İÇİmİzdekİ Çocuk:)

Çocukluğumuza dair ne hatırlıyoruz.İyi anılar mı yoksa kötü anılar mı daha çok aklımıza geliyor.
Ve acaba çocukluğumuzu ne sıklıkta düşünüyoruz.
Belki çoğumuz büyüdüğümüzde de çocukluğumuzun sihirli havası içinde yaşarız ve bu çocukluk, ufak tefek ve bazen çok büyük mutsuzluklar olsa dahi bir mutluluk dönemi olarak bize yansıyıp durur.
Ben daha çok kötü anılarımı anımsıyorum...ama çocuklara ve gençlere yani benden daha genç olanlara (burada benden genci var mı bilmiyorum ama)imreniyorum bazen... bu çocukluk özlemimidir bilmiyorum ama her anı hak ettiği gibi yaşamalıyız, değerini bilmeliyiz diye düşünüyorum. Zaman geçip yaşlandığımızı hissettiğimizde, daha doğrusu üzerimizdeki sorumluluklar bir bir arttıkça ve bazı sorunlar gündeme geldikçe tek aklıma gelen sorumsuzca yaşadığımız çocukluk zamanlarımız.....
En azından artık değerini bile bile yaşamayı öğrendim ve inşallah hepimiz öğrenmişizdir çünkü zamanı geri getiremiyoruz........
O zaman yaşadığımız anın da tadını çıkarmamız gerekiyor.
Çocukluğuma dair en çok aklıma gelen ve yüreğimi sızlatan an;
Bana hiçbir zaman ismimi söylemeyip “gubuşum” diyen ağabeyimin (bu kelimenin Kurban olduğum’un kısaltması olduğunu yıllar sonra öğrendim)beni eğlendirmek için karda kaydırırken benim beceriksizliğim yüzünden düşmem ve babamın ağabeyimi azarlaması ve ağabeyimi trafik kazasında kaybettiğimiz o acı gündür.
Ne tuhaftır ki çocukluğuma dair çok güzel anılar gelmiyor aklıma ama çocukluk günlerimi de deli gibi özlüyorum.
Ne yaman çelişki değil mi?
Her insanın içinde bir çocuk vardır sanırım.Hepimiz onu dışarı çıkartsak acaba dünya daha güzel olur mu?
Ne dersiniz?

Ah yine çocuk olsam!

Bence her insanın içinde uyuyan bir şeytan ve bir çocuk vardır. Çoğumuz bunun farkında bile değilizdir. Ta ki onları uyandıracak bir olay yaşayana kadar...

Çocuk olmak mı, çocuk kalmak mı?..

İçimdeki çocuğu hiç öldürmedim.

Çocuklarla oynamaya da bayılırım. Evcilik, sayışmaca, toplu oyunlar. Çok iyi hissettiriyor.

Bir tane sayışmaca örneği vereyim. Bakın ne sevimli.

' O lili lili papatya dilli seksendora seksendora mitahta tahta biz gidiyoruz bu hafta ineğimiz doğdu adı olsun kel fatma ince belli kara gözlü aşka da benziyor aşka da benziyor... '

Alıntı: Yazan Av. Neslihan Bakın ne sevimli. ' O lili lili karamela sepeti seksendora seksendora mitahta tahta biz gidiyoruz bu hafta ineğimiz doğdu adı olsun kel fatma ince belli kara gözlü aşka da benziyor aşka da benziyor... '

Ne güzel bir dize bu

Sonunun derin bir duygusallıkla biteceğini düşünmezdim şahsen

Teşekkürler

Hepimiz bir çocuğuz zaten.

Eğer içimizdeki o çocuk olmasaydı, düştüğümüz her seferde ayağa kalkıp, yolumuza, oyunumuza devam edemezdik...

Alıntı: Yazan OLCAYK Eğer içimizdeki o çocuk olmasaydı, düştüğümüz her seferde ayağa kalkıp, yolumuza, oyunumuza devam edemezdik...

Ksinlikle doğru. Ayrıca çocuklar için fren mekanizmasına da gerek yoktur. Çünkü çocuklar, fren gerektirmeyecek kadar saf ve temizlerdir.

yaşamın acımasız rüzgarı
kırıp parçalamasaydı uçurtmamı
içimdeki çocuk
hiç büyümeyecekti

(2001)

(http://www.turkhukuksitesi.com/showt...t=33819&page=2)

Yaşlandığımızı düşündüren şeyler neler Pekâla?
Bir şeylere gecikmiş olduğumuzu düşündüğümüzde, sadece işle ev arasında gelip gitmelerin yetmediğinde, kurslar araştırmaya başlanıldığında, daha çok, daha güzel yazsam,bir şeyler yapsam, boş zamanım olmasa diye düşünüldüğünde…
J İlgi alanlarının değiştiğinin farkına varıldığında, eskiden mağaza vitrinlerine bakarken, şimdi sokağa çıktığında kendini Teknosa da , Vatan Computür de bulup, lap top’ a, fotoğraf makinesine ve kameraya aşık olup” bu işte bir tuhaflık var” deyip, acaba yaşlanıyor muyum? diye düşündüğünde... J
En azından bunu hissetmeye başladığımızda yaşadığımız anın da tadını çıkarmamız gerekiyor.(Böyle bir konu açmış mıydım, kendini tekrarlamak da yaşlılığın bir işareti mi??)
Bunu bende sık sık kullanıyorum, bu “ içimizdeki çocuk “ kavramı yeni moda bir kavram.
Eskiden anne ve babalarına özenen çocuklar vardı şimdi tam tersi.
Eskiden kızlar annelerinin topuklu ayakkabılarını erkekler babalarının ceketini giyerdi şimdi anneler,babalar çocuğunun eşofmanını spor ayakkabısını giymeye başladı...
Kimse ihtiyarlamak istemiyor ve böyle davranınca kendini daha genç hissedip mutlu oluyor sanırım...
Eskiden çocuklar anne babalarına yaranmak için çaba sarf ederdi. Onlardan bir “ aferin” almak her şeye değerdi…
Şimdi ise tam tersi bizler çocuklarımıza yaranmak için çırpınıyoruz… diye düşünüyorum.

Bir de;
Eskiden "mide"nin yerini bile bilmezken, mide ağrısının günlük hayatın bir parçası olmasından ve buna artık alışıyor olduğunuzu fark etmenizden ...