Sayın Hukukçular,

Başkalarınca yersiz suçlamalara uğramamak için hakimler avukatlardan uzak duruyorlar. Bu durum hoş olmasa da,
hakimler açısından mesleğin yüklerinden biri olarak katlanılmaktadır. İstediği insanla yakınlaşamamak kadar özgürlüğü kısıtlayan başka şey olabilir mi?

Sorun böyle bir ''meslek yükü'' tanımıyla ele alınmalı ve avukatlar tarafından da kendilerine bir aşağılama olarak kabul edilmemelidir.

İki kişi başbaşa kalındığında sıcak davranan hakimin aynı avukata adliye koridorunda selam vermeden geçmesi ancak bir meslek yükü olarak anlaşılabilir. Bunu 'büyük burunluluk' 'kendini beğenmişlik' olarak nitelendirmek yanılgı olur.

Ancak selam vermemek hakimlere 'meslek yükümlülüğü' olarak da öğretilmemelidir. Genç hakim-savcılar meslekte geçirdikleri yıllar içinde avukatlara yaklaştıklarında bazılarının bunu bir reklam aracı haline getirecekleri tehlikesini göze alırlar. Bütün avukatlara aynı ölçüde yakın davranmakla bu tehlikenin de önü alınabilir. Tabii, bu önlem ancak küçük ilçelerde mümkündür. Büyük kentlerde zaten yakınlaşma olsa da kimse görmez ve hakim de artık genç değildir.

Hakim ve savcılarda belki kendilerini birazcık üstün görmelerinin haklı bir yanı da olmalıdır. Avukatlarla aralarında bir küçücük fark davaya bakış açısından kaynaklanır:

*Hakim ve savcı davaya adaletin gerçekleşmesi açısından yaklaşır. Kararın şöyle ya da böyle olmasında kişisel çıkarları yoktur.

*Avukat da davaya adaletin gerçekleşmesi açısından yaklaşır ama kararın müvekkilini sevindirecek olmasında kişisel çıkarı vardır.

'' taraflı olmak'' ile ''tarafsız olmak'' arasındaki fark bir heceden ibarettir ama tüm dialoğu etkilemektedir. Avukatların müvekkilleri olmasa hiç bir sorun da olmaz. Avukatların başına ne geldiyse müvekkillerinden gelmiştir.

Hakimlik savcılık zor iştir. Yapmadan bilinmez. Avukatlardan uzak durmak da bu zor işin bir başka zorluğudur. Çünkü avukatlar neşeli, esprili, arkadaşlıkları güzel insanlardır.

Hepimizin güler yüze ihtiyacımız var.
Ve yüzyüze bakan bizleriz.

Saygılarımla