umudumun ardından,
suları döker gibi,
acıyı çeker gibi,
birden diz çöker gibi...
güle güle git dedim,
belleğimi dün gece,
güneş doğmadan yedim!...
sadece et ve kemik,
mekanık bir insanım...
mevsimlerden ilk bahar,
aylardan bir nisanım...
tanıtamam kendimi,
temelli bir kuyuda,
unutamam kendimi...
bulunduğum noktadan,
çelik kanatlı kuşlar,
umut alıp getirir,
hayalleri yitirir...
ağlayanla güleni,
ve zamansız öleni,
gören gözler benimdir...
ne çığlıklar duymuşum
ruhumu bedenimden,
bundan böyle soymuşum...
mekanık bir insanım!...

akdevrim.