Öncelikle duyarlık gösteren tüm meslektaşlara teşekkür ederim. Bazen bırakıp gitmek ister insan ama yapamaz, ben yapabileceğimden emin olduğum bir anda düştüğüm ruh halini yazdım. Mesajıma yanıt veren her meslektaşım o kadar doğru şeyler söylüyor ki.
Sayın Av. Mehmet Saim Dikici, televizyon açmamak, gazete okumamak kaydıyla belki huzur bulabileceğimi yazmış. Evet aslında sorun tam da bu, kaçabilecek yer de yok. Ama sanki akıntıya karşı kürek çeksem de dalgalar alabora etmiş ve her şey faydasız kalmış gibi hissediyorum. Adaleti ararken, aslında elimizi uzatsak dokunabileceğimiz bir noktada olduğunu görürken ona ulaşamamak çok da acı.
Sayın Av. Cengiz Aladağ'ın dediği gibi insansız bir iş yapmak lazım.
O kadar kararlı ve mutsuzdum ki yazıyı yazdığım anda. Sonra burada paylaşmaya karar verdim. Sanırım bilinçaltım birilerinin bir şeyler söyleyip beni caydırmasını istedi ve yazdıklarımı paylaştım, başka açıklama bulamıyorum. Bırakmak istiyorum, ama üniversite, staj, avukatlık döneminde geçen yıllar var. Acı tatlı anılar var. Geçen hafta öyle kararlıydım ki, bugünse kafam karışık.