Hukukcu Olmanizda Ailenizin Rolu

annem babam bana hiç karışmadı onarın yapamadığını rehberlik hocam yaptı.
2 defa okulu bırakmaya niyetlendim ama artık dönmek için çok geç olduğunu anladm.
e yapmaya mecbur olduğun bişeyi sevmiyorsan sevmeye mecbursun ( kimin söylediğini hatırlamıyorum ama cuk oturdu-demeye çalıştıım şeyi anllatıo yani)

benim ailem hukukçu değil ama babam küçüklüğümden bu yana hukuk okumamı çok istiyordu açıkçası bunu ben de çok istiyordum ve de hayallerime kavuştum.

Sınavlara bir ay kalana kadar İngiliz dili edebiyatı okumak isteyen beni ailem ve öğretmenlerim ikna etti. 18 tercihten 3'ü hukuktu hukuk okudum. Evet zor bir meslek ama verdiği formasyon sadece mesleki değil hayata dair bir çok düşüncemizi aldığımız eğitim ile geliştirebiliyoruz. Bu nedenle çocuğumun hayata daha geniş bir bakış açısı ile bakmasını sağlamak için hukuk okumasını isterim.

bir bayan için en ideal meslek öğretmenliktir. sözünü eminim benim gibi hukuk okuyan coğu bayan meslektaşım duymuştur. eş dost akraba vs kazandığım sene herkes işte zor iş nasıl yapacaksın öğretmen olsan daha iyi değilmiydi,her yer avukat kaynıyor gibi klasikleşmiş sözler söylemişlerdi.(gerçi ailemin desteği herzaman vardı ) bunlara rağmen tercihlerimi verdim ve hukuk fakültesini bitirdim. herşeye ve herkese inat mesleğimi seviyorum.

Ailemin bu mesleği seçmemdeki rolü gerçekten çok, en önemlisi de en zor şartlar altında bile olsa başaracağıma beni teşvik etmeleri ve stajla beraber toplam 5 yıl boyunca, cesaretimin asgari düzeye indiğinde bile manevi desteklerini benden esirgememeleri.
Eminim ki tekrar dünyaya gelme şansım olsa, yine Hukuk okurdum!!

Annem ve babam hukukçu değil. Sadece annemin çalışma hayatı Avukatlarla beraber çalışmasını gerektiriyordu. Bundan da etkilenmiş olabilirim. Yine annemin beni iş yerine yakın olan yuvaya vermesi ve o yuvanın bir Adliye karşısında olması da sanırım etkili olmuştur, pencereden hayranlıkla seyrederdim, Adliye'ye girip çıkanları.
Ancak mesleğime karar vermem gereken senelerde hiç böyle bir yaklaşımı olmadı ailemin. Ailem tarafından ilk seçimim reddedildikten sonra, Hukuk Fakültesine ve Fakültede iken Avukatlığa kendim karar vermiştim. Ancak Lise'de fazla konuştuğum ve kurallara hep bir "gerekçeli itiraz"ım olduğundan "Avukat olacak" yakıştırması yapıldığını da itiraf etmeliyim.

Benim küçüklüğümden beri tek hayalim hukuk okumaktı. Başlangıçta bunun nedenini bilmiyordum ama yavaş yavaş anlamaya başladım.Babam bir polis ve otuduğuuz lojman hemen adliyenin yanındaydı. Bir çok tanıdığımız hakim avukat vardı .Onların giydiği cübbeler o kadar hoşuma giderdi ki anlatamam. Bir de ablam hep hukuk okumak istemişti ama kısmet olmadı belki biraz da ondan etkilendim.Çünkü benim için onun düşünceleri çok önemlidir. Sanırım bu bölümü seçmemin son tetikleyici unsuru da lise öğretmenlerimden birinin söyledikleriydi. O günden sonra tamamen karar verdim hukuk okumaya ve çok mutluyum bu bölümü seçtiğim için herkese de tavsiye ederim..

Uykusuz geceler,sigara ve nescafe kokan oda ve okunmayı bekleyen yüzlerce sayfa...Sizce böyle bir yolu insan sırf annesi babası istedi diye seçer mi? Ben kendi adıma konuşayım;lise son sınıfta siyaset bilmine başlayan ilgimden dolayı bu alanda ve lisans bağlamında kendimi geliştirebileceğim 2 bölüm vardı siyasal bilimler ve hukuk...Siyasal bilimlere gitseydim evet amaç olarak iyi bir eğitim alacaktım ama işsizlik ordusunun bir neferi olmam olasıydı,lakin işin mutfak kısmı olan hukuk bölümünü okuyarak kanunların sistamatiği yapılış usulleri ve kısaca kanun koyucunun iradesini net bir şekilde anlmak ve en azından ilerde ev geçindirebilecek bir sosyal statünün sahibi olacaktım.Tabi ben bu düşüncelerime biraz geç ulaştım ailem eğitimci olmasına rağmen ne yazık ki mum dibine ışık vermiyor serzenişli bir süreç oldu ama genç meslektaş adaylarımıza yol gösterme bağlamında kararlarınızı kendiniz veriniz çünkü sizlerde bu toplumun ferdi ve bireylerisiniz ezik olmayınız da ezmeyiniz de.Ve koyduğunuz hedeflerden vazgeçmeyiniz.Sonuç olarak dünyaya bir daha gelsem yine hukukçu olurum.(bu lafı söyleyebilmek önemli kanımca)

annem tıp, babam harp okulu mezunu. ciddi anlamda beni etkileyen kimse olmadı hukuku tercih etmem için. ilkokul ve lise hayatımda veli toplantılarında ailemi hukuk seçmem konusunda ikna edip ciddi anlamda benimle konuşmaları için baskı yapıyorlardı. hukuku hiçbir zaman düşünmedim. özelliklerim uyuyordu biliyordum ama uç noktalardaydım. siyasetçi olacaktım, partim olacaktı ya da isviçre veya kanada büyükelçisi olarak atanacaktım. yine de annem tıp seçmem konusunda baskı yapmasa da bunu çok istiyordu özendirmeye çalışıyordu ama eşit ağırlıktan artık tıbba yerleşemeyeceğimi anlayınca beni desteklemekten başka çıkar yol bulamadı. babamın mesleğine tıbba oranla daha sıcak bakıyordum. askeriye güzeldi, tabii bir de şu atamalar olmasaydı... gözüm bozuk olmasaydı hava harp'ı tercih ederdim. tabi bu yine en çok annemin işine yaradı fikri bile onu ürkütmeye yetiyordu. nasıl oldu bilmiyorum ama bir gün uyandığımda hukukçu olmalıyım dedim kendi kendime.. küçüklüğümden beri insanlar benim hakkımda bazı şeylerin farkındaysalar ve ben de buna yatkınlığım olduğunu bildiğim halde, muhalefet,yorum,sürekli okuma ve araştırma tutkumu görmezden gelerek bir seçim yaparsam sadece bir süre beni eğlendirecek bir meslek seçebilirdim. hukuk meslekten öte, benim bir parçam. ailem ne diyebilir ki.. babam dünyanın en mutlu insanı olarak, annemse tıbbı kabul ettirememenin verdiği buruk bir mutlulukla kabullendi.

Ben lisenin fen bölümü mezunu olduğum için Hukuk okumayı hiç düşünmedim ama Babamın yönlendirmesiyle en son tercih olarak Hukuk yazdım ve Hukuk Fakültesini kazandım. Kayıt olmak istemedim ancak babam tüccar olduğu için ticaret hayatında en lazım olan şeyin Hukuk olduğunu söyleyip Fakülteye kaydımı yaptırdı. Şu an emekli bir hukukçuyum ve sanırım babam beni en hayırlı yola sevketmiş.

Merhaba,

Kendimi bildim bileli babamın bir arsa davası vardı. Lise2 ye geldim. Baktım ki bu dava bir türlü bitmiyor bu yüzden ben de hukukçu olmaya karar verdim. Çünkü babam yaşlı haliyle mahkeme kapılarında perişan olmuştu. Gel babam git babam gel babam git babam...

Sonradann öğrendim o davanın ilk başlama tarihi 1973..... 2001 yılında kaybetme sonuçlanmış bir arsa dava davası düşünün.

Hukukçu olmamda ki tek sebep budur sayın meslektaşlarım.

Elimden geldiği kadar vatandaşa hakkını en kısa zamanda teslim etmek amacıyla hukukçu oldum. Kimse babam gibi mağdur olmasın diye...

Annem veya babam yada ağbim yada herhangi bir akrabam hukukçu değil.ailemin rızası,istek, baskı ve büyük uğraşları sonucunda buraya gelmiş bulunmaktayım.hiç istemedim.onlara gore tercıh ettirmelerindeki amaç;maddi zorluk çekmemek,prestij sahibi olmak ve bunlardanda öncedir ki benim bunu yapabileceğime inanmalarıdır."ileride bana hak vereceksin. " der,babam.henüz veremedim ama en kısa zamanda inşallah veririm ...

12-13 yaşlarından bu tarafa hukukçu olmam hususunda ailemin asimetrik psikolojik harekatı altındayım.Kötü mü oldu,hayır.Bazen aileye kara taassubla bağlanmak gerekiyor sanırım...

Babam doktor,abim doktor,ablam da tıp öğrencisi.Haliyle herkes benim fen bölümümü seçmemi istiyordu.Kasabada doğduğum için bizim orada bir eczane ün yaptığında ilçenin en zengini o olurdu.Geniş bir çevremiz olduğu için ve ailemdeki nerdeyse herkes sağlıkçı olduğu için benim eczacı olmamı çok istiyorlardı.

Fakat benim fen bilimleri derslerine herhangi bir yeteneğim yoktu bunu annemlere anlatmak çok zordu.Onlar EA bölümünü seçmeme çok içerlediler çok kavga gürültü oldu evde.Yapı itibariyle üşengeç ve uykucu olduğum için de herkese göre eczacılık tam bana göreydi. Oh akşama kadar dükkan başında oturacaktım,tatilim olacaktı eczaneyi kalfaya bırakacaktım ve tabi ki çok yorulmadan çok para kazanacaktım(güya).

Anneme göre sanki fen bölümünü seçince hemen eczacılığı kazanacaktım.Bir türlü inandıramıyordum onu fen bilimlerini yapamadığıma,ona göre özel kurslarla halledilebilecek bir şeydi bu.

Arkadaşlarımın çoğu EA seçti diye beni de orayı seçtim sandılar.Ah annecim ah ortaokulda fen bilgisi dersinden 80 almakla fizik,kimya,biyoloji yapacağımı zannediyordu.

Hukuk okuyacağım diye olay yarattılar,ailemde kimse hukukçu değildir teyzemin kocasını saymazsak.O da kendinden başka kimseye hayrı olmayan,dini imanı para olmuş,davayı alabilmek için işyeri bastıran bir adam.Yani aileden kimseyle görüşmedikleri için akrabam da sayılmazlar.

Tercih zamanı geldi çattı.Bu sefer de şehir kavgası çıktı.Abimle ablam AÜ'de oldukları için "Ankara yaz." baskıları geldi önce,çok şükür ki puanım tutmuyordu. Çünkü üniversite kendi ayaklarımın üzerinde durmak kanatlanmak için bir fırsattı benim için,ailenin en küçüğü olduğum için hep korunmaya muhtaç gördüler beni,olgunlaşmayacağımı zannettiler.Çok istememe ve puanımın hayli hayli yetmesine rağmen İÜHF'yi tercih listeme yazdırmadılar."Kazanırsan göndermeyiz." tehditleri ile...Hala onları anlayamıyorum,birçok anne baba evladı İÜHF de okusa nasıl gururlanırlar kimbilir.İşte kavga kıyamet geldik bugünlere.

Ama şimdi bakıyorum da nasıl da gizliden gizliye gururlanıyorlar benimle fark edebiliyorum."Ailemizin tek hukukçusu sen olacaksın." dediklerinde sevinçlerini okuyabiliyorum gözlerinden.Ailedeki nerdeyse herkes sağlıkçı olduğu için farklı geliyorum onlara.Babam mesela dersler hakkında konuşmayı çok seviyor.Hoşuna gidiyor benim ona hukukla ilgili bir şeylerden bahsetmem.
Bu uzun hikayeyi çok anlatmak istemişim,içimi dökmek istemişim.İleride çocuklarıma anlatmayı o kadar isterim ki,herkes mutlu olsun sevdiği yerde olsun yeter.Ve biliyorum ki ben çok mutluyum...

Bizim buralar küçük yerler.benim sınava girdiğim dönemde çok üniversite kazanan olmuyordu.

Lise sonda sınava girdiğimde iktisat fakültesini kazandım.Rahmetli babam öğretmendi ve üniversite okumamı çok istiyordu.Aslında pek de parlak bir öğrenci olmadığım için tekrar kazanamayacağımı düşünüyordu.Beni üniversitenin kampüsün güzelliğini göstermek için Erzurum'a kadar götürdü.Hiç unutmuyorum Erzurum'a kampüse gittik "hadi kızım bak çok güzel okul,okursun sonrada bir bankaya koyarız seni tamam mı?"diyordu.
Ben gitmedim tekrar dersaneye gönder beni dedim bu sefer de "bak kazanamazsan evlendiririm seni"dedi.Çok şükür kazandım.Babam da annem de aslında çok istiyordu hukuk okumamı ama bir an önce hayat garantim olsun istiyorlardı.
Fakülte yıllarında hep avukat olamamı istedim.Bu yüzden hiç hakimlik sınavına girmedim.
Stajdan sonra babam imkanlarına göre gayet güzel bir büro açtı.Bu gün sahip olduğum her şey onların sayesindedir.Babam nurlar pamuklar içinde uyusun .

Hukukçu olmayı hiç düşünmedim. Zaten hukukun içinde büyüdüm. Bebeklikten çocukluğa geçerken Samsat'taydık. Adliye lojmanı denilen toprak bina ile Adliye binası yan yana. Annem yemeği hazırlar, ben öğle vakti lojmanın penceresinden babamın açık olan adliye penceresine seslenirdim."Dıldırı buli bak, yemek yiyos!"

Çocukluk, ilk gençlik adliyelerde geçti. Bilumum adliyelerin bilumum odalarında, üzerinde DMO yazılı kalemlerle babamın masasını işgal ederek ders çalıştım. İleride ne olacağım hakkında hiç bir fikrim yoktu ama hukuk istemediğim netti. Hiç eski arkadaşım olmamıştı, çocukluk arkadaşlarımla bir kaç yıldan fazla birlikte yaşayıp, birlikte büyüdüğümüzü görme olanağım olmamıştı.Yani hukuk istememek için çok geçerli nedenlerim vardı!

Üniversite sınavına girdiğim yıl, ODTÜ İşletme hayalimdi. Ömrüm boyunca sosyal ağırlıklı derslerden de başarılı olamamıştım. Türkçe Matematik fen gibi derslerdeyse neredeyse üzerime yoktu.

Sınav zamanı daraldıkça, korktum. Ya kazanamazsam... Kazanamazsam, hiç olmazsa babamın dediği yeri kazanamayayım dedim. AÜHF birinci tercih, son gece son bir gayretimle doldurmaya gözyaşı gücüyle babamı ikna ettiğim ODTÜ işletme, sondan ikinci tercih. İkisini de puanım tutuyordu sınav sonuçları açıklandığında.

Ne oldu, yıllarca hukuk okurken her yıl gazetelerde yayınlanan ÖSS-ÖYS matematik sorularını çözdüm. Bulmaca çözmek kadar keyifli geliyordu.

Şimdi yaptığım meslektense mutsuz değilim. Hesap yapmaya devam ediyor, yalnızca adil olmasına özen gösteriyorum.

Alıntı: Yazan ElSu Ama şimdi bakıyorum da nasıl da gizliden gizliye gururlanıyorlar benimle fark edebiliyorum."Ailemizin tek hukukçusu sen olacaksın." dediklerinde sevinçlerini okuyabiliyorum gözlerinden.Ailedeki nerdeyse herkes sağlıkçı olduğu için farklı geliyorum onlara.Babam mesela dersler hakkında konuşmayı çok seviyor.Hoşuna gidiyor benim ona hukukla ilgili bir şeylerden bahsetmem. Bu uzun hikayeyi çok anlatmak istemişim,içimi dökmek istemişim.İleride çocuklarıma anlatmayı o kadar isterim ki,herkes mutlu olsun sevdiği yerde olsun yeter.Ve biliyorum ki ben çok mutluyum...

Siz yine şanslısınız.Bizim aile de baş hukukçumuz ve arkasından gelen 2 aday hukukçumuz var.Bize bir şey sormazlar Baş hukukçuya giderler. Çözüm istemezler.Baş hukukçuya sorarlar Aslında biz de ona sorarız.

Ben küçüklüğümden lise yıllarıma kadar doktor olmak istedim,abimde avukat olmak istedi.Lise yıllarıma geldiğimde bunun tam tersi oldu.Ben avukat olmak istiyordum, abim ise doktor.Nitekim oldu da...abim şu an Adana da uzman doktor, ben ise selçuk hukuk 2. sınıf öğrencisiyim.Sonuçta ikimizde tercihlerimizden memnunuz.Önemli olanda bu sanırım...

Alıntı: Yazan ElSu Babam doktor,abim doktor,ablam da tıp öğrencisi.Haliyle herkes benim fen bölümümü seçmemi istiyordu.Kasabada doğduğum için bizim orada bir eczane ün yaptığında ilçenin en zengini o olurdu.Geniş bir çevremiz olduğu için ve ailemdeki nerdeyse herkes sağlıkçı olduğu için benim eczacı olmamı çok istiyorlardı. Fakat benim fen bilimleri derslerine herhangi bir yeteneğim yoktu bunu annemlere anlatmak çok zordu.Onlar EA bölümünü seçmeme çok içerlediler çok kavga gürültü oldu evde.Yapı itibariyle üşengeç ve uykucu olduğum için de herkese göre eczacılık tam bana göreydi. Oh akşama kadar dükkan başında oturacaktım,tatilim olacaktı eczaneyi kalfaya bırakacaktım ve tabi ki çok yorulmadan çok para kazanacaktım(güya). Anneme göre sanki fen bölümünü seçince hemen eczacılığı kazanacaktım.Bir türlü inandıramıyordum onu fen bilimlerini yapamadığıma,ona göre özel kurslarla halledilebilecek bir şeydi bu. Arkadaşlarımın çoğu EA seçti diye beni de orayı seçtim sandılar.Ah annecim ah ortaokulda fen bilgisi dersinden 80 almakla fizik,kimya,biyoloji yapacağımı zannediyordu. Hukuk okuyacağım diye olay yarattılar,ailemde kimse hukukçu değildir teyzemin kocasını saymazsak.O da kendinden başka kimseye hayrı olmayan,dini imanı para olmuş,davayı alabilmek için işyeri bastıran bir adam.Yani aileden kimseyle görüşmedikleri için akrabam da sayılmazlar. Tercih zamanı geldi çattı.Bu sefer de şehir kavgası çıktı.Abimle ablam AÜ'de oldukları için "Ankara yaz." baskıları geldi önce,çok şükür ki puanım tutmuyordu. Çünkü üniversite kendi ayaklarımın üzerinde durmak kanatlanmak için bir fırsattı benim için,ailenin en küçüğü olduğum için hep korunmaya muhtaç gördüler beni,olgunlaşmayacağımı zannettiler.Çok istememe ve puanımın hayli hayli yetmesine rağmen İÜHF'yi tercih listeme yazdırmadılar."Kazanırsan göndermeyiz." tehditleri ile...Hala onları anlayamıyorum,birçok anne baba evladı İÜHF de okusa nasıl gururlanırlar kimbilir.İşte kavga kıyamet geldik bugünlere. Ama şimdi bakıyorum da nasıl da gizliden gizliye gururlanıyorlar benimle fark edebiliyorum."Ailemizin tek hukukçusu sen olacaksın." dediklerinde sevinçlerini okuyabiliyorum gözlerinden.Ailedeki nerdeyse herkes sağlıkçı olduğu için farklı geliyorum onlara.Babam mesela dersler hakkında konuşmayı çok seviyor.Hoşuna gidiyor benim ona hukukla ilgili bir şeylerden bahsetmem. Bu uzun hikayeyi çok anlatmak istemişim,içimi dökmek istemişim.İleride çocuklarıma anlatmayı o kadar isterim ki,herkes mutlu olsun sevdiği yerde olsun yeter.Ve biliyorum ki ben çok mutluyum...

Keşke Selçuk'a gelseymişsin. Hikayeni okurken Deu-dan memnun olmadığında aklıma gelince böyle yazma gereksinimi duydum.

Benim ailemde hukukçu yok. Çocukluğumdan beri çok başarılı bir eğitim öğretim hayatı geçirdim diyebilirim. Anadolu Öğretmen lisesini kazandım puanım bir kaç fen lisesine bile yetiyordu hatta. İlk başlarda hep asker olmayı istedim, sonra askeriyede çalışan eniştem sayesinde bu isteğim son buldu, pişman değilim. DAha sonra büyük bir çoğunluk benim ya tıpçı ya da bilgisayar mühendisliği bölümü seçeceğimi düşünüyordu. Ama içimde küçüklüğümden beri gelin bir meslek yatıyordu. Ben genelde tartışmalarda sivri diliyle ve ağır ithamlarıyla ön planda olan, çok konuşan ve konuşmaktan memnun olan, ayrıca insanları pek fazla umursamayan ne olursa olsun kendi bildiğini okuyan birisi karakterine oturmaya başlamıştım yavaş yavaş. Lisede bu karakterim iyice sağlamlaştı. Bir de tartışmalarda hep bana "hayırdır sen onun avukatı mısın" diye söylenen cümlelere uyuz olurdum, bu da iyice hukuk okuma hevesimi artırdı. Sonuçta hiç kimseye danışmadan (ailem çok liberaldir) tmyi seçtim. Tmyi seçmem bayağı yankı buldu başta liberal olan ailem olmak üzere herkes hayatımın hatasını yaptığımı söylüyorlardır. Ama ben memnundum halimden. Sonraları çalıştım ve kendi çapımda başarılı oldum. Hukuk okumak en büyük hayalimdi. Yerleştirmelerin açıklandığı gün ağladığımı hatırlayınca kendime hep gülmüşümdür sonraları. Hukuk kazanmam zor olmadı ama kolay da değildi. Ama bir insanın hayalini yaşaması kadar güzel bir şey yokmuş bunu fakülteye yerleşince anladım. Şu an hala halimden mutluyum. Dünyaya yeniden gelsem yine hukuk okurdum.