Kuşlar gitmişti, ne çatıların yağmur olukları üzerinde ne ağaçların çıplak dallarında bir tek kuş yoktu, güneşin hiç uğramadığı mavi badanalı evin balkonuna bu sabah çamaşır asılmamıştı, yan taraftaki terasın kapısının üstünde hep yanan eflatun renkli lamba sönüktü, kiremitleri yosun tutmuş kurşuni evin hep açık duran zamanla duvar rengine dönüşmüş tül perdeleri sımsıkı kapatılmıştı, bitişik daireden müzik sesi duyulmuyordu pencerenin önüne de ekmek kırıntıları bırakılmamıştı.

Kuşlar giderken şehrin şu kuytu bölgesinin anılarını da alıp götürmüşlerdi, şimdi henüz ortalıkta görünmeyen ama birazdan pencerelerden, kapılardan başlarını çıkarıp günyüzüne gösterecek insanlar, hayata dair her şeyi silbaştan öğrenmeye başlayacaklar kendilerine yeni anılar yazacaklar onlarla yeniden yaşamayı deneyecekler ve kuşların gelmelerini bekleyeceklerdi.