Avukat Bey! Biz de Bu İşleri En Az Sizin Kadar Biliriz!

Meslek yaşamımda çok sık duyduğum sözlerden birisi: Avukat Bey! Biz de bu işleri en az sizin kadar biliriz! Evet bazen müvekkil adayları, bazen danışmaya gelenler (aslında bilgimizi sınamaya gelenler) ve bazen de borçlular ile onların yanında gelenler yani aklı kendisine fazla gelip başkalarına akıl verenler; bu cümleyi kurarlar. Gerçi necib milletimizin en önemli özelliklerinden birisidir tevazu ve işte bu yüzden senden fazla, senden çok biliriz demezler de en az senin kadar biliriz demeyi tercih ederler ve böylelikle muhatabını çok fazla rencide etmez, ezmez ve üzmezler!

En az bizim kadar bilgiyi, bu insanlar nerede edinmişlerdir? Nasıl bir okul, ömründe belki de hiç kitap okumayan hatta karıştırmayan bu insanlara böyle deruni bir bilgi ve cesaret aşılamaktadır? Sualsiz/Sınavsız başvuru ve kayıt alan, parasız eğitim imkanı sunan ve talebesini bir avukatın seviyesine çıkaracak kadar bilgiyle donatan bu okul nerededir, ismini/cismini ve adresini bilen/gören/duyan varmıdır?

Buldum! Hayat okuludur bu ve adresi de karakol/adliye koridorları diyorsanız eğer, avukatlar avukat oluncaya kadar eğitim görüyor ve sonrasında neredeyse tüm yaşamları boyunca okuyorken, adliyeler arasında mekik dokuyorken hayatın dışında mı kalıyorlar? Yaşam boyu verdikleri mücadele aslında hayatın ta kendisi değilmidir?

Hani sanat camiasında süregelen bir tartışmadır; alaylı/mektepli olgusu. Hiçbir eğitim almamasına karşın sesi biraz tiz, biraz yanık olduğu için, hatta ciğerden! okuduğu için meşhur olanlar ve hayat okulundan çoktan mezun olanlar (alaylılar) ile eğitim sahibi olanlar, yani emek verenler, bilgiye değer verenler (mektepliler). Nedense bu tartışma gelir aklıma, o sözleri (en az senin kadar biliriz, Avukat bey!) duyduğum zaman ve işte aynı zihniyetin ürünü bir kişi daha derim, bazen kızar, bazen söylenir bazen de güler geçerim..

Maalesef bugün yine duydum bir türlü alışamadığım ve kabullenemediğim bu alaycı, sevimsiz/seviyesiz ve yakışıksız sözü.. Yine çok rahatsız oldum ve bu kez meslektaşlarımla burada paylaşma gereği duydum.

Sanırım işin sırrı insanları olduğu gibi kabul etmek.Böyle insanların davalarını takip etmek de çok sıkıntılı oluyor.Ama herkesi de belli bir kalıba sokmak da mümkün değil.

İlk büromu açtığım zaman ''duyduk davamı satmışınız,korkmuşunuz'' diye gelenlere o kadar sinir oluyordum ki

Sonra sonra alıştım.Ben gerçekten doğruluğuna inanmadan kimseye böyle iddia da bulunamam.Bence çok ağır,inciltici bir durum.Ama karşınızdaki insan için çok da önemli vasıflar olmayınca kolay telaffuz edilebiliyor.Bu da benim sorunum olmasa gerek!

Anlatırsanız anlıyanlar da oluyor.Bazen olmuyor,ne yapsanız olmuyor.Olmadı mı olmuyor

Bazen de oluyor.Yedi aylık bir bebeğin velayeti müvekkile verilince annenin mutluluğunu anlatamam.Tabii benimkisini de.

Masumiyet güzel,bunu ispat etmek çok daha güzel...

Alıntı: Yazan Av.İlker DOLGUN ...En az bizim kadar bilgiyi, bu insanlar nerede edinmişlerdir? Nasıl bir okul, ömründe belki de hiç kitap okumayan hatta karıştırmayan bu insanlara böyle deruni bir bilgi ve cesaret aşılamaktadır? Sualsiz/Sınavsız başvuru ve kayıt alan, parasız eğitim imkanı sunan ve talebesini bir avukatın seviyesine çıkaracak kadar bilgiyle donatan bu okul nerededir, ismini/cismini ve adresini bilen/gören/duyan varmıdır?...

bknz: Dunning-Kruger Sendromu (cahil cesareti) Araştırınız, göreceksiniz ki tüm bu pervasız iddiaların, bilgiçlik taslamaların ardında yatan neden, ehil olmayan kimselerin kendilerini ehil görmelerini sağlayacak basit bir işleyişte imiş.

Bertrand Russel'in bir sözü:
"Dünyanın sorunu, akıllılar hep kuşku içindeyken aptalların küstahça kendilerinden emin olmalarıdır."