Her Şey Birbirinin İçinden Geçiyor (şiir)

Her Şey Birbirinin İçinden Geçiyor


Akşam olmuş

Taşların renginden belli

Suyun esnemesinden

Çocukların geri çekilmesinden


Göğe kuşlar üşüşüyor

Bazı kuşlar

Bazı ağaçları göğe ekiyor

Akşam kanatlı tohumluk

Gece kuşların gür ormanı



Batarken sökülen

Ağzını dikiyor

Güneş


Açlarını sürüklüyor peşinde

Pazar yerleri


Bir taş fener yanıp sönüyor

Sokağa

Kulaksız


Kül yerleri ağrıyor

Yangının



Karışıyor kadınların

Çorapları ve aşkları


“Her şey birbirinin içinden geçiyor...”

n.okyay

Eski Bir Güzmüş

ağaç harflerinden anne
yağmurda tarıyor saçlarını
boş bir sofada hüzünle
kayısı çekirdeklerinden duvar örüyor

kaç ilkindi geçtimdi
o bahçeden o anneye
sakar kuş yere düşürürdü de göğü
alıp yumurta kabuklarına saklardım

geceleri akıl defterini okurdum bir delinin
gezegen olurdu tahta divan
saçaklanan güneşe doğru
telaşla dönerdim durmadan

gözlerim yanıyor
kemanın altında uyumuşum
kadın gelmiş üstümü örtmüş
eski bir güzmüş.


n.okyay

SUS DAĞI

gökte kızgın toynakları
dağ vahşi ve gri bir at imiş
tersine

yelelerinden taşıyor
kuşların sabahı
denize

bir ufuk boşalıyor
bir kadın yüzüyor dağa karşı
boşluktan

dökülen zamanın ağları
dolanıyor kulaçlarına
aşk yüzmekmiş dağı tek başına

ölü denizler ülkesinde
suyun yüzeyinde susuyor
dağ

dağın
susarken
denize aktığı sestesin
aşk

N.Okyay