Alıntı: Yazan Gülümse Yakından tanıyanlar bilir, Nur'un merdiveninde bir Yusuf oturur. Öyle bir Yusuf ki o tam ismi gibi içi dışı güzel... Ne zaman onunla telefonla konuşsam bir an yutkunur, ne diyeceğini bilemez sanki biraz heyecanlanır. Sonra kafasında bana anlatacaklarını sıralar. Ardından "hepsini buradan anlatırsam sonra yüz yüze geldiğimizde anlatacak bir şey bulamam" kaygısıyla susar. Onun bu halini bildiğim için hep konuşmak bana düşer, o da her zaman ki olgunluğu ile beni dinler. Nur'un merdiveninde bir Yusuf oturur. Genelde neşelidir, ama bir gün ona "Nasılsın? " diye sordum. Dürüstçe "Kötüyüm" dedi. Dudakları büküldü ve sağnak bir yağmur gibi göz yaşları döküldü. Sadece derdini söylemedi, dermanını da istedi. Dermanını bulduktan sonra bana nasıl olduğumu sordu, ben de ona ne kadar kötü olduğumu anlattım. Telefonda bile olsa o güzel elleriyle yüreğimi okşadı ben huzur buldum... Nur'un merdiveninde bir Yusuf oturur. Bugün onunla karar verdik, o bana "Tangül Teyze" diyecek ben de ona "Yusuf"um... Nur'un merdiveninde bir Yusuf oturur... Telefonla ne zaman konuşsak ve artık telefonu kapama zamanı gelse hüzünlenir, bir farklı buruk olur, onun hali beni de hüzünlendirir. Bilmem bilirmisiniz ? Nur'un merdiveninde bir Yusuf oturur ve o Yusuf artık benim de Yusuf'um... Bir kez daha teşekkürler gözümün Nur'u...

Çok etkilendim, Yusuf Beyle konuşma şansına ben de eriştim.