak hep iyi bir şeyin arkasından kötü bir şey geleceği korkusu yerleştiriliyor beynimize,hayatımızın her yerinde her zaman karşımıza çıkıyor camdan tavanlarımız;Bal demekle ağız tatlanmaz , çabuk parlayan çabuk söner ,çok gülme çok ağlarsın..Bütün bunların sonucu olarak tavanlarımızı yükseltmekten korkuyoruz,vazgeçiyoruz..Oysa o kadar çok özelliğimiz var ki;tarihi mirasımız,güzelim yurdumuz...En önemli destekçimiz her zaman yanımızda,yeter ki görmek isteyelim,cam tavanlarımızı yoketmek için gözlerimizi yukarı çevirelim:"Türk milleti çalışkandır,Türk Milleti zekidir","Muhtaç olduğunuz kudret damarlarınızdaki asil kanda
mevcuttur"

Geç bir yanıt oldu.Saygılar ,iyi çalışmalar..

Bizim cam tavanlarımız var.

Biz, işimizi ve eşimizi seçmekte asla özgür olamadık bu nedenle hep mutsuzluğa mahkum olduk.

İşimizi seçemedik biz.Hangimizin küçük yaşta yetenekleri keşfedilebildi ve olması gereken alana yönderildi?Hangimiz kendi alanında iş bulabildi?Ekonomik sıkıntıları olan insanların, uzmanlaştığı alanda çalışmakta ısrar etmek gibi bir hakkı olabilir mi?Akşam eve götüreceği ekmeğin derdinde olan insan kendisini manevi anlamda tatmin etmeyi, kültürel ve sanatsal açıdan geliştirmeyi ne kadar önemser?

Eşimizi seçemedik biz.Başlık paraları vardı önce; sonra , görücü usulü evlilikler!Akraba evlilikleriyle, mezhep evlilikleriyle, mantık evlilikleriyle seçtik hep hayat eşimizi...Haremlik selamlık büyüdük ve yaşadık, ne karşı cinsi tanıyabildik ne de kendimizi!

İşimizi ve eşimizi seçemedik biz.Ayağa bile kalkmaya cesaret edemez olduk , başımız cam tavanlarımıza çarpar
korkusuyla.

İşimizde mutsuzduk, verimli olamadık.Kısa yoldan zengin olma sevdalarıyla oyaladık kendimizi,üretmeyen varsıl olma hayallerinde, hep tüketen yoksullar olarak kaldık.

Eşimizle mutsuzduk.Sevemedik;ve onun da sevilme hakkını ondan aldık.Kalıtımsal yalnızlığımızı ve cam tavanlarımızı çocuklarımıza da miras bırakmayı görev bildik.

Ne mutlu, cam tavanlarının olmadığını görebilecek mutlu ve umutlu gelecek nesillere...