Yağmurlu bir Babakale akşamıydı
Bulutlar döküyordu eteğinden yağmuru
Yağmur damlası mıydı yanağından süzülen
Yoksa yosun gözlerinden gözyaşın mı
Yerlere değil de içime aktı sanki
Binerken Ezine otobüsüne ağlamaklı
Beni bir başıma bırakıp da gidiverdin
O günden beri kendimde değilim
Sen gittin gideli ben ben değilim

Saçların yapışmıştı otobüsün camına
Orta koltukların birinde oturuyordun
Tükenip erimiş gibiydi gözlerin
Peşin sıra bakındım gözlerine
İki cılız fener ışığı gibiydin
Yolların bozukluğu mu sarsıyordu aracı
Yoksa için için hıçkırıyor muydun
Kaç gün geçti aradan aramadın
Ne telefon ettin, ne mektup yazdın
Her gün biraz daha soldum eridim
Sen gittin gideli öldüm öldüm dirildim

Geceleri uyanırım uykumdan
Karanlıkta seçemedim ya kokun ya sen
Kahvaltı masamda, yanıbaşımda
Bahçede güllerin her renginde sen
Gözümü yumsam sen, gözümü açsam sen
Zeytin dalında, akasyada, manolyada
Sabahımda, günümde, gecemdesin sen
Kum tanelerinde küçücük ayak izin
Dalgaların köpüğünde ipeksi tenin
Sandalımda, balığımda, oltamın ucunda sen
Her şeyinle ta derinlerime işledin
Günlerdir yolunu gözledim, yine gelmedin
Kapımı çalan yok yalnızım iki gözüm
Sen gittin gideli buralarda öksüzüm...

Turan Gökmenoğlu
Göztepe, 28 Mayıs 2007