Önüne yığdığı antepfıstıklarını değil de çalım satıyor gibiydi,,, burnunda hızması,,, ayaklarında halhalı,,, kollarında dolama altın bilezikleri,,, şalvarının beline sokuverdiği cep telefonuyla,,, bu çingene dilberi…

Simsiyah saçlarının üzerine, öylesine atıverdiği pembe yemenisini düzeltirken ikide bir,,, bilezikleri şıngırşıngırdı…

Civardaki esnaf hep alesta,,, onu görmek bahanesiyle sık sık fıstık almaya gelen erkek öğrencilerin yürekleri, pırpırdı…

Adını soranlara “Filiz” deyip geçiyordu, şöyle bir bakışıyla yandan süzüp, edalı,,, gökteki yıldızlardan biriydi aslında sakladığı…

Onunla konuşmak hiç de kolay değildi,,, sıkılıyordu hemen,,, tersleyiveriyordu…

Sevdalılarından biri yazıya çıkmıştı,,, bilinmeyen gece öncesi ay büyükken,,, kırmızıya kanatmıştı, elektrik trafosunun beyaz duvarını ki “Filiz”in her gün önünde tezgâh açtığı yerdi…

Fotoğrafını çekmek istedim,,, kıyamadım,,, “İlle de sen gülüm”ü alıp gittim,,, müzedeki Zeugma mozaiklerinden “Çingene kızı” beni bekliyordu…