Evet Öğretmenim, ne yazık ki çok haklısınız.

İnsanlara sevgi yüklemek hiçte bu kadar basit değil, hatta olanaksız bile.
İnsan, bilebildiğimiz kadarıyla çok bencil bir canlı. İster yetiştirme tarzından, ister kendi varoluşundan kaynaklanıyor olsun. Hemen her konuda "ben" olarak çıkıyor karşımıza. Belki diğer birçok konuda olduğu gibi ikili ilişkilerde bile "biz" olması gerekiyorken, "ben" egosu hep öne çıkıyor.

Bazı kararlarda "ben", çok önemli olsa bile kadın-erkek, yani aile birlikdeliğinde bile "biz" olamıyoruz.
İnsan ego'su burada yine en büyük rolü oynuyor kanımca. Ve sanıyorum tüm dünyada bilim adamları bu konu
üzerinde yıllardır kafa yormaktalar. Ama bir sonuca, ya da bir çözüme henüz ulaşılmış değil.
Bazı araştırma sonuçları şunu gösteriyor: Çocuklarımıza ilk günlerinden itibaren sevgiyi tam olarak veremiyoruz.
Bu, doğaldır ki kişinin, kendi ana-babası'ndan aldığı, alabildiği kadar oluyor.
Alamadığı, ya da tam olarak tanımadığı sevgiyi kendi çocuklarına da aktaramıyor.
Bunu bir zincirin halkaları olarak düşünebiliriz. Yani, yüzyıllardan beridir süregelen.. ve..

Bunun yanında doğal olarak başka faktörler de büyük rol oynuyor kanımca.
Din öğretileri, ya da etrafından etkilenme olarak. Yetiştirme tarzımız bir başka sorun olarak karşımızda.
"Ben" olgusu hep karşımızda olduğu için "biz", devamlı olarak ikinci, hatta üçüncü planda oluyor, yani ihmal ediliyor.
Bazen hiç dikkate alınmıyor bile. "Biz"in, paylaşım olduğunu gözardı ediyor, dışlıyoruz.
Paylaşımın olmadığı yerde ise kargaşa, hep olmuş ve olacaktır.
Sanırım üzerinde, düşünmemiz ve tartışmamız gereken nokta bu...
Sevgiyle...