Yine akşam oldu,mevsimin adı bahar,tadı tuzu yok,yine aynı çamurlu sokaklar ve kirli ayaklar...yine aynı caddelerde keskin izler bırakan adi araba lastikleri,kim bilir kaç bedeni ezip geçti..nereden bilecektim ki,ölümün gezdiği kaldırımlardayım şimdi...suskunum,üşüyorum,oysa ki mevsim bahar,aldanıyorum...bir ayna düşüyor kucağıma,kendime bakıyorum ya da öyle sanıyorum...arkamdan dolanan gölgeleri izliyorum,geceden daha karanlık ayrılıklardan daha ürkütücü...ama bu hali seviyorum...ki ayrılıklar ezberim,ki siyah tek rengim...ben böyle mutluyum..