''Ömrümüzün son demidir
Dönülmeyen o gitmeler..''

İlk aşkım...

Seni tüm benliğime doldururken, yüreğimide ellerine bırakmıştım.. İnanıyordum ki günün birinde ellerindeki kalbimin sıcaklığını ve çırpınışını hissedecek,nefesimi vermeden beni bulacaktın..Her nefeste içimdeydin. Saçlarımın dibinden, parmak uçlarıma, dilimin tadından, ciğerimin ortasına kadar yandım ben sensizlikte.. İçin için..Kimselere söyleyemedim seni ne çok özlediğimi..Sessiz yastıklar dile gelirse eğer..

Zamana bıraktım..

Bazı geceler kan ter içinde uyanıyordum, yastık sırıl sıklam..Ölmek istiyordum uyandığım için.. Her şey eskiden olduğu gibiydi düşlerimde... Uyandığımda bin kez parçalanıyordum..Neşeli görünürdüm.. Acısız, muhabbetli..Yaralarım kabuk bağlasın istedim.. Her açıldığında yeniden kanayan, sıyrılan, sökülen...Acı çekmeye alışan bir yürek, zamanla alışır acının esaretine..Canı yanmazsa, şaşırır..

Kim gitti önce? Sen...

Oysa biliyordun seni ne çok sevdiğimi.. Neden sorusuna asla cevap bulamasamda..O zaman ellerindeki kalbimdi işte.. Sen gönüllü bırakılmışlığın farkına varamayarak zafer sandın.. Oysa aşk, kişinin kalbindedir kendindedir, maşukun bunda hiç bir rolü yoktur.. Kişi kendince sever demiştim sana o zamanlar:

-Hadi canım sende demiştin, sokaktaki çöpçüyü niye sevmez bu kadınlar?

Yıllar sonra bana;
- Hiç bir şeyim olmasaydı, sen olsaydın yanımda dedin..
Birde;
-Bana en büyük ceza yokluğun....

Ruhsuz zombilerin toprağı elleri ile kazıp çıkarak,yaşayan her varlığın kanını emip, ruhlarını sömürüp beslendikleri gibi, gömülü yerinden çıkmanın zamanı mı şimdi?
Elindeki kalbim toprağa dönüşmüşken farkına varman biraz geç değil mi?
O toprakta bir filiz doğar belki, yeni hayat canlanır..

Oysaki bilmiyorsun..Duyduğunda şaşırdın biliyorum.. Umrumda değil dedim sana, canımı acıtamazsın..Her rüzgarda savrulan kuru bir yaprak gibiyim.. Her esintide bir süsünü kaybetmiş, ana ağaç yüreğim..Ne çok şey kaybettim senden başka..Anlamadın..Anlayamazsın..Artık her şey boş..Anlık duygular titreştiriyor yüreğimi.. EKG çizgileri gibi düzenli hayatım var.. İnişli çıkışlı bir denge..

-Ben kimseyi sevemiyorum..''Seni seviyorum!'' kelimesini senle kaybettim dedin..Milyon kez geç kaldın demek istiyorum.. Milyar kez;
-Demiştim...

Güneş doğsun birazdan.Uyuyayım güneşten sonra..Yeni gün gelsin..Uyanayım..Hasta ama kıymetlisi gelecek anne olayım sabaha..Börek yapayım.. Önlüğünü ütüleyip yakasını takayım askıya..Pantolonunun rengine göre hırkasını seçeyim..(Kızlara ayıp olmasın.) Dalımdan kopacağı güne kadar büyüsün, tek yaprağım ..O'ndanda ayrılacağım nasıl olsa...

Bir yolculuğa çıkarmıştım kalbimi senden çok uzaklara..
Yarım kalsın söylenecek sözler..Ruhumuz aşkı bulsunda, gayrının ne önemi var?