Duydum ki...Başkalarıyla yaşıyormuşsun,bir zamanlar bizim kurduğumuz hayalleri(Sahi bir aralar BİZ diye bir şey de vardı)

...Adımı sayıklayışın aklımda hala.Keşke imkân olsa da duyabilsem tekrar 'Olgun sesinden çocuksu ismimi'...Adlar bulabiliyorsun her şeye,bir ağaca,bir çiçeğe,bir kediye bile!Ama benim niye adım yok?

Gittiğim yolların adı sen değil.Menzilim olmadın asla.Haritanın en sağında bulabilirsin beni.Ama aramayacağını da bilirim.Ne de olsa koca adamdın sen,bense kalbinin sokaklarında koşturup duran haşarı çocuk.Derdin ki;'Züccaciyeye giren bir fil olma hiç.'Çünkü kırıp dökmediği hiçbir şey kalmaz derdin.Ben işte tam da öyle yaptım sanırım.

Bugün düşündüm seni,kimse bilemedi aklımdan neler geçtiğini.Sen bile...Zaten nasıl bileceksin ki,bizim dünyamız hiç küçük olamadı.Engeller vardı hep.Şimdi daha da aşılmaz engeller koydun araya.Gelmek istesem elim ayağım paslı prangalarla bağlı...Gel desem,köprülerin yıkılamayacak denli kuvvetli..Kalakaldım işte öyle...

Bir zamanlar asi başım,şimdi alabildiğince dönüyor.Düşüversem olduğum yere,ne tutacak kimse var ne de tutunacak bir dal..Seni özlememin sebebi yalnızlığım değil,hatta hiç ama hiç yalnız değilim diyebilirim.Seni anıyorsam şimdi,bil ki çok özlemişim bilgeliğini...

Yalvartmadan gittin...