Başımı minibüsün camına dayamış uykuyla cilveleşiyorum,,, tık tık tık,,, silkinip başımı çevirdim, karganın biri camı gagasıyla çalıyor, gözlerimi görünce bir kahkaha fırlattı uçtu, gitti yolun kıyısına kondu, çayırlıktı,,, trafikle birlikte ben de açılmış oldum, karga yerden bir ceviz aldı gagasının arasına, şimdi bizimle birlikte uçuyor, o uçuyor, biz karadan gidiyoruz, muzip kuş arada başını çevirip bana bakıyor, dalga mı geçiyor ne, sabah sabah ağzıma bir şey koymamışım daha, o cevizle yapacak kahvaltısını,,, durduk kapı açıldı, Gregor girdi içeri,,, üzerinde sıkıca düğmelenmiş kısa koyu yeşil bir kaban olan, gür siyah sakallı, kulağı küpeli delikanlıyı, Şolohov’un kahramanına benzetiverdim ,,, “Salıncaklı bir hasır koltukta, elinde içi çilek dolu bir tabak tutan bir kız oturuyordu. Gregor çileklerden birini kapmak üzere aralanmış gülrengi, yürek biçimi dudaklara bakakaldı. Kız başını yana eğip oğlanları tepeden tırnağa süzdü…”Neyseki çilekli kız yoktu içerde…

Kargayı aramak için başımı çevirdim, gagasındaki cevizi yere atıyor ama fazla yüksekte olmadığı için kırılmayan cevizle oyun oynar gibi sanki,,, biz yola yeniden koyulunca o da kanatlandı, arada bir dönüp bana bakıyor ama kahkaha atamıyor ceviz düşmesin diye,,, gözlerimi kapadım, Bob Dylan geldi,,, Nobel edebiyatın bu yıl sahibi o, şaşırdım ki şaşırdım ama sevindim, özellikle uzun yolculuklara onun sesiyle çıkmak acayip iyi geliyor bana,,, kırlar, tepeler, tarlalar, tarlalarda çalışanlar, kuşlar, nehirler, köprüler arasından onun sesiyle geçer giderim o anlatır ben dinlerim,,, sert bir frenle sarsıldık, gözlerimi açtım kargaya baktım, epeyce yükselmişti, gak deyip cevizi bırakıverdi yere,,, düştü, düştü, düştü,,, tam ortasından ikiye ayrılıverdi çarptığı yerde, karga da arkasından sert bir sorti ile iniverdi, cevizden bir parça aldı ağzına yuttu, sonra bana bakıp bir kahkaha attı, hadi oradan diye bağırdım, gözlerimi kapadım,,, Bob Dylan gitarını tıngırdattı,,, “Bazen düşünüyorum / Yükselmeyi ya da düşmeyi… Çayırdaki siyah kargalar /Otoyolun karşısında uyuyor /Komik olmasına rağmen tatlım / Pek de hissetmiyorum / Bugün korkuluk olmayı…”