hayat, hayatının baharında gelip seni mutluluğa boğan sevgilinin, o kadar yaşanmışlık üstüne 2 yıla acımadan bir çırpıda hayatından çekip gitmesi; arkasından 3 yıl süren bir depresyon döneminden ayakta çıkabilmek, herşeyi tamamen silip yaralarını sarabilmek, ve tüm bunlar olup bittikten sonra o sevgilinin aradan geçen yıllardan sonra, tekrar karşında durup, senin 3 yıl cevabını aradığın neden sorusunu bir çırpıda içinden geldiği gibi cevaplamasından sonra şu cümleleri kurup gözyaşlarını tutamamasıdır:

"hayatımın en büyük hatasını yaptım Zafer, çok pişmanım ama çok da geç... Seni sevdiğim gibi bir daha kimseyi sevemedim. seninle yaşadıklarımı o kadar özledim ki. her anını tekrar yaşamak için herşeyimi verirdim."

Tüm bu cümlelerden sonra, hayatımın en büyük korkusuyla yüzlerce gece cevabını aradığım ama bulamadığım soruyla onun karşısında gözlerinin içine bakarak karşı karşıya kaldım. cevabını hiç net olarak verememiştim bunun...O anda vermek zorundaydım. Bir çırpıda gözlerime bakarak sordu: "Sen bunca şeye rağmen tekrar olabileceğini düşünüyor musun?"

"Keşke bu noktaya getirmeseydin. Artık farklı yollarda yürüyoruz. Sen hayatımın değerli insanlarından birisin. Öyle kalmanı isterim." dedim....

hayat işte buydu...