Alıntı: Yazan Gemici Almanya'ya geldiğim ilk senelerde, takıldığım meyhanede sık sık satranç oynardım. Benimle satranç oynayanların çoğunu da yenerdim genelde. Oyunlarımı devamlı olarak takip eden ve arada sırada benimle oynayan ve her oyunu kaybeden birisi günün birinde beni yendi ve o günden sonra da tüm ısrarlarıma rağmen, bir daha da oynamadı benimle. Oynasa yenileceğini biliyor; en iyisi bir daha hiç oynamamak ve aldığı galibiyetin tadını çıkarmak.

Üstadım, benzer bir anı da benden. Lise yıllarımız. Kantinde bir adet masa tenisi var. Bizden 2-3 dönem önce mezun olmuş bir çocuk, her teneffüste birileri ile maç yapıp yeniyordu. Karizması müthişti. İzmir liselerarası birincisiydi.

Bir gün maç teklif ettim. Kabul etti. 3-1 yendim. Sebep, onu seyrederken zaaflarını öğrenmiştim. Yani onu teknik olarak yenmem mümkün olmadığı için taktik geliştirirek yendim.

Günlerce peşimden koştu, bir daha maç yapmak için. Oynamadım. Çünkü 99 maç yapsak, hepsini kazanırdı. (Oynamamamın başka bir nedeni daha vardı)