Ey içinden deniz geçen İstanbul,
İki yakan bir araya gelmesin.
Benim de içimden türküler geçer,
Bu halinle inan olsun, ta bensin.

İstanbul, uyuma ben gidiyorum,
Nihayet seni terkediyorum.
Ömrümün yedin de, doymadı gözün.
Sıra yüreğimde mi, gözlerin çıksın.

Gözlerimin künyesindeki hüzün, bu kente gelme suçum.
Çünkü yüreğim bu kentte kabuslar görür.
Duygularım uçurum büyütür.
Ismarlama bedenlerde ömür çürütür, çürür ölüm bile.
Kimlikler sahipsiz mezardır, kimi sahipsizler mezara sığmazlar.
Akdoğan Tuncay’dır, vakti gelmeden kazınır.
Ay düşmez yüzlerine, baş taşlarında adları yüzlerine kapatır.
İstanbul adalet gibi pahalı bir fahişedir.
Sadece varsıllara yakasını çözmüştür.
Ey içinden deniz geçen İstanbul.
İki yakan bir araya gelmesin.

Kör yüreğim bile sevdaya düştün,
Kağın çayım gibi, suyum bölüştüm.
Meğerse taa baştan sonu görmüştün.
Herkesi bir kendin yaptın ,yaptın İstanbul.
Herkesi bir soysuz yaptın, yaptın İstanbul.

İstanbul, uyuma ben gidiyorum,
Nihayet seni terkediyorum.
Ömrümün yedin de, doymadı gözün.
Sıra yüreğimde mi, gözlerin çıksın.

Nerelisin? Kederliyim…
Ne iş yaparsın? Gölge çevirir, üzülürüm…

Şarkı: Metin Yılmaz
Şiir: Tunay Bozyiğit
Albüm: Söz Ateştir Her Ağız Taşıyamaz (Seyduna & Şahrud Türküleri 5)