Her şeyi bir kenara bırak dedim, elimle sabah çiylerinin ıslaklığını silerken sahildeki bankın üzerinden, gel otur şuraya,,, ben oturmam dedi martı, turuncu gagasını boynunun iki yanına sürterek, daha hava aydınlanmadan denizden kaptığı irice bir balıkla yaptığı kahvaltısonrası temizliğine devam ederken,,, paletli ayaklarından biri içeri doğru yumulmuş gibiydi hani kediler yapar ya öyle, biraz yaklaşıp iyice baktım, sakatlanmıştı,,, bu martı denizde nasıl gider diye düşündüm tek paletiyle,,, kendi etrafında döner durur herhalde,,, o arada bir kadın geldi elinde telefonuyla, konuşmuyordu, niyeti benim martıyla birlikte fotoğrafımızı çekmekti, gülümseyerek poz verdim, güneş pusun içinden kayısı kıvamında pişmiş yumurta sarısı rengiyle görünüverdi, üstüste binaların yığıldığı tepenin ardındaki korunun ardından,,, martı hadi bana eyvallah dedi, bir günaydın bile yok, ben kaçtım, kanatlarının açıklığı bir metre kadar vardı, beni de al dedim, sen beni masal kazı norton mu sandın dedi, uçtu, bakakaldım ardından bir şarkı gibi,,, banka oturdum hâlâ ıslaktı, ürperdim,,, burnumun ucunda bir karton bardak belirdi, arka fondan bir ses, al iç şunu, üşümüşsün belli diye konuştu, dönüp baktım, oradaki meczup balıkçılardan biriydi, sağol deyip aldım, çay sıcaktı ama önce banktan kalkıp ona sarıldım, başını çevirip uzatma dedi, günaydın de yeter.