|
|
Kardelen çiçeği gibisin bana,
öylesine ve
kendiliğinden açan.
Sessizce başımı yasladığım,
her canım yandığında...
En hoyrat rüzgarlarda bile,
köklerin kopmaz toprağından,
usanmazsın,
savrulup uçuşsa da da dalların
bir o yana bir bu yana...
Ne açmaktan vazgeçersin,
ne solarsın,
bırakmamak için beni,
yalnızlığın kıyılarında.
KARDELENİM BENİM,
bembeyaz,
her dokunduğunda kokun,
titrer yüreğim.
Her zaman yanımdasın,
sevdanın en sarp yamaçlarında,
bütün kirli poyrazlardan uzak,
bütün hırçın lodoslardan arınmış sükunetinle,
bütün açmış çiçeklerin en beyazlığında,
takmak istiyorum seni,
mısralarımın en ince satırlarına,
Kardelen çiçeği gibisin bana,
vazgeçemediğim,
yokluğunu hissettiğim,
sensiz başlayan sabahlarımın buz kesen soğuğunda,
yüreğimde açan,
aydınlığımsın.
|