Facebook'tan bu derece korkulmasını anlamsız buluyorum. Kimsenin benim herkesle paylaşacağımı öngördüğüm kişisel bilgilerime ulaşmakla fayda sağlayacağını sanmıyorum... Öte yandan bugün Facebook sayesinde oldukça ilgi çekici bir gün geçirdim...

17 sene sonra, bir şekilde çocukken ayrıldığım ve bir daha hiç geri dönmediğim muhitimdeki ilkokul arkadaşlarımdan üç tanesiyle görüştük bugün... 17 sene önce nasıl çocukça bir bağlılıkla "dostum" diyerek sarıldıysam onlara, bugün de yine aynı bağlılıkla sarılabildiğimi görüp, karşımdaki bu bedenleri büyümüş ama mimiklerinden o günlerdeki insanlar olduklarını fark ettiğim insanlara hayretle baktım... İmkanı yoktu... Hala ilkokuldaki saflığımızla bakıyorduk birbirimize... Değişmemiştik sanki hiç...

Zaman geçtikçe döküldü anılar... Birer birer toparlandı ve bölük pörçük akıllarda kalan anılar tamamlandı... Dışardan bakıldığında alt tarafı "yağ satarım bal satarım" oyunundan bahsediyorduk... Ama bize sorsanız, biz aradan geçen 17 seneye rağmen o günleri yaşıyorduk... Bunca süre içinde hayat bize ne öğretmiş olursa olsun, insanları ilk defa oldukları gibi kabullenmiş ve olduğumuz gibi kabullenildiğimiz o ilk anılarımızdaydık... Hiçbir şey değişmemişti adeta... Sanki aradan geçen 17 sene bizi aynı şekilde şekillendirmiş, aynı şeyleri düşünüyorduk hala...

Bütün bu nostaljik günün sonunda, yukarıdaki mesajı okuduğumda, Ece Temelkuran'ın yazısında arabulucu sitesi gibi tasvir edilmiş olan Facebook'un insanların sadece aradıklarını bulmasına aracı olduğunu düşünüyorum...