Utandım, kıskandım ama daha çok sevindim, kıvanç duydum, umutlandım,,, çünkü çoğunun varlığından haberim yoktu, adını bile ilk kez duyduklarım var aralarında,,, her biri öyle insanların gözüne batacak yerlerde değil, aksine dar sokak aralarında, köhne binaların ya bodrum katlarında ya da üst katlarından birinde,,, tiyatroya laf olsun diye değil uğruna demircilik, marangozluk, badanacılık yapmaya girişip onları da öğrenip nerdeyse yoktan var ettikleri tiyatrolarına tepeden tırnağa gönül veren gencecik insanlar bunlar. Terk edilmiş bir bilardo salonunu, bir tekstil atölyesini, bir fırını o güzel gönülleri, sevdaları ve yaratan elleriyle günlerce uğraşarak hepbirlikte tiyatro salonları haline getirip, kendi tiyatrolarını yapmışlar,,, birinin içinde büyük beton kolonlar var, kalsın demişler, hayatta da yok mu böyle kolonlar, istediğimizi istediğimiz gibi görebiliyor muyuz ki,,, sonra sahne diye seyircisinden yükseklerde platformlar oluşturmamışlar, ayırmamışlar kendilerini, oyuncusu ve seyircisiyle içiçe gönülgönüle, nefesnefese yaşayan, birlikte heyecanlanan, kederlenen, keyiflenen, soluk alıp veren sanat vahaları yaratmışlar,,, her biri söyleşiye, dertleşmeye, eleştiriye-özeleştiriye, görüş alışverişine kısaca demlenmeye açık,,, kafeleri de var hemen yanıbaşında, bir alt katında ya da üstünde,,, hele biri yok mu, üç gencin kurduğu tiyatronun kafesine bu üç gencin üç annesi sahip çıkıvermiş, kekler, kurabiyeler evlerde yapılıp burada sunulur olmuş,,, anne eli değince başka türlü oluyor tabii her şey…

Tiyatronun alternatif dünyasında sanat ve hayat başka türlü yaşanıyor,,, onlar anlı şanlı şehir tiyatrolarından, devlet tiyatrolarından, onların gençlere, yeniliğe açık duygularına sırt çevirmiş hallerinden gına getirip, yeni ve alternatif bir dünya yaratmanın sahnelerinden çıkmışlar yola, kolkola…

Moda Sahnesi, Emek Sahnesi, 2.kat, D22, Kumbaracı50, TiyatroHâl, Şermola Performans ve diğerleri,,, kıskandım sizleri, utandım bihaberiniz olmaktan,,, ama sevindim daha çok, kıvanç duydum, umutlandım, size döndüm yüzümü!