Korku ; uzaktan çektirir bütün fotoğrafları

Korku vahim hastalık.

Korku; hata, yanlış, bitiş ve kaybediş demektir.

Çok cesur görünen insanlar gördüm, o kadar dışarıdandılar ki..Korkuya olan yenilgilerini kabul etmemek için büyük adımlar atıyorlardı; küçük yüreklerinde büyük aşklar saklamaya çalışırken ..


O kadar cesurdular ki; ne zaman karşılarında bir yürek yansa, kurumuş göl gibi bakarlardı. Tek üzüntüleri , görevini yerine getirememiş olmanın nedensiz sıkıntısıydı. İlk kıvılcımı kimin ateşlediği çoktan unutulmuş münferit bir olaydı.
Hep aynı şarkıyı söylerlerdi; ''neşemde sen, hüznümde sen, bilmem ki nasıl söylesem''. Ama siz bilirdiniz; neşeyi birlikte, hüznü yalnız yaşardınız. O kadar yakın dururdunuz ki, korkuturdu yakınlığınız 'sizde kaybolacaklarından korkarlardı'. O kadar uzaklaşırdınız ki korkarlardı; 'sizi kaybetme korkusuydu' bu. Afallar şaşırırdınız, bir adım önden mi gitmelisiniz yoksa bir adım arkada mı kalmalısınız? Her durumda korkaklık boynunuza yafta gibi yapıştırılırdı; korkuyu kapatmak bir başkasını suçlamakla başarılabilirdi. Hatta '' güven '' sizde sorguya alınırdı, hem kendine hem başkalarına duyulması gereken.
Korku beter bir paranoya; senarist, oyuncu, figüran, dublör olursunuz. ''İyi yazamazsam'' diye korkarsınız, ''iyi oynayamazsam'' diye, ''ya hiç farkıma varmazsa'' dersiniz, daha kötüsü birinin beceremediği sahneden ''nasıl kazasız inerim'' korkusu yaşarsınız.
Bir de tercih korkusu vardır; kiminle kıyaslandığınızı bilmezsiniz. Bir tarafınızda eski yaşanmışlıklar 'başkalarıyla toplanan anılar' bir tarafınızda henüz açılmamış anı defteri. O kapağı bir açarsanız ilk sayfası yazılmak zorundadır. Ama korkarsınız yarınınızın diğer sayfası boş kalırsa diye. İşte cesaret burada başlar; elinizle ya sayfayı çevirip yaşadığınız kentiNeron'un Roma'sına çevireceksiniz, yada kapatıp pembe kaplı anı defterinizi tozlanmak üzere kalbinizin raflarına kaldıracaksınız. Ta ki; biri gelip, insan kalbinin pamuk elleriyle tozunu silene kadar.

Korku hastalıklı bir hastalık; üstelik çevresinde bile korkusuzluğa tahammülü olmayan. İlk adımı atan, baştan yenik düşen savaşçıdır onlara göre. Pusuya yatarlar; ne zaman bir kaleniz savunmasız kalmıştır, sadece o gün saldırırlar. Kaçak dövüşür korkaklar ''aslında'' diye başlar söz. Tılsım, bu sözdedir. O kadar ihtiyacınız vardır ki direkt başlayan cümlelere ve size göre bir şey ya vardır ya yoktur. '' To be or not to be '' '' Uyansa şimdi Shakespeare dersiniz.


Öyle bir ruh haline girersiniz ki; korkaklığınıza gerekçeler sıralarsınız. Anlarsınız ki sizde bir korkasınız. .

İhtimal korkunuz size tüm resimleri uzaktan çektirir. Çünkü sadece cesurlar yaşadığı herşeye içinden bakar.

Kaybetme korkusu, bir resim karesinde hiç büyümeyen ölüyü duvarınıza asar.
Kaybetme korkusu, hiç yaşayamadığınız aşkı kalbinize gömer.
Kaybetme korkusu, hep kendinize uyguladığınız infaz olur; asarsınız bedeninizi tek bir ihtimale.
Kaybetme korkusu derin bir sessizliktir; zamana müdahale edemeyen.
KORKU; kirlilik gibi yapışkan bir zavallılıktır, her türlü oyunu mübah kılan.
............................................
Siz resimleri hep uzaktan çektiniz
Her karesi korkuydu
Hep yakından baktım size
Cesurca döndüm arkamı
Hala şarkı söylüyordu sesiniz
''Şimdi uzaklardasın, gönül hicranla dolu
hiç ayrılamam derken
kavuşmak hayal oldu''
............................................
Göze alın kaybetmeyi, tanımadığınız toprakların dağlarını ,ovalarını keşfe çıkarken.
Unutmayın; sadece korkaklar bütün fotoğraflara uzaktan bakar..