Şu an baktığım bir davada 3 tane sanık 2 tane de reşit olmamış mağdur var.

İşin özü reşit olmayan mağdurlar polisi telefonla arayıp gasp edildiğiklerini söylüyorlar. Sanıklar yakalanıyor. Mağdurlar ve sanıklar ifade esnasında baskı görüyorlar. Aslında suçu işleyen 3 sanıktan sadece 1 tanesi. Diğer ikisi suça katılmak bir yana gasp edilen eşyaların büyük bölümünü, gasp edenin elinden alıp mağdura vererek suçu önlemeye çalışıyor. Ayrıca suç hareketlerinin de hiç birine katılmıyorlar. Ancak polis mağdurları döverek, bağırarak diğer iki sanık aleyhine de ifade vermelerini sağlıyor. Daha doğrusu kendi kafalarına göre yazdıkları ifadeleri okutmadan imzalatıyor. Aynı baskı suçsuz sanıklara yapılsa da onlar olayı gerçekten olduğuna yakın bir şekilde anlatıyorlar. Tabiki CMK avukatları her zamanki gibi gelip, bir imza atıp gidiyor. Sonrası 7 aylık tutukluluk. Dava aşamasında ise tüm mağdurlar ve suçu işleyen sanık olmak üzere sanıklar tam bir uyum içinde 2 sanığın suçsuz olduğunu söylüyor ve karakolda baskı gördüklerini anlatıyor. Ancak mahkeme nedense bu beyanları yeterli bulmayarak davanın son aşamasına kadar tutukluluğu devam ettiriyor. Savcı ilk duruşmadan itibaren 2 sanık için suçun gerçekleşmemiş olabileceği gerekçesiyle tahliye istiyor. Hakim ısrarlı taleplerimize rağmen kuvvetli suç şüphesinin var sayılmasına neden olan delilleri göstermiyor.

Bu aşamada mahkemenin tavrından anladığım, karakolda alınmış ifadelere üstünlük tanıyarak sanıkların suçlu olduğu kanaatini taşıdığı. Malesef dosyada sanık ve mağdur beyanlarından başka bir delil de yok.

Elimde şüpheden sanık yararlanır ilkesine ilişkin çok sayıda karar olmasına rağmen tanık ve mağdurların karakol ve mahkemede verdiği ifadelerden hangisine öncelik tanınması gerektiğine, bunların şüpheden sanık yararlanır ilkesince yeterli şüpheyi doğurup doğurmayacağına ilişkin bir karar yok.

Faydalanabileceğim bir karar arıyorum. Yardımcı olabilirseniz çok sevinirim.