üniversite ikinci sınıftayım..aileme ve özellikle bana herşeyi öğreten, benimle çocuk olup benle büyüyen hayatta bana çok destek olmuş dedeme süpriz yapacağım..aniden istanbuldan otobüse atladım ve döndüm..dedemi bir çınar ağacına benzetmişimdir hep..her zaman dimdik ayakta.. hiç bir zaman zayıf halini görmedim..bana hep destek oldu.cesaret verdi.çocukluğumun altın çağı hep onla geçti..ilk defa köyden ayrılıp üniversiteye gittiğimde bir kaç hafta doğru dürüst yemek yememiş..hep telefonlaşır hasretimizi öyle giderirdik..bunları düşünürken uyumuş kalmışım..muavinin sesiyle uyandım..valizimi aldım.Köy dolmuşuna bindim..mevsim ilkbahardı..ortalık yeşermiş çiçekler uykusundan Uyanıyordu hafifçe..dedemle hep bu mevsimlerde köyümüzü yüksekten gören tepeye çıkar orda bolca vakit geçirirdik.bana eski olaylardan bahseder doğadan anlatır kelebeklerin uçmasını tarif ederdi..evin önünde kalabalık gördüm.amcam halam herkes toplanmış köyde bizim evede birşeylerle meşgul oluyorlar..aslında bir gariplik sezmiştim..çiçekler eskisi gibi canlı değil kelebekler neşeli uçmuyordu..babam ve annem ikisi benden birşey saklamışlardı..İstanbuldan telefonda hep dedemi sorduğumda amcanlarda yada komşuda uyuyor falan derlerdi..dedem 52 gün önce ölmüş ve ben 52 duasına rastgelmişim..unutamıyorum