Ana Sayfa
Kavram Arama : THS Google   |   Forum İçi Arama  

Üye İsmi
Şifre

Hükümden sonra kişinin suçsuzluğu anlaşılırsa..

Yanıt
Old 11-02-2007, 19:19   #1
Seyda

 
Varsayılan Hükümden sonra kişinin suçsuzluğu anlaşılırsa..

İdam mahkûmuna, 14 milyon dolar tazminat

ABD'de 18 yıl hapis yattıktan sonra suçsuz olduğu anlaşılan eski idam mahkûmu John Thompson, 14 milyon dolar tazminat almaya hak kazandı. Thompson, 6 Aralık 1984'te otel yöneticisi Ray Liuzza'nın öldürülmesinden suçlu bulunup idama mahkûm olmuş, daha sonra ortaya çıkan deliller ışığında yeniden yargılanması sonucu 2002'de suçsuz bulunarak serbest bırakılmıştı. http://ads.sabah.com.tr/adserver/vie...ZjQ0Mw%3D %3D

http://www.sabah.com.tr/gun129.html


Türkiye elbette ABD gibi tazminatla zenginleşme ülkesi değil
( )..Hükümden sonra suçsuzluğun anlaşılması ile ilgili benzer bir durumun burda meydana geldiğini hiç duymadım ama aynı durum burda meydana gelseydi kişi ne elde edebilirdi? CMK'nın 141-144.maddeleri haksız olarak koruma tedbiri uygulanan kişilerin mağduriyetini gidermek için tazminat isteme koşullarına yer vermiş.Ancak bildiğim kadarıyla, hükümden sonra suçsuzluğu anlaşılan kişinin yararlanacağı böyle açık bir hüküm yok. CMK'nın bahsettiğim maddeleri düzenlenirken bu konudaki düzenleme eksik mi kalmış yoksa izlenebilecek başka bir yol mu var?

Saygılarımla..
Old 16-02-2007, 19:44   #2
ömer adaleti

 
Varsayılan

Sevgili Seyda
Böyle bir durum Türkiye'de yaşansa sonuç ne olurdu? ben de merak ediyorum.
Yoksa tazminat ödemek bir tarafa, 18 yılda yediği yemeklerin,yattığı yatağın,boşu boşuna ceza evini işgal etmenin, parasını da geri isterler mi acaba ? Vatandaşın borçlu çıkma ihtimali de varmı ?
Aydınlatan olursa sevinirim.
Old 26-02-2007, 00:01   #3
Av.Ateş

 
Varsayılan

[quote=Seyda]
..Hükümden sonra suçsuzluğun anlaşılması ile ilgili benzer bir durumun burda meydana geldiğini hiç duymadım ama aynı durum burda meydana gelseydi kişi ne elde edebilirdi? CMK'nın 141-144.maddeleri haksız olarak koruma tedbiri uygulanan kişilerin mağduriyetini gidermek için tazminat isteme koşullarına yer vermiş.Ancak bildiğim kadarıyla, hükümden sonra suçsuzluğu anlaşılan kişinin yararlanacağı böyle açık bir hüküm yok. CMK'nın bahsettiğim maddeleri düzenlenirken bu konudaki düzenleme eksik mi kalmış yoksa izlenebilecek başka bir yol mu var?
[quote]

Bense ülkemizde de böyle bir şey yaşandığını hatırlıyorum sanki. Şimdi o kişinin adı aklıma gelmiyor ama bir ara Ferhan Şensoyun Pardon filmine ilham kaynağı olmuş falan gibi şeyler söylenmişti. Hatta sanırım (gene yanlış hatırlamıyorsam) adam öldürme suçundan boş yere yıllarca hapis yatan şahsın bir televizyon programında düştüğü durumları anlatırken ağladığını görmüştüm.Adam dava açıp tazminat isteyeceğinden bahsediyordu. Hukuki dayanağını ben de bilmiyorum ama genel hükümlerde de olsa mutlaka bir tazmin yolu olmalı...Lütfen özel bir hüküm ve bunu bilen biri varsa bilgilendirsin beni de.
Saygılar
Old 26-02-2007, 00:02   #4
Av.Ateş

 
Varsayılan

Bu arada alıntı yapmayı da becerememişim
Old 09-03-2007, 11:26   #5
av.şahin küçüksüslü

 
Varsayılan

Arkadaşlar bu durumda bildiğim kadarı ile, Adalet Bakanlığı'na karşı bir tam yargı davası açılabilir. Devletin imzaladığı uluslararası anlaşmalara göre ve iç hukuka göre adil ve doğru yargılama yükümlülüğü sanığın da hakkı var. Adalet Bakanlığı, kişinign doğru ve adil yargılanmasını gerçekleştiremediğinden bir de boşu boşuna yıllarca hapis yatırdığından tazminat ödemekle yükümlüdür. Hatta iç hukuk yolu tüketildikten sonra AİHM'e de gidilebilinir. Zira İdare mahkemesinin vereceği tazminata da fazla güven olmaz. Malum idari hakimlerin çoğu hukuk mezunu değil. Nerede ise hukuk mezunu dışında herkesi idari hakim yapmak adetten olmuş.

bence böyle bir davayı AİHM de kabul eder ve hatırı sayılır bir tazminat çıkar.
Ayrıca devletin yanlış karar veren hakime de rücu hakkı var ama bu güne kada uygulandığını duymadım görmedim.
Saygılar.
Av.Şahin KÜÇÜKSÜSLÜ
Old 09-03-2007, 13:27   #6
alp213128

 
Varsayılan

Haksız olarak gözaltına alınan kişinin bile devletten tazminat talep hakkı doğduguna göre daha ağır neticeleri olan haksız tutuklunun tazminat talep hakkı mutlaka olmalı.Gecenlerde bir kadın vatandaşımız arabasıyla kaza yapmış ve bu bayana çarpan kişinin sırf milletvekili olması nedeniyle kadın karakollarda sürünmüş.Haklı olduğu anlaşılınca tazminat talep edip 700ytl gibi komik bir tazminata hükmedilmişti.Bu miktar da kadın iş kadını olduğu için verilmiş,acaba normal vatandaş olsaydı sakız parası verirler miydi
SAYGILARIMLA...
Old 09-03-2007, 21:53   #7
Tiocfaidh

 
Varsayılan

Meşruluğu bile tartışılan bir mahkemede yargılanarak suçu sabit görülen ve kendisini yargılayanlardan başka hiç kimsenin bilmediği bu suçlardan dolayı idam edilenlerin ülkesi olduğumuzu unuttuğunuz için bu konudaki ABD-Türkiye kıyaslamasında ülkemiz adına pembe tablolar çizdiniz sanırım.

Yukarıda verdiğim örnekte (geride kalanlara)tazminat ödemek şöyle dursun, konunun tartışmaya açılmasının bile yasak kılındığı bir ülkede yaşadığımızı hatırlatmak değildi amacım bu mesajı yazarken. Hatta örnekteki sujenin bu ülkenin başbakanı olduğu gerçeğini gündeme getirmek de değildi. Sadece "ülkemiz" derken aynı ülkeden mi bahsediyoruz, bunu merak ettim ve teyit etmek istedim.

Saygılarımla
Old 10-03-2007, 13:41   #8
av.şahin küçüksüslü

 
Varsayılan

Alıntı:
Yazan Tiocfaidh
Meşruluğu bile tartışılan bir mahkemede yargılanarak suçu sabit görülen ve kendisini yargılayanlardan başka hiç kimsenin bilmediği bu suçlardan dolayı idam edilenlerin ülkesi olduğumuzu unuttuğunuz için bu konudaki ABD-Türkiye kıyaslamasında ülkemiz adına pembe tablolar çizdiniz sanırım.

Yukarıda verdiğim örnekte (geride kalanlara)tazminat ödemek şöyle dursun, konunun tartışmaya açılmasının bile yasak kılındığı bir ülkede yaşadığımızı hatırlatmak değildi amacım bu mesajı yazarken. Hatta örnekteki sujenin bu ülkenin başbakanı olduğu gerçeğini gündeme getirmek de değildi. Sadece "ülkemiz" derken aynı ülkeden mi bahsediyoruz, bunu merak ettim ve teyit etmek istedim.

Saygılarımla

Sevgili arkadaşım, içten olduğuna inandığım mesajınıza iki kelime ile birşeyler söylemek ihtiyacı hissettim. Öncelikle, sanırım şu günlerde yayımlanan bir dizinin etkisinde kalmışsınız. Dizide yer alan duygusal sahneler sizi etkilemiş. Ancak dizinin kapsadığı dönemden 1 yıl öncesi anlatılsa idi o başbakanın ve hükümetinin yarattığı duygusal sahneler de sizi etkileyecekti. Evet Türkiyede hukuk hep sınavlardan başarısızlıkla çıkmıştır. 1960 ihtilalinden de 12 marttan da 12 eylülden de hatta bugün de hep girdiği önemli sınavlardan başarısızlıkla çıkmıştır. Bu inkar edilemez. Zaten kafanızı pencereden dışarı uzatınca, hırsızlığın namussuzluğun mafyanın azgınlığından bunu anlayabilirsiniz. Hukuka güven kalmadığı zaman ne olabiliyor ise Türkiyede bugün onlar oluyor. Ve Yargımız maalesef bu durumdan hiç şikayetçi değil. Hatta sanırım farkında bile değil. Hakimler ile zaman zaman yaptığımız sohbetlerde hep şunu söylüyorum. Biz avukatlar olmasak hergün adliyede bir ikiniz sopa yersiniz. Biz vatandaşın gazını alıyoruz, hukuka güvenini sağlamaya çalışıyoruz adalet duygusunu pohpohluyoruz sizin karşınıza pamuk gibi dikiyoruz ama siz daha ilk cümlesinde azarlıyorsunuz derdini anlatmasına izin vermiyorsunuz adil olamayacağınızı daha en başından belli ediyorsunuz. Bu tepkiyle karşılaşan vatandaş önce avukatının gözünün içine bakıyor. Bu mu bana anlattığın adalet diyor. Diyorum.
Bana tabii ki çok kızıyorlar. Ancak örnekler de yavaş yavaş gelmeye başladı. İşte vatandaş mahkeme salonuna hızarla daldı kürsüyü kesti hakim savcı camdan atlayıp kaçtı, işte en son vatandaş hakimin ağzını yüzünü dağıttı.

bunlar olmaması gereken örnekler acı örnekler ama, bu olaylar niye oluyor diye de düşünmek gerekmez mi? Hakimler avukatı azarlamayı bir marifet sanıyorlardı. Ancak vatandaşıngözünde hakim savcı avukat bütün cübbeliler aynıdır. Hepsi bu sistemin bir parçası görünür. Avukat azarlanabiliyorsa avukat döven ceza almıyorsa o zaman hakim de savcı da dövülebilir diye bir düşünce yaygınlaştı ki işte kaçınılmaz sonuç ortada. Bu örnekler maalesef artarak karşımıza çıkacak. bir kere saygı güven adalet duygusu aşındı. Tıpkı zamanında polise olan güven korku saygının aşındığı gibi.

Meselenin özü budur. Yoksa dizide anlatıldığı gibi hicran duygu yoktur işin özünde. Bu topraklarda ilk kez başbakan asılmıyor ki. bakın osmanlı tarihine asılmayan başbakan yok. Ama Cumhuriyetin farkı laik hukuk sistemiydi ki, maalesef bu sistemi yüceltecek kadroları bu cumhuriyet yetiştiremedi. Sonuç ortada.
Saygılarımla
Av.Şahin KÜÇÜKSÜSLÜ
Old 10-03-2007, 14:30   #9
Tiocfaidh

 
Varsayılan

Sayın Küçüksüslü,

Yanlış bir varsayımdan yola çıkarak yukarıda yer alan mesajımı -daha önce hiç izlemediğim- bir dizinin zihnimde bıraktığı izin sanal aleme yansıması olarak değerlendirmişsiniz. Süperbaba'dan bu yana tv'de yayınlanan hiç bir diziyi takip etmediğimi bilmemeniz, şahsımı tanımamanız ve haliyle bunlara binaen hakkımda gerçeklerle örtüşmeyen faraziyeler kurmanız doğaldır. Bu yüzden size kızmıyorum, geçtim.

Son olarak, ağırlıkla adli erkan ile avukatlar arasındaki ilişkinin konu edildiği mesajınızda daha önce yazdığım mesajla alakalı bir unsur bulamadığım için karşı cevap hakkını diğer üyelere bırakıyorum.

Saygılarımla
Old 11-03-2007, 14:36   #10
cesur_yürek

 
Varsayılan

Alıntı:
Yazan av.şahin küçüksüslü
Arkadaşlar bu durumda bildiğim kadarı ile, Adalet Bakanlığı'na karşı bir tam yargı davası açılabilir. Devletin imzaladığı uluslararası anlaşmalara göre ve iç hukuka göre adil ve doğru yargılama yükümlülüğü sanığın da hakkı var. Adalet Bakanlığı, kişinign doğru ve adil yargılanmasını gerçekleştiremediğinden bir de boşu boşuna yıllarca hapis yatırdığından tazminat ödemekle yükümlüdür. Hatta iç hukuk yolu tüketildikten sonra AİHM'e de gidilebilinir. Zira İdare mahkemesinin vereceği tazminata da fazla güven olmaz. Malum idari hakimlerin çoğu hukuk mezunu değil. Nerede ise hukuk mezunu dışında herkesi idari hakim yapmak adetten olmuş.

bence böyle bir davayı AİHM de kabul eder ve hatırı sayılır bir tazminat çıkar.
Ayrıca devletin yanlış karar veren hakime de rücu hakkı var ama bu güne kada uygulandığını duymadım görmedim.
Saygılar.

Tam yargı davası idari bir davadır.İdarenin eylem veya işleminden kişisel hakkı doğrudan ihlal edilen kişinin açabileceği tazminat davasıdır.Böyle bir olayda tam yargı davası açılmaz.CMK 141 vd.. bakınız ..
Old 12-03-2007, 15:16   #11
av.şahin küçüksüslü

 
Varsayılan

Alıntı:
Yazan cesur_yürek
Tam yargı davası idari bir davadır.İdarenin eylem veya işleminden kişisel hakkı doğrudan ihlal edilen kişinin açabileceği tazminat davasıdır.Böyle bir olayda tam yargı davası açılmaz.CMK 141 vd.. bakınız ..

Sayın...l
ismini yazmadığınız için size ne ile hitab edeceğimi bilemiyorum. Ancak sizin dediğini. CMK m.141 "Koruma tedbirleri nedeni ile tazminat başlığını taşır ve 1. fıkrası da suç soruşturma veya kovuşturması sırasında uygulanacağını belirtir.

Dolayısı ile, tartıştığımız örnek olayla hiçbir ilgisi bulunmamaktadır.

Olay tam da idarenin yani devletin hizmet kusurundan kaynaklanmıktıdır. Kişinin Kişisel hakkı bu olayda da ihlal edilmedi ise hangi olayda ihlal edilmiş kabul edilecektir. Özgürlükten mahrum bırakmak ya da asmak kişisel hak ihlali değil midir. Lütfen mevzuata en azından en azından açıp bir kez okuyarak tartışmalara katılır ise daha verimli olabiliriz diye düşüünüyorum.
Saygılarımla
Av.Şahin KÜÇÜKSÜSLÜ
Old 12-03-2007, 15:31   #12
av.şahin küçüksüslü

 
Varsayılan

Alıntı:
Yazan Tiocfaidh
Sayın Küçüksüslü,

Yanlış bir varsayımdan yola çıkarak yukarıda yer alan mesajımı -daha önce hiç izlemediğim- bir dizinin zihnimde bıraktığı izin sanal aleme yansıması olarak değerlendirmişsiniz. Süperbaba'dan bu yana tv'de yayınlanan hiç bir diziyi takip etmediğimi bilmemeniz, şahsımı tanımamanız ve haliyle bunlara binaen hakkımda gerçeklerle örtüşmeyen faraziyeler kurmanız doğaldır. Bu yüzden size kızmıyorum, geçtim.

Son olarak, ağırlıkla adli erkan ile avukatlar arasındaki ilişkinin konu edildiği mesajınızda daha önce yazdığım mesajla alakalı bir unsur bulamadığım için karşı cevap hakkını diğer üyelere bırakıyorum.

Saygılarımla

Sayın...

sizde isminizi yazmadığınız için nasıl hitapta bulunacağımı bilemiyorum. Gereksiz hassasiyetinizi anlayabilmiş değilim. T.V. izlemek iyidir. Çağımızın en önemli iletişim aracıdır. Hem Tv.de yayımlanan dizileri özellikle dönem dizilerini de keşke izlemiş olsaydınız. Hiç değilse anlatılan olayların %20'sini doğru öğrenmiş olurdunuz.

Mesajım tamamı ile sizi desteklemek amaçlı idi ancak yeterince açıktır. Yeniden izaha gerek yoktur. Türkiye'de yargı sisteminin temel sorunudur ve bu güne gelinmesinin nedenidir. Sizin belirttiğiniz gibi adli erkan arasındaki problem değil ülkemizin yargı sisteminin temel problemidir.

Tartışmanın sizin mesajınız etrafında döndüğü zannınızı da yersiz buluyorum ancak egonuzu yine de sağlam tutun.

Daha ayrıntılı tartışmak ve hukuki hasbihal etmek ister iseniz lütfen isminizi ve soy isminizi mesajınıza yazın.

Saygılarımla
Av.Şahin KÜÇÜKSÜSLÜ
Old 12-03-2007, 18:20   #13
cesur_yürek

 
Varsayılan

Alıntı:
Yazan av.şahin küçüksüslü
Sayın...l
ismini yazmadığınız için size ne ile hitab edeceğimi bilemiyorum. Ancak sizin dediğini. CMK m.141 "Koruma tedbirleri nedeni ile tazminat başlığını taşır ve 1. fıkrası da suç soruşturma veya kovuşturması sırasında uygulanacağını belirtir.

Dolayısı ile, tartıştığımız örnek olayla hiçbir ilgisi bulunmamaktadır.

Olay tam da idarenin yani devletin hizmet kusurundan kaynaklanmıktıdır. Kişinin Kişisel hakkı bu olayda da ihlal edilmedi ise hangi olayda ihlal edilmiş kabul edilecektir. Özgürlükten mahrum bırakmak ya da asmak kişisel hak ihlali değil midir. Lütfen mevzuata en azından en azından açıp bir kez okuyarak tartışmalara katılır ise daha verimli olabiliriz diye düşüünüyorum.
Saygılarımla

İsim cesur yürek diye geçiyor.Sizin de cesur yürek diye hitap etmeniz uygun düşecektir. Olayda görevli mahkemenin belirlenmesi gerekiyor öncelikle.Yani bu olayı İdarenin bir eylemi olarak görebilir miyiz ? Haksız mahkumiyete ilşkin olarak açılmış bir tam yargı davası var mı bugüne kadar ? İçtihatlarla konuşmak gerek ...Kanaatimce böyle bir somut olay sonrası açılacak tazminat davası olsa olsa adli yargıda görülür .
Old 12-03-2007, 19:02   #14
av.şahin küçüksüslü

 
Varsayılan

Alıntı:
Yazan cesur_yürek
İsim cesur yürek diye geçiyor.Sizin de cesur yürek diye hitap etmeniz uygun düşecektir. Olayda görevli mahkemenin belirlenmesi gerekiyor öncelikle.Yani bu olayı İdarenin bir eylemi olarak görebilir miyiz ? Haksız mahkumiyete ilşkin olarak açılmış bir tam yargı davası var mı bugüne kadar ? İçtihatlarla konuşmak gerek ...Kanaatimce böyle bir somut olay sonrası açılacak tazminat davası olsa olsa adli yargıda görülür .

Sayın arkadaşım

Yargı yetkisi idarenin tekelinde olan bir hizmettir. Dolayısı ile yargının kararları da birer idari işlemdir. Eğer yargı kararlarının yani bu idari hizmetin hatalı eksik yapılmasından vatandaş bir zarara uğrar ise bu zararın tazmin mercii İdari yargıdır. Davalısı Adalet Bakanlığı'dır. Tıpkı Tapu Sicil Müdürlüğü'nün hatalı işleminden doğan zararın idari yargıda çözümlendiği gibi. Burada da davalı İçişleri Bakanlığı'dır. Hatta askerde hatalı hizmetten dolayı başına birşey gelen askerin İdari Yargıda Milli Savunmna Bakanlığı'nı dava edebildiği gibi. İçtihada fazla güvenmeyin. Zira, avukatlar bu davaları açmadan önce hiç içtihat bulunmamakta idi. İçtihadı yapan da bizleriz. İçtihat yok dava açılmaz diye bir kural yok. Biz dava açarsak içtihat da olur. Birz hakimler gibi uygulayıcı değiliz. Biz hukuk yaratan toplumun ihtiyacına göre dava açan hakimlerin önüne getiren hukukçularız.

Saygılarımla
Av:şahin KÜÇÜKSÜSLÜ
Old 23-03-2007, 16:52   #15
S.Orhan

 
Varsayılan bu konuda özel yasa var.

sayın Seyda,
bizim mevzuatımızda da bu konu ile ilgili 1964 yılında çıkarılmış 466 sayılı ''kanun dışı yakalanan ve tutuklanan kimselere tazminat verilmesi hakkında '' kanun var.
hüküm kesinleştikten ya da ceza infaz edildikten sonra dahi kişinin suçsuzluğu ortaya çıkarsa yargılamanın yenilenmesi yoluyla beraat edebilir ve 466 sayılı yasaya göre tazminat davası açabilir.davaya bakacak mahkeme ise kişinin ikametgahının bulunduğu ağır ceza mahkemesidir.hükmü bu mahkeme vermiş ise en yakın ağır ceza mahkemesidir.
tazminat miktarının yeterliliği konusunda ise ise birşey diyemem.iç hukuk yolu tüketildikten sonra AİHM'ne başvurulabilir. saygılarımla.
Old 01-04-2007, 18:46   #16
dark

 
Varsayılan

Daire:CGK
Tarih:2004
Esas No:2004/1-177
Karar No:2004/203
Kaynak:Yargı Dünyası Dergisi
İlgili Maddeler:466 s.k.md. 1,2
İlgili Kavramlar:HAKSIZ TUTUKLAMA


Haksız Tutuklamaya Dayalı Olarak Tazminata Karar Verilmesi Halinde Talebe Göre Faiz İşletilmesi de Karara Bağlanmalıdır

ÖZET Davacı, tutuklu kaldığı günler için 466 SK uyarınca tazminat verilmesini talep etmiş; yerel mahkeme manevi tazminat isteminin kabulüne, faiz talebinin ise reddine karar vermiştir. İhtilaf, bu nevi tazminatlara faiz uygulanıp uygulanamayacağı noktasında toplanmaktadır. Anılan yasaya dayalı tazminatlarda, öncelikle yasa hükümleriyle sorun çözümlenmeli, açıklık olmayan hallerde tazminat hukuku ilkeleri kıyasen uygulanmalıdır. Tazminat talebinin kabulü halinde talebe göre faiz işletilmesine de karar verilmelidir. Somut olayda, dava tarihinden itibaren faiz talep edilmesine rağmen faizin önceye yürütülmesine yasal olanak yoktur.
466 sayılı KANUN DIŞI YAKALANAN VEYA TUTUKLANAN KİŞİLERE TAZMİNAT VERİLMESİ HAKKINDA KANUN madde 1
466 sayılı KANUN DIŞI YAKALANAN VEYA TUTUKLANAN KİŞİLERE TAZMİNAT VERİLMESİ HAKKINDA KANUN madde 2

466 Sayılı Yasaya göre manevi tazminat isteminde bulunan davacı M’nin talebinin kısmen kabulü ile lehine 750.000.000.- Lira manevi tazminata hükmedilmesine, davacının faize ilişen talebinin reddine ilişkin Tarsus Ağır Ceza Mahkemesi’nce 09.12.2003 gün ve 226-370 sayı ile verilen kararın davacı vekili ile davalı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine, dosyayı inceleyen Yargıtay 1. Ceza Dairesi’nce 16.07.2004 gün ve 2000-2892 sayı ile;
1 -....
2-... yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddine,
Ancak;
l) Davacının tutuklu kaldığı süreye göre hak ve nasafet kurallarına uygun, makul bir miktarda manevi tazminata hükmedilmesi gerekirken, yazılı gerekçeyle talebin çok altında bir miktarda manevi tazminatın hüküm altına alınması,
2) 466 Sayılı Kanunun 2. maddesinin 1. fıkrasında “uğradıkları her türlü zararın tazminini isteyebilirler” tarzındaki düzenlemenin açık ve kesin hükmü, haksız fiil niteliğinde kabul edilen bu tür işlemlerin tabi olduğu tazminat hukukunun genel prensipleri ile süregelen hukuksal içtihatlar doğrultusunda istemin kapsamına faizin de dahil olacağı ve bu bağlamda talep gibi dava tarihinden itibaren faize de hükmedilmesi gerektiği halde faiz isteminin reddine karar verilmesi,
3) Davacı lehine, hüküm tarihindeki Avukatlık Asgari Ücret Tarifesi gereğince 550.000.000.- Lira maktu vekalet ücreti yerine 90 Milyon Lira vekalet ücretine hükmedilmesi,” isabetsizliklerinden hükmün bozulmasına karar vermiştir.
Yargıtay C.Başsavcılığı ise 23.07.2004 gün ve 14152 sayı ile;
“....
Yargıtay 1. Ceza Dairesi itiraza konu kararıyla;
– Devletin tazmin borcunun haksız fiil esasına dayandığını ve
– 466 Sayılı Kanunun 2. maddesinin 1. fıkrasında “uğradıkları her türlü zararın tazminini isteyebilirler” tarzındaki düzenlemenin faizi de kapsadığını kabul etmektedir.
1961 Anayasamızın 30, 1982 Anayasamızın 19. ve AİHS’ nin 5/5. maddeleriyle uyumlu bir bütün olan bu kanun, kanunlara aykırı olarak tutuklanan ve yakalanan kişilere, belirli şartların oluşması durumunda maddi ve manevi zararlarının karşılanmasını sağlayacak bir tazminatın ödenmesini öngörmektedir. Söz konusu kanunun 1. maddesi:
“Anayasa ve diğer kanunlarda gösterilen hal ve şartlar dışında yakalanan veya tutuklanan veyahut tutukluluklarının devamına karar verilen;
Yakalama veya tutuklama sebepleri ve haklarındaki iddialar kendilerine yazılı olarak hemen bildirilmeyen;
Yakalanıp veya tutuklanıp da kanuni süresi içinde hakim önüne çıkarılmayan;
Hakim önüne çıkarılmaları için kanunda belirtilen süre geçtikten sonra hakim kararı olmaksızın hürriyetlerinden yoksun kılınan;
Yakalanıp veya tutuklanıp da bu durumlar yakınlarına hemen bildirilmeyen;
Kanun dairesinde yakalandıktan veya tutuklandıktan sonra haklarında kovuşturma yapılmasına veya son soruşturmanın açılmasına yer olmadığına veyahut beraatlarına veya ceza verilmesine mahal olmadığına karar verilen;
Mahkûm olup da tutuklu kaldığı süre hükümlülük süresinden fazla olan veya tutuklandıktan sonra sadece para cezasına mahkûm edilen kimselerin uğrayacakları her türlü zararlar, bu kanun hükümleri dairesinde Devletçe ödenir,”
Şeklindeki ifadeyle, tazminata neden olabilecek kanun dışı yakalama ve tutuklama hallerini ve devam eden maddelerinde de tazminat talebi ile ilgili diğer hükümleri vazetmiştir.
Belirtelim ki, kanunun 1/7. maddesinde “...kimselerin uğrayacakları her türlü zararlar, bu kanun hükümleri dairesinde Devletçe ödenir” ve 2/1. maddesinde “…zarara, uğrayanlar …uğradıkları her türlü zararın tazminini isteyebilirler…” şeklinde yer alan hükümlerdeki “zarar” kavramının kapsamına, hem maddi hem de manevi zararlar dahildir.
Zarar miktarı tazminatla giderileceğine göre, tayin edilecek bu tazminata faiz tahakkuk ettirilmesi gerektiği ilk anda normal ve makul bir düşünce gibi görünmekle birlikte, 466 Sayılı Yasanın getirdiği tazmin sistemiyle bağdaşmamaktadır. Gerçekten yasa, belli şartların oluşması, bazı koşullara uyulması ve bu durumun yetkili yargı organınca tespit edilmesi durumunda, Devletin bir tazmin borcu oluşacağını kabul ederek, objektif sorumluluk esasına dayalı bir sistem kurmuştur. Bu olgunun doğal sonucu olarak, mahkemece, tazminatın şartları ve miktarı belli olmadıkça Devletin davacıya/alacaklıya ödeyeceği belli bir miktar para söz konusu olmayacağından, faizin yukarıda açıklanan niteliği gereği bir faiz borcundan da bahsedilemeyecektir. Gerçekten yasanın hükümleri bir bütün olarak değerlendirildiğinde, Devletten tazminat talebinde bulunan şahıs, ancak bazı şartlara bağlı olarak, bir takım yükümlülükleri yerine getirdiği zaman açacağı davanın kabulünden sonra, Devletin borçlu olup olmadığı ve varsa borç miktarı belli olacağından, temerrüt (ya da tazminat) faizine hükmedilemeyecektir.
Yargıtay Ceza Genel Kurulu;
“…466 Sayılı Yasa gereğince tazminat talebinde bulunacak olan şahıs, bazı şartlarla bağlı ve bazı yükümlülükleri yerine getirilmekle görevli bulunduğu gibi, açacağı dava sonucu mahkemeden alacağı hüküm ile Devletin borçlu duruma düşeceği ve borcun ödenmemesi halinde alacaklının temerrüt faizleri ile birlikte icra takibinde bulunabileceği ve her halükarda alacaklının tazminat faizi alamayacağı ve 466 Sayılı Yasaya göre verilecek hükme kadar davacının faiz isteme hakkının doğmadığı aşikardır.
466 Sayılı Yasa gereğince verilmiş olan bir hüküm bulunmaksızın Devlet istese dahi zararı tazmin edemeyeceğine göre faiz ile sorumlu tutulması yasaya ve hukuka aykırı düşer…” (CGK, 12.03.1973, 5-55/221) şeklindeki kararıyla konuyu isabetli bir şekilde çözmüş olup, Yargıtay içtihatları da bu doğrultuda gelişmiştir.
Örnekler:
“...Kanun Dışı Yakalanan veya Tutuklanan Kimselere Tazminat Verilmesine İlişkin 07.05.1964 gün ve 466 Sayılı Kanuna göre mahkemelerce tazminata hükmolunması halinde Hazine’ye nispi harç yükletilip yükletilemeyeceği konusunda Yargıtay Beşinci ve Altıncı Ceza Daireleri kararları arasında aykırılık bulunduğundan bahisle Ardahan Ağır Ceza Mahkemesi Başkanlığı’nın 01.02.1974 günlü yazısı ile Yargıtay Birinci Başkanlığı’na başvurulması üzerine Birinci Başkanlık divanınca, adı geçen dairelerle birlikte Birinci, İkinci ve Yedinci Ceza Daireleri’nin kararları arasında da bu konuda içtihat uyuşmazlığı bulunduğu görülerek içtihadı birleştirme yoluna gidilmesi gerektiği, 12.03.1974 gün ve 22 sayı ile kararlaştırılmış ve iş, 15.04.1974 günü toplanan Yargıtay İçtihadı Birleştirme Ceza Bölümü Genel Kurulu’nca incelenmiştir.
I- İçtihat aykırılığının saptanması:
Önce, anılan daire kararları arasında içtihadın birleştirilmesini gerektirir nitelikte ayrılık bulunup bulunmadığı konusu üzerinde durulmuştur.
Bir tarafta; Birinci Ceza Dairesi’nin 23.01.1974 gün ve 33/173 sayılı, İkinci Ceza Dairesi’nin 20.10.1973 gün ve 6371/8598 sayılı ve Beşinci Ceza Dairesi’nin 14.11.1973 gün ve 2898/2969 sayılı kararlarında, 466 Sayılı Yasaya göre hükmolunan tazminatlarda Hazine’ye harç yükletilemeyeceği kabul edilmiştir.
Öte yandan; Altıncı Ceza Dairesi’nin 13.11.1973 gün ve 8620/8584 sayılı kararı ile Yedinci Ceza Dairesi’nin 21.09.1971 gün ve 9876/10473 sayılı kararlarında, harç alınması gerektiği görüşü benimsenmiştir.
Bu durumda, iki grupta toplanan bu kararlar arasında harç alınması konusunda ayrılık bulunduğu oybirliğiyle kararlaştırıldıktan sonra işin esası üzerinde görüşme açılarak her iki düşünce, bütün yönleriyle açıklanıp gerekli tartışmalar yapılmış ve aşağıdaki sonuca varılmıştır.
II- Değişik görüşlerin özetleri:
Birinci, İkinci ve Yedinci Ceza Daireleri’nin kararlarında konuyu aydınlatıcı gerekçelere yer verilmediğinden öncelikle Beşinci ve Altıncı Ceza Daireleri’nin kararlarında ve açıklayıcı yazılarında dayanılan gerekçeler üzerinde durulmuştur.
Beşinci Ceza Dairesi’nin görüşünde özet olarak; 466 Sayılı Kanun gereğince bakılan tazminat davalarında Hazine’nin taraf olarak mahkemeye çağırılmadığı, incelemenin duruşmasız olarak evrak üzerinde yapıldığı ve verilen kararların mahkemece bildirilmesi üzerine Hazine’nin temyiz yoluna başvurduğu, bu tür tazminat davalarının normal dava niteliğinde olmayıp türü kendine özgü bir dava niteliğinde bulunduğu, bu konuda mahkemece verilmiş bir hüküm olmadan, Devletin istese de zararı ödemeyeceğine göre Hazine’nin nisbi harçla sorumlu tutulmasının kabul edilemeyeceği, ayrıca harç alınmasında hiçbir yarar bulunmadığı, aksine Hazine’den alınacak harcın yine Hazine’ye verilmesinin fuzuli ve gereksiz bir işlem olacağı gerekçesine dayanılmıştır.
Altıncı Ceza Dairesi’nin görüşünde ise; 492 sayılı Harçlar Kanunu’nun ikinci maddesinde yer alan yargı işlemlerinden (I) sayılı tarifede yazılı olanların yargı harçlarına tabi olduğu, 13’üncü maddede harçtan istisna edilen işlemler arasında 466 Sayılı Kanuna göre verilecek kararlar bulunmadığı gibi, 14’üncü maddede harçtan muaf tutulan kişiler arasında Devlet tüzel kişiliğinin (Hazine’nin) sayılmadığı, özel kanunda dahi buna ilişkin bir hükme yer verilmediği, bu durumda 466 Sayılı Yasadan daha sonra yürürlüğe giren 492 sayılı Harçlar Kanunu’ndaki genel hükümler uyarınca Hazine’den harç alınmasının zorunlu bulunduğu, buna göre bu çeşit yargı işlemlerinde Harçlar Kanunu’nun ikinci maddesine giren (I) sayılı tarife hükümlerinin uygulanması gerektiği belirtilmiştir.
III- Gerekçe:
Harç alınmasının doğru olacağı görüşünün savunulması sırasında CMUK’nun 310’uncu maddesine göre hükmü temyiz eden Hazine’den depo parası alınmakta oluşu örnek gösterilmiş ise de yasanın açık hükmüne göre yatırılan bu para, çoğu kez, devlet, tüzel kişiliğinin çeşitli kurumları olan değişik bakanlıklar veya kamu kuruluşları bütçeleri ile ilgilidir. Oysa, 466 Sayılı Yasaya göre alınacak harç, Hazine’nin doğrudan doğruya yetkili organı sayılan Maliye Bakanlığı bütçesinden çıkacak ve yine ayni bütçeye girecektir. Ayni tüzel kişiliğin kasasından çıkış yapılarak yine bu kasaya giriş yapılmasında yasal bir zorunluluk ve pratik bir fayda düşünülemez. Ayrıca harç alınmasından yarar sağlayacak bir başka taraf söz konusu olmadığı gibi, alınmamasından zararlı çıkacak bir kişi de yoktur.
Nitekim, Hazine’nin hasım olarak gösterilmesi yolunda tasarıda yer alan bir hükmün yasama organlarınca metinden çıkarılmış olması da yasa koyucunun amacını açıklamaktadır. Hazine, işbu yargı işleminde usul hükümlerine uygun biçimde taraf sayılamayacağına göre harç ile yükümlü tutulması doğru değildir.
Harçlar Kanunu’nun gerekçesindeki açıklamalara ve bilimsel tanımlamalara göre “harç”, Devletin özel ve tüzel kişilere yaptığı bir hizmetin karşılığı olarak onlardan alınan bir çeşit formalite ve kırtasiye gideridir. Devlet, ayni hukuki olayda hem alacaklı, hem borçlu olamaz. Nitekim Borçlar Kanunu’nun 116’ncı maddesinde alacaklılık ve borçluluk sıfatlarının bir kişide birleşmesi halinde borcun sona ereceği kuralı kabul edilmiştir.
466 Sayılı Yasaya göre verilen kararlarda dilekçe yazan avukat için hükmolunacak ücret miktarına ilişkin 22.01.1973 gün ve 7/1 sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı’nda, söz konusu tazminat isteklerinin sadece bir müracaattan ibaret olduğu belirtilmiş bulunması ve bu yoldaki kararlarda tazminat faizine hükmolunamayacağı konusundaki 12.03.1973 gün ve 55/221 sayılı Ceza Genel Kurulu Kararı’nda, 466 Sayılı Yasa gereğince verilmiş bir hüküm bulunmaksızın Devlet istese de zararı ödeyemeyeceğine göre faizle sorumlu tutulamayacağının kabul edilmiş olması karşısında Hazine’nin harç ile de yükümlü sayılması düşünülemez.
Kaldı ki Medeni Kanun’un 639’uncu maddesine göre olağanüstü zamanaşımı nedeni ile açılan tescil davalarında Hazine’nin hasım gösterilmesi zorunlu bulunduğu halde bu tür davalarda dahi mahkemelerce Hazine’den harç alınmamaktadır.
Bu durumda, Harçlar Kanununda yazılı kurallara dayanılarak Hazine aleyhine harca hükmolunması mümkün olmayacağından, yasa metinlerinin genel hukuk ilkelerine dayalı akli ve mantıki yorum ile bir sonuca varılması gerekir.
Şu hale göre, kamu kuruluşlarının yararsız birtakım işlemlerle uğraştırılmasını önlemek bakımından Hazine’ye harç yükletilmesinin doğru olamayacağı görüşünün, hukuk ilkelerine ve yasaların ruh amacına daha uygun bulunduğu kabul edilmelidir.
Sonuç: Yukarıda açıklanan nedenlerle, Kanun Dışı Yakalanan veya Tutuklanan Kişilere Tazminat Verilmesi Hakkındaki 466 Sayılı Kanuna göre mahkemelerce tazminata hükmolunması halinde Hazine’ye nispi harç yükletilmesinin doğru bulunmadığına, beş aykırı oya karşı 31 oyla 15.04.1974 gününde birinci görüşmede üçte ikiyi aşan çoğunlukla karar verildi (İBK, 15.04.1974, 4/3).
“…Özelliği ve mahiyeti bakımından 466 Sayılı Kanuna göre karar verilen tazminatlara ilişkin kanuni faiz tayin ve hükmedilemeyeceği düşünülmeyerek yazılı şekilde faize de hükmedilmesi, yasaya aykırıdır…” (l. CD., 14.12.1988, 4275-44).
“...Devlet istese dahi zararı tazmin edemeyeceğine göre faiz ile sorumlu tutulması…yasaya aykırıdır” (1. CD., 16.10.1992, 2107/2236).
“…Özelliği ve mahiyeti bakımından 466 Sayılı Kanuna göre karar verilen tazminatlara ilişkin kanuni faiz tayin ve hükmedilemeyeceği düşünülmeyerek yazılı şekilde faize de hükmedilmesi,
Kanuna aykırı, davalı Hazine vekilinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden hükmün açıklanan sebeplerden dolayı tebliğnamedeki düşünce hilafına (bozulmasına), 14.12.1988 gününde oybirliği ile karar verildi (5. CD., 14.12.1988, 4275/4479).
“...466 Sayılı Kanun uyarınca hükmolunan maddi ve manevi tazminata faiz uygulanmayacağı gözetilmeden dava tarihinden itibaren % 30 yasal faize hükmolunması yasaya aykırıdır...” (9. CD., 20.10.1997, 2636/5283).
“…Yargıtay Ceza Genel Kurulu’nun 12.03.1973 gün ve E. 5-55, K. 221 sayılı içtihadında açıklandığı üzere, Hazine’nin faiz ile sorumlu tutulamayacağının gözetilmemesi, yasaya aykırı ise de; bu husus yeniden yargılamayı gerektirmediğinden CMUK’nun 322. maddesine dayanılarak “dava tarihinden itibaren hesaplanacak yasal faizin Hazine’den alınmasına” dair ibarenin karardan çıkarılması suretiyle hükmün düzeltilerek onanmasına, oybirliği ile karar verildi (9. CD., 28.09.1995, 3825-5008).
“…Uygulama yeri bulunmadığı halde yasal faiz alınmasına karar verilmesi, bozmayı gerektirmiştir…”(7. CD., 05.03.1992, 11677-1728)
Mevcut düzenlemeye göre tazminata faiz yürütülmesi doğru değilse de, özellikle enflasyonun kronik bir şekilde, yüksek oranda seyrettiği ve davaların uzun sürdüğü ülkemizde takdir edilen tazminata faiz yürütülmemesinin haksız bir duruma neden olacağı kuşkusuzdur. Bu nedenle kanunun amacı olan “Hukuk Devleti ilkesi ve adalet duygusu”na uygun şekilde, mağdurun zararının tazmini isteniyorsa, bu amaçla yasada bir değişiklik yapılması zorunludur. Bu vesileyle belirtmek gerekir ki, Anayasa’nın 19/son maddesindeki “Bu esaslar dışında bir işleme tabi tutulan kişilerin uğradıkları zarar, kanuna göre, Devletçe ödenir” ibaresinin, 03.10.2001 tarih ve 4709 Sayılı Kanunun 4. maddesiyle, “Bu esaslar dışında bir işleme tabi tutulan kişilerin uğradıkları zarar, tazminat hukukunun genel prensiplerine göre, Devletçe ödenir” şeklinde değiştirilmesi, yukarıda açıklanan kurallar nedeniyle faizle ilgili bir yenilik getirmemektedir. Zira tazminat hukukunun genel prensipleri nazara alındığında, faiz, asıl alacağa bağlı fer’i bir alacak olduğundan faiz borcunun doğumu ve hatta kural olarak varlığı asıl borcun doğumuna ve varlığına bağlıdır. Özetle, asıl alacak olmadan faiz işlemez” görüşüyle itiraz yasayoluna başvurarak özel daire kararından (2) nolu bendin çıkartılmasına karar verilmesini talep etmiştir.
Dosya Birinci Başkanlığa gönderilmekle Ceza Genel Kurulu’nca okundu, gereği konuşulup düşünüldü.
Ceza Genel Kurulu Kararı
Davacının tutuklu kaldığı günler için, “Kanun Dışı Yakalanan veya Tutuklanan Kimselere Tazminat Verilmesi Hakkındaki” 466 Sayılı Yasaya göre talep ettiği manevi tazminatın kısmen kabulü ile davacının haksız olarak gözetim ve tutuklulukta geçirdiği 11 ay 25 günlük süre dikkate alınarak lehine 750 milyon lira manevi tazminata hükmedilmesine ve davacının faize ilişen talebinin reddine karar verilen davada özel daire ile Yargıtay C.Başsavcılığı arasındaki uyuşmazlık, 466 Sayılı Yasa kapsamında verilen maddi ve manevi tazminatlarda, faize de hükmedilmesinin olanaklı bulunup bulunmadığı noktasında toplanmaktadır.
Haksız ve hukuka aykırı olarak yakalanan veya tutuklanan kimselere tazminat ödenmesi esası, ülkemizde ilk kez 1961 Anayasasında düzenlenmiş, 30. maddesinde, yakalama ve tutuklamanın hangi hallerde söz konusu olacağı açıklandıktan sonra maddenin son fıkrasında; “Bu esaslar dışında işleme tâbi tutulan kimselerin uğrayacakları her türlü zararlar kanuna göre Devletçe ödenir” hükmü yer almıştır.
Anayasa’da yer alan bu düzenleme doğrultusunda, 15.05.1964 tarihli Resmi Gazetede yayımlanarak yürürlüğe giren “Kanun Dışı Yakalanan veya Tutuklanan Kimselere Tazminat Verilmesi Hakkındaki” 466 Sayılı Yasanın 1. maddesinin 6. bendinde; “Kanun dairesinde yakalandıktan veya tutuklandıktan sonra haklarında kovuşturma yapılmasına veya son soruşturmanın açılmasına yer olmadığına veyahut beraatlerine veya ceza verilmesine mahal olmadığına karar verilen”; 7. bendinde, “Mahkûm olup da tutuklu kaldığı süre hükümlülük süresinden fazla olan veya tutuklandıktan sonra sadece para cezasına mahkûm edilen kimselerin uğrayacakları her türlü zararların bu yasa hükümlerine göre Devletçe ödeneceği” hükme bağlanmış, 2. maddesinde ise; “birinci maddede yazılı sebeplerle zarara uğrayanlar........uğradıkları her türlü zararın tazminini isteyebilirler” hükmü yer almıştır. 1991 yılında ise 3696 Sayılı Yasa ile yapılan değişiklik sonucu 466 Sayılı Yasanın 1. maddesinin 8. bendinde yer alan, aynı tür suçtan mahkûm olanlar, itiyadi suçlular ve suç işlemeyi meslek veya geçinme vasıtası haline getirenlerin tazminat isteyemeyeceklerine ilişkin hüküm kaldırılmıştır.
Öte yandan, Devletimizin tarafı olduğu İnsan Hakları Avrupa Sözleşmesi’nin 5. maddesinde de kişilerin özgürlüğünün hangi hallerde sınırlandırılabileceği belirlenmiş ve maddenin son fıkrasında bu koşullara aykırı davranılması halinde mağdur olan herkesin tazminat istemeye hakkı olduğu esası kabul edilmiştir.
Haksız yakalanan ve tutuklanan kimselere tazminat ödenmesi esası 1982 Anayasasında da sürdürülmüş ve 19. maddesinde yakalama ve tutuklama koşullarına işaret olunmasından sonra maddenin son fıkrasında, “Bu esaslar dışında bir işleme tabi tutulan kişilerin uğradıkları zarar, kanuna göre, Devletçe ödenir” hükmüne yer verilmiştir.
Anılan hüküm bu kez 17.10.2001 tarihli Resmi Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren 4709 Sayılı Yasanın 4. maddesi ile değiştirilmiş ve “bu esaslar dışında bir işleme tabi tutulan kişilerin uğradıkları zarar, tazminat hukukunun genel prensiplerine göre, Devletçe ödenir” hükmü getirilmiştir.
Öğretide yer alan yaygın görüşe göre; mahkemelerin bağımsızlığı ve hakimlik teminatı esaslarına nazaran, kural olarak Devletin yargılama faaliyetinden dolayı mali sorumluluğu kabul edilmemekte, ancak yasa ile düzenleme yapılması halinde tazminat verilebileceği belirtilmektedir. Haksız yakalanan ve tutuklanan kişilere karşı Devletin tazminat sorumluluğunun dayanağı öğretide farklı teorilere dayandırılmış; şahsi kusur, yardım, kusursuz sorumluluk, haksız fiil, risk teorisi veya organ teorisi gibi kavramlarla açıklanmaya çalışılmıştır. 466 Sayılı Yasanın gerekçesinde ise; “...yakalanmaları ve tutuklanmalarında kanuna uymayan bir cihet bulunmamakla beraber bilahare haklarında kovuşturma yapılmasına veya son soruşturmanın açılmasına yer olmadığına veyahut beraatlerine karar verilerek bu suretle tutuklanmaları veya yakalanmalarının haksızlığı meydana çıkmış olanların da Devletten tazminat isteyebilecekleri ve bu tazminatın hukuki mesnedinin de objektif mesuliyet esasına istinat ettiği netice ve kanaatine varılmaktadır” açıklamasına yer verilmiştir.
Açıklanan bu yasal düzenlemeler ve öğretideki tamamlayıcı görüşler ışığında, yasa dışı yakalanan veya tutuklanan kişilere Devletçe verilecek tazminatın kapsamına maddi ve manevi tazminat türünün dahil olduğunda kuşku bulunmamaktadır.
Tartışma, bu nev’iden tazminatlarda faize hükmedilip hükmedilmeyeceği konusundadır.
Bilindiği üzere faiz;
Türk Hukuk Lügatında; “alacağın medeni semeresi” olarak tanımlanmakta, tazminat hukukuna ilişkin öğretide ise; “zararın bir ögesi” (Dr. Mustafa Kılıçoğlu, Sorumluluk Hukuku, s. 49), “esas alacağa bağlı fer’i bir hak, zarar doğduğunda derhal tazmin edilseydi ekonomik durumun olması gerektiği düzey” (Mustafa Reşit Karahasan, Tazminat Hukuku, s.117) biçiminde ifade edilmektedir.
466 Sayılı Yasaya dayalı tazminatlarda, Anayasanın 19. maddesinde 4709 Sayılı Yasa ile yapılan değişiklik karşısında faize hükmetmenin olanaklı olup olmadığını değerlendirirken, faizin, tazminat hukukundaki yerini öncelikle değerlendirmek, hüküm altına alınmasını yasaklayan bir hukuki neden olup olmadığını irdelemek zorunludur. Yoksa yorum suretiyle bu hakkı reddetmek olanaksızdır.
Açık bir gerçektir ki, İnsan Hakları Avrupa Sözleşmesi’nin 5/5. maddesi, Anayasanın 19. maddesinin önceki ve 4709 Sayılı Yasa ile değişik sonraki hali ve keza 466 Sayılı Yasanın 1. maddesi; zararın Devletçe tazmininde faize hükmedilmeyeceğine dair yasaklayıcı bir hüküm taşımamaktadır. Öğreti ise, 466 Sayılı Yasaya dayalı tazminatlarda faiz verilemeyeceğine yönelik düşünceyi eleştirmekte, engelin, Yargıtay içtihatlarından kaynaklandığına işaretle faizi reddeden uygulamanın değiştirilmesi gereğine işaret etmektedir.
Bu cümleden olarak;
a) “Haksız yakalama ve tutuklama sebebiyle ödenecek tazminata yasal faiz uygulanamayacağı Yargıtay 1. C.D.’nin 14.12.1988 tarih ve 4275 E, 4479 K. sayılı ilamı ile hüküm altına alınmıştır. Bu kararda benimsenen görüşün eleştiriye açık olduğu düşünülebilir, diğer tazminat davalarında olduğundan farklı bir çözüm için haklı bir gerekçe mümkün değildir” (Prof. Dr. Durmuş Tezcan, Türk Hukukunda Haksız Yakalama ve Tutuklama, s. 119).
b) “Faiz istenememesinin enflasyonun zaman zaman % 150’lileri bulduğu ve davaların çok uzun sürdüğü ülkemizde Tazminat Kanunu’nun uygulanması yönündeki en büyük engellerden biri olduğunu belirtmek gerekir...... Bu düşüncelerin bir sonucu olmak gerektir ki yerleşik Yargıtay içtihatlarına rağmen son zamanlarda mahkemelerin enflasyon oranını göz önünde tuttukları ve faize hükmettikleri kararlar görülmektedir. Ancak Yargıtay, bu konudaki yerleşik içtihadını değiştirmemiştir” (Doç. Dr. Hakan Hakeri, Haksız Yakalanan ve Tutuklananlara Tazminat Verilmesi, s. 165).
c) “Faiz, alacağı tamamlayan bir unsurdur. Tazminatın tartışıldığı ve yapılan yargılama sonunda bir haksız fiilin bulunduğu ortaya çıktığında bunun doğurduğu zararın karşılanması da hukukun öngördüğü bir temel sonuçtur. Faiz, bu bağlamda, bu gidermenin zamanında gerçekleşmemesinin bir ek sonucudur ve karşılanmak gerekir.... Anayasa’nın 19/son maddesine eklenen hüküm, niteliği bakımından Devletin zararları tam olarak gidermek sözüdür. Bu sözün içinde geçmişten gelen yakınmaları da ortadan kaldırmak amacı vardır.... Anayasa’nın paralelinde 466 Sayılı Yasada değişiklik yapılmamış ise de Türk yargıcı normlar hiyerarşisinde Anayasayı da uygulamakla görevlidir. Bu nedenle yasanın Anayasa paralelinde değiştirilmemiş olması bu ilkenin uygulanmasına engel değildir.... 466 Sayılı Yasa gücünü Anayasanın hükmünden almaktadır.....” (Prof. Dr. Erdener Yurtcan, C.G.K Başkanlığına Özel Mütalaa)
Görüşleri ifade olunmaktadır.
Görülmektedir ki; 466 sayılı Tazminat Yasası kapsamında hüküm altına alınacak maddi ve manevi tazminatlarda faize hükmedilmesini önleyen yegane olgu, Yargıtay’ın bu konudaki süreklilik kazanmış içtihatlarıdır.
Bu içtihatların temeli ise Yargıtay Ceza Genel Kurulu’nun 12.03.1973 gün ve 5/55-221 sayılı kararıdır.
Anılan kararda Yüksek Kurul; “tazminatın miktarını tayinde zarar talebinde bulunanın tutuklama ile sonuçlanan işlemlerin yapılmasına sebep olan ihmali veya kusurlu hareketi nazara alınacak ve tazminat talebine esas olan işlemlere tamamiyle kendi ihmali veya kusurlu hareketleri ile sebep olmuş ise tazminat verilmeyecek ve aynı cins suçtan mahkum olanlar ile itiyati suçlular ve suç işlemeyi meslek veya geçinme vasıtası haline getirenler de bu kanun hükümlerinden istifade edemeyeceklerdir. Bu duruma göre, 466 Sayılı Yasa gereğince Devletten tazminat talebinde bulunacak olan şahıs bazı şartlarla bağlı ve yükümlülükleri yerine getirmekle görevli bulunduğu gibi açacağı dava sonucu mahkemeden alacağı hüküm ile Devletin borçlu duruma düşeceği ve borcun ödenmemesi halinde alacaklının temerrüt faizi ile birlikte icra takibinde bulunabileceği ve her halükârda alacaklının tazminat faizi alamayacağı ve 466 Sayılı Yasaya göre verilecek hükme kadar davacının faiz isteme hakkının doğmadığı aşikardır.
466 Sayılı Yasa gereğince verilmiş olan bir hüküm bulunmaksızın Devlet istese dahi zararı tazmin edemeyeceğine göre faiz ile sorumlu tutulması yasaya ve hukuka aykırı düşer” gerekçelerine dayanmaktadır.
Görüldüğü üzere dayanılan iki gerekçe vardır.
İlki; tazminatın ödenmesinde, talep edenin yargılandığı ve nezaret ve tutukluya alındığı süreçte kendi kusurlu hareketlerinin olabileceği, kendisinin suçu meslek edinenlerden ya da itiyati suçlulardan bulunabileceği ve bu halin ancak tazminat davası sonunda belli olup tazminat ve dolayısıyla faiz isteme hakkını önleyeceğidir.
Oysa dayanılan bu gerekçe, sonradan 466 Sayılı Yasada yapılan değişiklikle ortadan kaldırılan kimi normlarla ilgili olup bu gün için geçerliliğini yitirmiştir.
İkincisi; Devletin istese dahi tazminat sorumluluğunun miktarını bilmediği ve bu itibarla neyi ödeyeceğinden haberdar olmaması nedeniyle faizden de sorumlu tutulamayacağıdır.
Ne var ki bu gerekçe de, tazmin ve sorumluluk hukukunun temel kuralları ve süreklilik kazanmış uygulaması ile çelişmektedir. Düşünülmelidir ki, birçok türü itibariyle maddi zararın ve her türü itibarıyla manevi zararın önceden belirsiz olduğu tartışmasızdır. Bilhassa manevi zararın kesin hükme bağlanma öncesinde malum ve muayyenliği ve parasal değerinin bilinir olma özelliği bulunmamaktadır. Bu gerçeğe rağmen manevi zararlara ilişkin tazminatlarda da, haksız fiil tarihinden itibaren faize hükmedildiği, anılan gerekçeye tazmin hukukunda hiçbir zaman dayanılmamış olduğu bilinmektedir.
Bu hal ortaya koymaktadır ki, faizi reddeden Yargıtay içtihatları, süreklilik kazanmış olsa da, bugün için doyurucu hukuki gerekçelere dayanmamakta ve itibar edilir olma ölçüsünü kaybetmiş bulunmaktadır.
Anayasa’nın 19. maddesinin sonuncu fıkrasında 17.10.2001 tarihli Resmi Gazete’de yayınlanarak yürürlüğe giren 4709 Sayılı Yasaya dayalı değişiklik ile “zararın kanuna göre ödeneceği” hükmü kaldırılmış, “zarar tazminat hukukunun genel prensiplerine göre ödenir” hükmü getirilmiştir.
Bu değişikliğin, 466 Sayılı Yasayı devredışı bıraktığı, onunla çeliştiği ve yasa normlarını Anayasa’ya aykırı hale düşürdüğü veya yeni bir yasal düzenlemeyi zorunlu kıldığı söylenemeyeceğine göre, anılan Anayasa değişikliğinin sözü ve amacına itibarla, 466 Sayılı Yasaya yeni bir uygulama kapsamı kazandırmak, yargısal içtihatları da buna göre geliştirmek lüzumu doğmaktadır.
Bu bağlamda öncelikle; “tazminat hukukunun genel prensipleri” ibaresini tanımlamak ve çerçevesini çizmek gerekmektedir.
Kabul edilmek zorunluluğu vardır ki; “tazminat hukukunun genel prensipleri” deyimi tazmin yasalarında ve bu yöndeki öğretide somut ölçü ile tanımlanmamıştır.
Bu eksikliğe, rağmen 4721 sayılı Türk Medeni Kanunu’nun 1. maddesindeki temel normdan hareketle tazmin hukukunun kapsamını, “Yasa normları, örf ve adet hukuku, boşluk halinde yasa koyucu olsaydı yargıcın koyacağı kurallar” olarak sıralamak ve “yargısal içtihatlar ile öğretiden yararlanılmayı” anılan hukukun kapsamına dahil etmek doğru olacaktır.
Bu bağlamda, öğreti ve içtihatlar, sorumluluk hukuku diye de adlandırılan tazmin işlemlerinde faizin, zarar kapsamına dahil olduğunu, hatta zararın ayrılamaz ögesini oluşturduğunu, zarar yaratan işlem gününden başlayarak faizin hükme bağlanması zorunluluğunu kabul etmekte, konumuzu ilgilendiren eylem türlerini de haksız fiil olarak değerlendirmektedir.
Öyle ise; 4709 Sayılı Yasayla Anayasa’nın 19/son maddesinde yapılan ve önceki biçimini kaldırıp tazminat hukukunun genel prensipleri ibaresini getiren değişikliği, açıklanan içerikle doldurmak ve “kast edilen hukuk anılan hukuktur” deyip, faizin zorunlu hale geldiğini düşünmek isabetli olacaktır.
Anayasa’nın 19/son maddesi değişikliği ile yasa koyucunun, zarara uğrayanların tazmin hakkı kapsamını daraltmayı değil genişletmeyi amaçladığı tartışma dışıdır. Nitekim bu husus TBMM müzakere tutanaklarıyla da sabittir.
Üst norm durumundaki Anayasa’da yapılan bu değişikliğin, alt normu oluşturan 466 Sayılı Yasayı ve bu yasa kapsamına giren her türden zarar giderimini kapsadığında kuşku bulunmamalıdır.
466 sayılı Tazminat Yasasıyla ilgili olarak çok değişik teoriler geliştirilmiştir.
Bazı görüş sahipleri, haksız yakalama, gözetim ve tutuklamanın haksız fiil olduğunu bildirmiş, bazıları Devletin sorumluluğunu istihdam edenin mesuliyeti teorisi ile izah etmiş, bazıları bu teze karşı çıkarak, yargıcın Devlet gücünden bağımsızlığına işaretle, yargıç ile Devlet arasında istihdam sözleşmesi olmadığını, bu nedenle bu tür sorumluluktan söz edilemeyeceğini bildirmiştir. Çoğu görüş sahibi ise Devletin sorumluluğunu objektif mesuliyet olarak tanımlamıştır.
Yargıtay Başsavcılığı’nın da objektif mesuliyet tezine itibar ettiği anlaşılmaktadır.
Ne var ki; hangi teori benimsenirse benimsensin faizin, üstlenilen tazmin sorumluluğunun ayrılamaz bir ögesi olduğu ortadadır. Zira ne haksız fiil tezi, ne istihdam edenin sorumluluğu tezi, ne de objektif sorumluluk statüsü faizi dışlamaya elverişlidir.
Madem ki; sonradan haksızlığı anlaşılan gözetim ve tutuklama, kişinin zararına neden olmuştur ve yine madem ki hukuk, zararın doğduğu anda kişiyi alacağa hak sahibi saymaktadır, öyle ise, ödeme yükümlülüğünü üstlenen Devlet gecikmenin sorumluluğunu da yüklenmelidir.
Aslında 466 Sayılı Yasayla Devletin üstlendiği ve Anayasa’nın 19/son maddesi değişikliği ile kapsamını genişlettiği tazmin sorumluluğunu, şu veya bu teori kalıbına sıkıştırmak, bu yöntemle kısıtlamak, ve bünyesinden faizi çıkararak daraltmak hukuki olmayacaktır.
Anayasa’nın; “Devletin temel amaç ve görevleri” başlıklı 5. maddesine istinaden Devlet sorumluluk üstlenmekte ve üç erkin her türlü fiilinden mesul olduğu gerçeğinden hareketle, “kişinin refah, huzur ve mutluluğunu sağlamak, temel hak ve hürriyetlerini korumak maddi ve manevi varlığını geliştirmek” görevini gerçekleştirememiş olmanın mali sorumluluğunu üstlenmekte, Yargı erkinin faaliyeti nedeniyle ortaya çıkan zararı, millete bölüştürerek Devlet Hazinesinden yapacağı ödeme ile karşılamaktadır.
Duraksamadan belirtmek gerekmektedir ki, “tazminat hukukunun genel prensipleri” kavramı, 466 Sayılı Yasanın usule ve yargı yöntemine ilişkin özel düzenlemelerini ortadan kaldırmamaktadır. Yeni bir yasal düzenleme yapılıncaya dek, yasada yer alan tüm normların uygulanır olma kabiliyeti sürecektir.
Ne var ki; Anayasa’nın 19/son maddesinde 4709 Sayılı Yasayla yapılan değişiklik, alt norm konumundaki 466 Sayılı Yasaya yeni bir yorum ve açılım kazandırmış, bu açılım, yasada bir değişiklik yapılmasını zorunlu kılmamış olsa dahi, faizi yasaklayan Yargıtay İçtihatlarının geçerliliğine son vermiştir.
Bu hal karşısında; 466 Sayılı Yasaya dayalı tazminatlarda, her türlü sorun, öncelikle yasa normlarıyla çözümlenecek, açıklık bulunmayan ahvalde “tazminat hukuku” kıyaslamasına başvurulacak, fiilin en ziyade “haksız fiil” benzeri olduğu gözetilecek çözüme ulaşılacaktır.
Bu değerlendirmelerin, 466 Sayılı Yasadan doğan tazminatlarda Devletin rücu hakkını, Anayasa’nın 40. maddesi kapsamında genişletebileceğini düşünmek ve yargıçlarla C.Savcılarının sorumlu tutulacağı endişesine kapılmak yersizdir. HMUK’nun 573. maddesi bu sorumluluğu düzenlemiş, kasti davranışlar ve ağır ihmallerle sınırlandırmıştır. Rücu sınırını genişletmek, yargı hizmetini yürütülemez hale sokacağından, Devletin böyle bir düşünceyi benimseyebileceği olası değildir.
Sıralanan gerekçeler itibariyle;
Yargıtay 1. Ceza Dairesi’nin, Anayasa’nın 19/son maddesinde 4709 Sayılı Yasa ile yapılan değişikliğe dayalı olarak, süreklilik kazanmış içtihatları değiştiren görüşü isabet arzetmektedir.
Bu nedenle, Yargıtay C.Başsavcılığı’nın itirazının reddine karar verilmelidir.
Davaya konu olayda, faizin, dava tarihinden başlatılması talep edildiğine göre bu talebin aşılıp genişletilmesi suretiyle faizin önceye yürütülmesi olanağı yoktur. Başlangıç tarihinin, isteme bağlı kalınarak tazminat davasının açılış günü sayılması zorunludur.
Yargıtay 1. Ceza Dairesi’nin, itiraza konu olmayan ve esasen isabetli bulunan sair bozma gerekçelerini ayrıca tartışma ve değerlendirme gereği duyulmamıştır.
Çoğunluk görüşüne katılmayan bazı kurul üyeleri ise; “Yerleşmiş yargısal kararların değiştirilmesi için bir neden bulunmadığı, Yargıtay C.Başsavcılığı itirazının haklı nedenlere dayandığı nazara alınarak kabulü ile özel daire kararının 2 numaralı bendinin karardan çıkartılmasına karar verilmelidir” görüşüyle karşı oy kullanmışlardır.
SONUÇ: Açıklanan nedenlerle;
1- Yargıtay C.Başsavcılığı itirazının REDDİNE,
2- Dosyanın mahkemesine gönderilmek üzere Yargıtay C.Başsavcılığı’na tevdiine, 23.11.2004 günü yasal oyçokluğu ile karar verildi.
Old 24-08-2007, 15:10   #17
cesur_yürek

 
Varsayılan

T.C.
YARGITAY
Dokuzuncu Ceza Dairesi
Esas No : 2003/816
Karar No : 2003/1262
Tarih : 1.7.2003


HAKSIZ TUTUKLAMA NEDENİYLE TAZMİNAT TALEBİ ( Maddi Tazminatın Günlük ve Aylık Net Asgari Ücertin Bölge Çalışma Müdürlüğünden Sorularak Hesaplanması Gereği - Manevi Tazminatın Zenginleşme Doğurmayacak Biçimde Hak ve Nesafet Kurallarına Uygun Makul ve Makbul Bir Miktar Olarak Belirleneceği )
MADDİ TAZMİNAT ( Net Asgari Ücretin Günlük ve Aylık Miktarının Bölge Çalışma Müdürlüğünden Sorularak Denetime İmkan Verecek Biçimde Hesaplanması Gereği - Haksız Olarak Tutuklu Kalınan Günler İçin Tazminat Talebi )
MANEVİ TAZMİNAT ( Sosyal ve Ekonomik Durum Atılı Suçun Özelliği Tutuklu Kalınan Süre Gözetilerek Zenginleşme Yol Açmayacak Biçimde Tayin Edilmesi Gereği - Maddi Tazminatın Denetime İmkan Vercek Biçimde Tutuklu Kalınan Süredeki Net Asgari Ücret Çalışma Müdürlüğünden Sorularak Buna Göre Hesaplanması Gereği )




ÖZET :

Denetime imkan verecek biçimde davacının haksız tutuklu kaldığı döneme ilişkin net asgari ücretin günlük ve aylık miktarının Bölge Çalışma Müdürlüğünden sorulup maddi tazminat miktarı hesaplanmalıdır.

Manevi tazminat miktarı, davacının sosyal durumu, atılı suçun niteliği, olayın oluş biçimi, tutukluluk süresi göz önüne alınarak zenginleşme doğurmayacak biçimde hak ve nesafet kurallarına uygun makul ve makbul bir miktar olarak belirlenmelidir.


DAVA :

Haksız olarak tutuklu kaldığı günler için 466 sayılı Kanun gereğince tazminat isteğinde bulunan Medet'e 130.125.000 lira maddi, 130.000.000 lira manevi tazminat ile 5.000.000 lira dilekçe yazma ücreti verilmesine dair ANKARA 9.Ağır Ceza Mahkemesinden verilen 26.9.2002 gün ve 2002/107 esas, 2002/208 karar sayılı hükmün Yargıtayca incelenmesi davacı ve davalı vekilleri tarafından istenilmiş olduğundan, dava evrakı C.Başsavcılığından tebliğname ile daireye gönderilmekle incelenerek gereği düşünüldü:


KARAR :

1 ) Bozmaya uyulduğu halde Yargıtay denetimine imkan sağlayacak biçimde davacının tutuklu kaldığı döneme ilişkin net asgari ücretin günlük ve aylık miktarlarının Bölge Çalışma Müdürlüğünden sorulup tespit edilerek buna göre maddi tazminatın hesaplanması gerektiği gözetilmeden bozma gereği yerine getirilmeksizin yazılı şekilde hüküm kurulması,

2 ) Objektif bir kriter olmamakla birlikte, hükmedilecek manevi tazminatın davacının sosyal ve ekonomik durumu, üzerine atılı suçun niteliği, tutuklanmasına neden olan olayın cereyan tarzı, tutuklu kaldığı süre ve benzeri hususlarda gözetilmek suretiyle zenginleşme sonucu doğurmayacak şekilde hak ve nesafet kurallarına uygun makul ve makbul bir miktar olarak tayin ve tesbiti gerekirken, davacıya bu ölçülere uymayacak miktarda az manevi tazminata hükmedilmesi,


SONUÇ :

Kanuna aykırı, davacı ve davalı Hazine vekillerinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün bu sebeplerden dolayı istem gibi BOZULMASINA 1.7.2003 gününde oybirliği ile karar verildi.
Old 24-08-2007, 15:15   #18
cesur_yürek

 
Varsayılan

T.C.
YARGITAY
Birinci Ceza Dairesi
Esas No : 2004/49
Karar No : 2004/2855
Tarih : 14.7.2004


HAKSIZ TUTUKLAMA NEDENİYLE TAZMİNAT TALEBİ ( Tazminat Miktarının Net Asgari Ücret Üzerinden Hesaplanması Gereği - Faiz Başlangıcı )
FAİZ BAŞLANGICI ( Haksız Tutuklama Nedeniyle Tazminatta )
ASGARİ ÜCRET ÜZERİNDEN TAZMİNAT MİKTARININ TESBİTİ ( Haksız Tutuklama Nedeniyle - Hesaplamaya Brüt Asgari Ücretin Değil Net Asgari Ücretin Esas Alınacağı )
NET ASGARİ ÜCRET ÜZERİNDEN HESAPLAMA YAPILMASI GEREĞİ ( Haksız Tutuklama Sonucu Uğranılan Maddi Zararın Tazmini Davasında )
ADAM ÖLDÜRME SUÇUNDAN BERAAT EDEN SANIK ( Haksız Tutuklama Nedeniyle Tazminat Talebi - Faiz Başlangıcı )
TUTUKLAMANIN SONA ERDİĞİ TARİHTEN İTİBAREN FAİZ YÜRÜTÜLMESİ GEREĞİ ( Haksız Tutuklama Nedeniyle Hükmedilen Tazminata )




ÖZET :

Adam öldürme suçundan yapılan yargılama sonunda beraate karar verilmesi üzerine tutuklu kalınan günler için maddi ve manevi tazminat talep edilmiştir. Tarafsız ve uzman bilirkişi marifetiyle, davacıya verilmesi gereken maddi tazminat miktarının tutuklu kalınan süre için geçerli net asgari ücret dikkate alınarak ve tatil günleri de çıkarılarak hesaplanması gerekirken, brüt tutar üzerinden tesbiti hatalıdır. Öte yandan, 466 SK'ya göre, haksız olarak tutuklu kalan kişiler her türlü zararlarının tazminini isteyebilirler. Belirlenen tazminata tutuklamanın sona erdiği tarihten itibaren faize hükmedilmesi gerekirken hükmedilmemesi de hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.


DAVA :

Adam öldürmek suçundan sanık olarak Antalya Birinci Ağır Ceza Mahkemesi'nce yapılan yargılanması sonunda, beraatine karar verilen R'nin tutuklu kaldığı günler için 466 Sayılı Yasa uyarınca vaki tazminat isteği üzerine ( KONYA ) Üçüncü Ağır Ceza Mahkemesi'nce yapılan incelemede; dosyada miktarı yazılı maddi-manevi tazminatın davalı Hazine'den alınarak adı geçen davacıya ödenmesine dair ittihaz olunan 12.06.2003 gün ve 73/191 sayılı kararın YARGITAY'ca incelenmesi davalı Hazine vekili ile davacı vekili taraflarından istenilmiş olduğundan dava dosyası Cumhuriyet Başsavcılığı'ndan tebliğname ile dairemize gönderilmekle; incelendi ve aşağıdaki karar tesbit edildi:


KARAR :

Toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin tahkikat neticelerine uygun olarak tecelli eden kanaatine, takdirine ve dosya münderecaatına göre davacının tutuk kaldığı günler için lehine yazılı miktarda maddi ve manevi tazminata hükmolunmasında bozma sebebi dışında yasaya aykırı bir husus bulunmadığından, davalı Hazine vekilinin dilekçesinde yazılı sair itirazlarının reddine,

Ancak;

a ) Davanın esasını teşkil eden kesinleşmiş beraat kararının tasdikli bir suretinin dosyaya konulmaması,

b ) Tarafsız ve uzman bilirkişi marifetiyle, davacıya verilmesi gereken maddi tazminat miktarının tutuklu kalınan süre için geçerli net asgari ücret dikkate alınarak ve tatil günleri de çıkarılarak hesaplanması gerekirken brüt tutar üzerinden, yazılı şekilde belirlenmesi,

c ) Davcının tutuklu kaldığı süreye, paranın satın alma gücüne göre, hak ve nasafet kurallarına uygun, makul bir miktarda manevi tazminata hükmedilmesi gerekirken, yazılı gerekçeyle talebin çok altında bir miktarda manevi tazminata hükmedilmesi,

d ) 466 Sayılı Kanunun 2. maddesinin 1. fıkrasında "uğradıkları her türlü zararın tazminini isteyebilirler" tarzındaki düzenlemenin açık ve kesin hükmü haksız fiil niteliğinde kabul edilen bu tür istemlerin tabi olduğu tazminat hukukunun genel prensipleri ile süregelen hukuksal içtihatlar doğrultusunda, istemin kapsamına faizin de dahil olacağı ve bu bağlamda tutuklamanın nihayete erdiği tarihten itibaren faize hükmedilmesi gerekirken hükmedilmemesi,

e ) Davacı lehine Avukatlık Asgari Ücret Tarifesine göre 550 milyon Lira yerine yazılı şekilde 426.248.176.-TL nispi vekalet ücretine hükmedilmesi,


SONUÇ :

Yasaya aykırı olup davalı Hazine vekili ile davacı vekilinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden kabulü ile hükmün kısmen tebliğnamedeki düşünce hilafına ( BOZULMASINA ) 14.07.2004 gününde oybirliği ile karar verildi.
Yanıt


Şu anda Bu Konuyu Okuyan Ziyaretçiler : 1 (0 Site Üyesi ve 1 konuk)
 
Konu Araçları Konu İçinde Arama
Konu İçinde Arama:

Detaylı Arama
Konuyu Değerlendirin
Konuyu Değerlendirin:

 
Forum Listesi

Benzer Konular
Konu Konuyu Başlatan Forum Yanıt Son Mesaj
Karşılıksız Çek Hükümden Sonra Ödeme ve Sonuçları ozgesezgin Meslektaşların Soruları 5 20-02-2007 02:03
25 Yıl hapis yattı,suçsuzluğu anlaşıldı.. Seyda Hukuk Haberleri 6 05-11-2006 00:04
3.kişinin taahhütü ve rücu demester Hukuk Soruları Arşivi 7 05-06-2006 09:23
Veklatname Verilen Kişinin Kötü Niyeti berrin leyla Meslektaşların Soruları 2 26-07-2005 09:27
3. bir Kişinin Davaya Eklenmesi peace Meslektaşların Soruları 3 02-09-2002 16:19


THS Sunucusu bu sayfayı 0,06998992 saniyede 15 sorgu ile oluşturdu.

Türk Hukuk Sitesi (1997 - 2016) © Sitenin Tüm Hakları Saklıdır. Kurallar, yararlanma şartları, site sözleşmesi ve çekinceler için buraya tıklayınız. Site içeriği izinsiz başka site ya da medyalarda yayınlanamaz. Türk Hukuk Sitesi, ağır çalışma şartları içinde büyük bir mesleki mücadele veren ve en zor koşullar altında dahi "Adalet" savaşından yılmayan Türk Hukukçuları ile Hukukun üstünlüğü ilkesine inanan tüm Hukukseverlere adanmıştır. Sitemiz ticari kaygılardan uzak, ücretsiz bir sitedir ve her meslekten hukukçular tarafından hazırlanmakta ve yönetilmektedir.