Tam Kadıköyün ortasındayım, bir an elimi cebime atım para çantam ve kredi kartlığım büroda kalmış. Cep telefonumda yanımda yok... Bir an sırtımdan aşağıya soğuk bir ter iniverdi... Çaresiz çevreme bakındım kimden yardım isteyecektim.

Neyse ki bir taksiye binip işyerine kadar gittim ve taksinin parasını oradan ödedim. Bir kere daha kalabalık bir şehirde yaşamanın bizi yanlızlaştırdığını, kendimiz ve yakınlarımız dışında kimseden yardım isteyemediğimizi anladım...

Bu da zihin kirliliğinin bir parçası değil de ne?