galiba sendika kuramıyoruz. ilk bakışta anladığım bu. adalet diye bir işkolu tanımlanmamış. zaten olsa tuhaf olurdu.

ama asıl mesele sendika kurmaktan ziyade sahip olduğumuz bazı hakları kullanamıyor olmamız. mesela insanca yaşamak için gerekli asgari bir kazanç miktarı vardır. bölgesel farklılıklar olsa da genel olarak asgari bir tutar olacaktır.

vatandaş olarak hakkımızı pek arayamıyoruz. toplu eylem bilincimiz gelişmemiz. ben işte avukatlar olarak buna karşı koyabileceğimiz düşünüyorum daha çok.

işe hep güçsüzüz tarafından bakıyoruz. aslında çalışanlar olarak biz daha güçlüyüz işverenden. (şimdi itiraz edenler çıkabilir ama sonuçta fiilen çalışanız) çünkü;

* bu şartlarda çalışan bütün avukatların istediğimizi alana kadar işimizi bıraktığımızı düşünün,
* işverenin bunu müvekkiline nasıl anlatabileceğini düşünün,
* zaten birçok işverenin birçok konu hakkında bilgi sahibi bile olmadığını, sadece gerekli bağlantıyı yaptığını, çalışanlar olmasa işlerin ne kadar aksayacağını düşünün,
* ve bir şekilde bizlere ihtiyacı olan işveren veya müvekkilin bu duruma ne kadar katlanabileceğini düşünün.

sadece kısa bir süre sabır. uzun dönemdeki çıkarlarımız açısından günlük kaygılarımız feda edilmeye değmez mi?