Düşünüyorum,,, akşamın indiği vakitte,,, mavisi iyice koyuyaçalmış boğaz ayaklarımın altında,,, adına sığınmış bir koruluğun kendini öne çıkarmış bankında oturmuş, içime bakıyorum,,, çok yakından değil ama uzaktan,,, hem de çok,,, işte günbatımının şarabi perdesinde birbirlerini sarkaçlayan şu iki yıldız,,, sanki orada gibiyim…

Yukarıdaki; parlak,,, gözalıcı,,, takmış takıştırmış,,, şuh bir edayla akşam piyasasında salınmaya çıkmış edalı dilber,,, yollar onun için boşaltılmış sanki,,, kendinin farkında,,, herkes de farketsin istiyor varlığını,,, bütün gözler üzerinde olsun,,, yaşam kaynağı bu onun,,, tek ve vazgeçilmez olmak,,, şımarık şey!

Öteki hemen altında; ona görünmez iple bağlanmış salıncakta sallanır gibi ama öylece yerinde kalakalmış,,, gölgelenmiş de,,, parıltısı az, yine de görünür, alçakgönüllü bir seyyah,,, bir düşünür,,, kendiliğinden bilge, ödünç alınmış değil,,, üstkattaki dilberin baştançıkarıcılığı yok onda,,, usulca çağrısı derinden,,, gelgeçlik haline inat, sadakat vaadeden çekicilik,,, ebedi hayat!

İki yıldız gözle içime baktım, kendimi değil onları gördüm,,, Venüs’le Satürn’den bana fayda yoktu,,, banktan kalkıp ağaçların arasından yürüdüm,,, bir başka yer bulmalıydım,,, yeni bir gökyüzüne açılan ve yeni yıldızlar,,, kendime…